حج افراد: تفاوت میان نسخه‌ها

== اجزا ==

=== بخش حج ===

=== بخش عمره ===

==ویژگی‌ها==

حج افراد در احکام جزئی تفاوتهایی با دو نوع حج دیگر دارد که می‌توان آنها را از ویژگی‌های مهم این نوع حج برشمرد:

۱) استحباب قربانی (واجب نبودن آن) به استناد آیه ۱۹۶ بقره / ۲ و روایات، <ref>الکافی، کلینی، ج 4، ص535؛ تهذیب، ج 5، ص436؛ الاستبصار، ج 2، ص327.</ref> در حج افراد<ref>منتهی المطلب، ج11، ص145.</ref>، بر خلافِ حج تمتّع<ref>روضة الطالبین، ج 2، ص322؛ المعتمد، ج 3، ص275.</ref> و حج قران.<ref>المغنی، ج 3، ص494؛ الثمر الدانی، ص383.</ref> البته فقهای امامی در حج قران وجوب قربانی را منوط به همراه داشتن قربانی دانسته‌اند<ref>المهذب، ج1، ص210؛ المعتبر، ج2، ص779.</ref> و فقهای اهل سنت نیز برای وجوب قربانی در حج تمتّع شروطی را ذکر کرده‌اند. <ref>المجموع، ج 7، ص173-174؛ کشاف القناع، ج 2، ص478-479. </ref>

۲) در حج افراد بر خلاف حج تمتّع لازم نیست حج و عمره در یک سال ادا شوند بلکه عمره آن را باید در هر زمان که شرائط آن حاصل شود، انجام داد. <ref>مدارک الاحکام، ج 8، ص463-464؛ المعتمد، ج 3، ص274؛ مناسک حج و عمره، ص193.</ref>

۳) در حج افراد بر خلاف تمتّع، استطاعت نسبت به حج و عمره تفکیک‌پذیر است، یعنی ممکن است مکلّف تنها نسبت به یکی از آن دو مستطیع شود و در نتیجه تنها همان مناسک (عمره یا حج) بر او واجب خواهد گردید.<ref>جواهر الکلام، ج 18، ص75؛ المعتمد، ج 3، ص274.</ref>

۴) فقهای امامی<ref>تحریر الاحکام، ج 1، ص557، 563؛ العروة الوثقی، ج 2، ص557؛ مهذّب الاحکام، ج 13، ص31.</ref> و اهل سنت<ref>بدائع الصنائع، ج2، ص164-166؛ فتح العزیز، ج7، ص79.</ref> به دلیل احادیث<ref>المصنّف، ج4، ص349-350؛ الاستبصار، ج 2، ص245؛ تهذیب، ج 5، ص54-55.</ref> و اجماع<ref>المغنی، ج3، ص207.</ref> بر آن‌اند که میقات حج افراد برای ساکنان در مناطق دورتر از میقات به مکه، یکی از مواقیت پنجگانه است. ( میقات ) به نظر مشهور امامیان<ref>ذخیرة المعاد، ج 2، ص576؛ مستند الشیعه، ج 11، ص186-187؛ مدارک الاحکام، ج 7، ص222-223.</ref> و اهل سنت<ref>المغنی، ج3، ص210؛ بدائع الصنائع، ج2، ص167؛ مواهب الجلیل، ج4، ص46.</ref> به استناد احادیث<ref>سنن الدارمی، ج2، ص30؛ الکافی، کلینی، ج 4، ص318؛ من لایحضره الفقیه، ج 2، ص306.</ref> میقات حج افراد برای اهل مکه و نیز ساکنان میان مواقیت و مکه محل سکونت آنهاست. البته برخی فقهای متأخّر امامی به استناد احادیث<ref>الکافی، کلینی، ج 4، ص300، 302؛ من لایحضره الفقیه، ج 2، ص454؛ تهذیب، ج 5، ص46.</ref> میقات حج افراد را برای مکّیان «جعرانه» دانسته‌اند<ref>المعتمد، ج3، ص298-299؛ مناسک حج، وحید خراسانی، ص88.</ref> و شماری دیگر به استحباب آن<ref>نک: جواهر الکلام، ج 18، ص115.</ref> یا اختصاص جعرانه به مجاوران در مکه<ref>الحدائق، ج 17، ص28؛ نک: جواهر الکلام، ج 18، ص115.</ref> قائل شده‌اند. میقات عمره مفرده هم به نظر فقهای امامی و اهل سنت برای ساکنان مکه ادنی الحل (نزدیکترین مکان به مرز حرم) است. (برای تفصیل  عمره مفرده ؛ ادنی الحل)

۵) در حج افراد بر خلاف تمتّع لازم نیست که عمره پیش از حج ادا شود، مگر اینکه برای عمره افراد استطاعت حاصل شود ولی برای حج آن استطاعت تحقق نیافته باشد که در این صورت فقط ابتدا باید عمره ادا شود. <ref>جواهر الکلام، ج 18، ص75؛ المعتمد، ج 3، ص274؛ توضیح المناسک، ص67.</ref>

۶) در حج افراد می‌توان طواف و سعی را حتی در غیر موارد اضطرار، بر وقوفین مقدّم داشت، بر خلاف حج تمتّع که تنها در صورت اضطرار چنین کاری در آن جایز است.<ref>جواهر الکلام، ج 18، ص78؛ المعتمد، ج 3، ص275؛ توضیح المناسک، ص67.</ref>

