در حال ویرایش بغیبغه

{{در دست ویرایش|ماه=[[مرداد]]|روز=[[۱]]|سال=[[۱۳۹۷]]|کاربر=E ebrahimi  }}

بُغَیبِغَه: از اقطاعات [[پیامبر(ص)]] و در زمره [[موقوفات مدینه]] از جانب [[حضرت علی(ع)]] می‌باشد. این واژه از آواز گونه‌ای از پرندگان گرفته شده و به چاه آب کم عمق اطلاق می‌شود. بر اساس گزارشی پیامبر(ص) این منطقه را به [[کسد الجهنی]] و بعد به برادرزاده او واگذار کرده و بعد [[عبدالرحمن بن سعد بن زراره انصاری]] خریده و به امام علی(ع) فروخته است. امام علی(ع) در آن‌جا چاه‌های فراوانی حفر نمود و در راه [[خدا]] [[وقف]] کرد و باعث رونق آن منطقه گردید.

بُغَیبِغَه تصغیر کلمه «بَغْبَغ» به معنای آواز گونه‌ای از پرندگان است.<ref>معجم ما استعجم، ج1، ص262.</ref><ref>معجم البلدان، ج1، ص469.</ref><ref>الروض المعطار، ص112.</ref> واژه «بُغَیْبِغ» به چاه‌های آبی اطلاق می‌شود که عمق بسیار نداشته باشند و زود به آب برسند.<ref>معجم ما استعجم، ج1، ص262.</ref><ref>معجم البلدان، ج1، ص469.</ref> نیز گفته‌اند که بغیبغ چاه آبی است که عمق آن به‌اندازه قامت یک [[انسان]] باشد.<ref>نک: معجم البلدان، ج1، ص469.</ref>

پیامبر(ص) در راه [[غزوه ذوالعشیره]] مدتی در این مکان اقامت کرد.<ref>الروض الانف، ج5، ص60.</ref><ref>تاریخ الاسلام، ج2، ص47.</ref> او به عنوان [[اقطاع|اِقطاع]]، بخشی از این سرزمین را در اختیار شخصی به نام [[کسد الجهنی|کُسَد الجُهَنی]]<ref>تاریخ المدینه، ج5، ص441.</ref><ref>معجم البلدان، ج4، ص127.</ref><ref>الاصابه، ج5، ص441.</ref> (کشد)<ref>الطبقات، ج2، ص8.</ref><ref>تاریخ المدینه، ج1، ص219.</ref> قرار داد. وی به دلیل کهولت از پیامبر خواست تا این سرزمین را به برادرزاده‌اش واگذارد و پیامبر موافقت فرمود.

پس از چندی [[عبدالرحمن بن سعد بن زراره انصاری]] آن را به مبلغ 30000 درهم از برادرزاده کسد الجهنی خرید<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص219.</ref><ref>الاصابه، ج5، ص441.</ref>؛ اما در آن جا دچار مصیبت و بلا شد و از این رو، آن جا ماندگار نشد. در راه بازگشت، با امام علی(ع) دیدار کرد و از او خواست تا آن را از وی بخرد. امام نیز درخواست وی را پذیرفت.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص219-220.</ref>

بر پایه گزارشی دیگر، پیامبر(ص) این سرزمین را به امام علی(ع) بخشید.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص221.</ref><ref>الکافی، ج7، ص54.</ref>

به گزارش ابونیزر، امام علی(ع) با دست خود در حفر چاه و بازسازی قنات این منطقه کوشید و پس از جوشیدن آب فراوان از آن، بی‌درنگ دو چشمه آن را برای فقیران [[مدینه]] و در راه ماندگان وقف کرد.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص220.</ref><ref>الکافی، ج7، ص54.</ref><ref>السنن الکبری، ج6، ص160.</ref>

از منابع کهن برمی‌آید که چاه‌های آب گوناگون در آن جا حفر شد.<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص221.</ref><ref>وفاء الوفاء، ج4، ص30.</ref> این کار باعث رونق کشاورزی و آبادانی فراوان آن منطقه برای سال‌‌های متمادی شد.<ref>نک: الروض المعطار، ص112-113.</ref> به مرور بعضی از مناطق این سرزمین به نام برخی کارگزاران او مشهور شد.

این منطقه در طول زندگانی او و [[امام حسن(ع)]] به صورت [[وقف]] باقی ماند؛ اما در عهد [[امام حسین(ع)]] از حالت وقف بیرون شد؛ زیرا بر پایه وقف‌نامه آن، امام حسن و امام حسین(ع) در صورت نیاز می‌توانستند آن را بفروشند.<ref>معجم البلدان، ج4، ص176.</ref><ref>الاصابه، ج7، ص343.</ref> بر پایه گزارش‌های [[بلاذری]] و [[ابن‌سعد]]، امام حسین(ع) این منطقه را به دختر [[عبدالله بن جعفر]] واگذاشت و وی به سفارش امام به جای ازدواج با [[یزید بن معاویه]]، با پسرعمویش [[قاسم]] ازدواج کرد.<ref>انساب الاشراف، ج5، ص149-150.</ref><ref>الطبقات، خامسه1، ص414-415.</ref><ref>معجم البلدان، ج1، ص469.</ref>

به روایتی، امام علی(ع) محصولات این منطقه را [[صدقه]] می‌داد.<ref>نک: الکافی، ج4، ص22.</ref><ref>من لا یحضره الفقیه، ج2، ص71.</ref> ایشان در زمان قتل عثمان در آن جا ساکن بود.<ref>انساب الاشراف، ج2، ص206.</ref><ref>بحار الانوار، ج34، ص329.</ref>

پس از مرگ [[معاویه]] و شهادت امام حسین(ع)، یزید آن مزرعه را تصرف کرد. چون یزید هلاک شد، [[ابن‌زبیر]] (حک: 63-73ق.)  آن را به فرزندان [[ابوطالب]] بازگرداند. پس از کشته شدن ابن‌زبیر، [[عبدالملک بن مروان]] (حک: 73-86ق.)  آن را به خاندان معاویه رجعت داد. چون [[عمر بن عبدالعزیز]] (حک: 87-101ق.) حاکم شد، آن را به خاندان علی(ع) بازگرداند و آن گاه که یزید بن عبدالملک (حک: 102-105ق.) به حکومت رسید، آن را بازپس گرفت و به خاندان معاویه واگذاشت.

[[ولید بن یزید بن عبدالملک]] نیز موضوع را به قاضی ارجاع داد.<ref>الطبقات، ج5، ص413.</ref> گزارش‌های تاریخی حکایت دارند که خاندان عبدالله بن جعفر به بازپس گرفتن این سرزمین موفق شدند و تا روزگار [[مامون عباسی]] از آن استفاده می‌کردند. هنگامی که مامون به قدرت رسید (حک: 198-218ق.) و ماجرای این سرزمین را شنید، عوض آن را به ایشان پرداخت و آن سرزمین را از دست نوادگان عبدالله بن جعفر بیرون آورد و به حالت وقف بازگرداند.<ref>معجم البلدان، ج1، ص469-470.</ref><ref>الروض المعطار، ص112-113.</ref> امروز به این منطقه [[ینبع النخل]] می‌گویند. این نام بر سرزمین پهناور و بی‌ساکن آن جا اطلاق می‏شود.<ref>المعالم الاثیره، ص50.</ref>

 

 

* الاصابه: ابن حجر العسقلانی (م. 852ق.) ، به کوشش علی معوض و عادل عبدالموجود، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1415ق

 

* انساب الاشراف: البلاذری (م. 279ق.) ، به کوشش زکار و زرکلی، بیروت، دار الفکر، 1417ق

 

* بحار الانوار: المجلسی (م. 1110ق.) ، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1403ق

 

* تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر: الذهبی (م. 748ق.) ، به کوشش عمر عبدالسلام، بیروت، دار الکتاب العربی، 1410ق

 

* تاریخ المدینة المنوره: ابن شبّه (م. 262ق.) ، به کوشش شلتوت، قم، دار الفکر، 1410ق

 

* الروض الانف: السهیلی (م. 581ق.) ، به کوشش عبدالرحمن، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1412ق

 

* الروض المعطار: محمد بن عبدالمنعم الحمیری (م. 900ق.) ، بیروت، مکتبة لبنان، 1984م

 

* السنن الکبری: البیهقی (م. 458ق.) ، بیروت، دار الفکر

 

* الطبقات الکبری: ابن‌سعد (م. 230ق.) ، به کوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1418ق

 

* الکافی: الکلینی (م. 329ق.) ، به کوشش غفاری، تهران، دار الکتب الاسلامیه، 1375ش

 

* المعالم الاثیره: محمد محمد حسن شراب، بیروت، دار القلم، 1411ق

 

* معجم البلدان: یاقوت الحموی (م. 626ق.) ، بیروت، دار صادر، 1995م

 

* معجم قبائل العرب: عمر کحّاله، بیروت، الرساله، 1405ق

 

* معجم ما استعجم: عبدالله البکری (م. 487ق.) ، به کوشش السقاء، بیروت، عالم الکتب، 1403ق

 

* من لا یحضره الفقیه: الصدوق (م. 381ق.) ، به کوشش غفاری، قم، نشر اسلامی، 1404ق

 

* وفاء الوفاء: السمهودی (م. 911ق.) ، به کوشش محمد عبدالحمید، بیروت، دار الکتب العلمیه، 2006م.