۸) انعقاد احرام در حج افراد به نظر مشهور فقیهان امامی به استناد روایات <ref>الکافی، کلینی، ج4، ص297؛ من لایحضره الفقیه، ج 2، ص324؛ تهذیب، ج 5، ص43-44.</ref> فقط با تلبیه صورت می‌گیرد ولی در حج قران افزون بر تلبیه با اشعار و تقلید ( اشعار و تقلید * ) نیز انجام می‌شود. <ref>المبسوط فی فقه الامامیه، ج 1، ص315؛ کشف اللثام، ج5، ص271.</ref>

۹) به نظر فقیهان اهل سنت در حج افراد احرام‌گزار با یک نیتِ احرام، تنها به حج محرم می‌شود، ولی در حج قران با یک نیت، هم به حج و هم به عمره محرم می‌شود. <ref>تحفة الفقهاء، ج1، ص411؛ المغنی، ج 3، ص247؛ فتح العزیز، ج 7، ص104؛ الشرح الکبیر، ابو البرکات، ج2، ص28.</ref> (نیز  حج قران * )

به نظر بیشتر فقیهان امامی<ref>النهایة، ص206؛ المعتبر، ج2، ص784؛ الروضه البهیه، ص65-66.</ref> بویژه متأخران از آنان<ref>العروة الوثقی، ج 2، ص534-535؛ المعتمد، ج3، ص273؛ فقه الحج، ج2، ص241.</ref> حج افراد (یا حج قران) بر اهل مکه و کسانی که تا فاصله ۴۸ میلی آن هستند به عنوان حجة الاسلام واجب بوده و حج تمتّع برای آنان مجزی نیست.<ref>السرائر، ج1، ص519-520؛ الروضه البهیه، ص66؛ ریاض المسائل، ج6، ص143.</ref> آنان حج افراد را جز در موارد اضطراری برای غیر اهل مکه مجزی نمی‌دانند. <ref>المختصر النافع، ص79؛ المعتبر، ج2، ص783؛ کشف اللثام، ج 5، ص27.</ref> ( تبدّل حج/ عمره*) معدودی از فقیهان امامی علاوه بر حج افراد ـ و قران ـ حج تمتّع را نیز برای اهل مکه مجزی می‌دانند.<ref>الموتلف، ج1، ص363؛ الجامع للشرائع، ص179. </ref>

فقیهان امامی به استناد آیه «و اتموا الحج و العمره لله» (بقره/۲، ۱۹۶) و احادیث<ref>الکافی، ج 4، ص265؛ من لایحضره الفقیه، ج 2، ص450.</ref> عمره افراد (مفرده) -که پس از حج افراد باید انجام شود- را بر ساکنان مکه و اطراف آن تا فاصله ۴۸ میلی به شرط استطاعت واجب می‌دانند. حتی اگر استطاعت تنها برای عمره حاصل شود بدون آن که برای حج استطاعت باشد، انجام دادن عمره افراد به تنهایی واجب است. <ref>غنیة النزوع، ص197-198؛ ریاض المسائل، ج 7، ص201؛ جواهر الکلام، ج 20، ص441، 458.</ref> فقیهان شافعی<ref>فتح العزیز، ج 7، ص47؛ المجموع، ج7، ص3، 4، 7.</ref> و حنبلی<ref>المغنی، ج3، ص173؛ الشرح الکبیر، ابن قدامه، ج3، ص160.</ref> نیز به استناد آیه مذکور و احادیث<ref>المصنّف، ج 4، ص304-305؛ السنن الکبری، ج4، ص349-350.</ref> عمره افراد را مانند حج افراد واجب می‌دانند ولی فقیهان مالکی<ref>الکافی فی فقه اهل المدینه، ص171ـ172؛ بدایة المجتهد، ج 1، ص259.</ref> و بیشتر حنفیان<ref>المبسوط، سرخسی، ج 4، ص58؛ بدائع الصنائع، ج 2، ص226؛ البحر الرائق، ج 3، ص104.</ref> به استناد برخی روایات<ref>سنن الترمذی، ج 2، ص205.</ref> آن را مستحب شمرده‌اند، هرچند برخی حنفیان به وجوب آن تمایل بیشتری دارند.<ref>بدائع الصنائع، ج 2، ص226.</ref> به نظر فقیهان اهل سنت مانند امامیان، ابتدا باید حج افراد و سپس عمره افراد انجام شود.<ref>المبسوط، سرخسی، ج 4، ص25؛ مغنی المحتاج، ج 1، ص513-514؛ حاشیة الدسوقی، ج 2، ص28.</ref>

به نظر برخی امامیان مبدأ محاسبه مسافت ۴۸ میل برای تفکیک آفاقیان از غیر آفاقیان، به استناد ظاهر آیه ۱۹۶ بقره/۲ مسجدالحرام است <ref>النهایه، ص26؛ الوسیله، ص157-158؛ معتمد العروه، ج2، ص193.</ref> ولی شماری دیگر به استناد صحیحه زراره<ref>مهذب الاحکام، ج12، ص323.</ref> و نیز اطلاق مسجدالحرام بر مکه در آیه ۱ اسراء/۱۷ مبدأ مسافت را شهر مکه دانسته‌اند.<ref>مسالک الافهام، ج2، ص202؛ العروة الوثقی، ج2، ص536.</ref> (آفاقی)

 

درباره میزان دقیق ۴۸ میل با واحدهای اندازه‌گیری امروزی، فقهای معاصر آرای مختلفی دارند. بیشتر آنان ۴۸ میل را حدود ۸۸ کیلومتر دانسته‌اند،<ref>منهاج الصالحین، ج3، ص62؛ مناسک الحج، سبحانی، ص27؛ تعالیق مبسوطه، فیاض، ص82.</ref> ولی اقوال دیگری هم مطرح شده است از جمله: ۸۰ کیلومتر،<ref>منتخب مناسک حج، ص60-61.</ref> ۸۶ کیلومتر،<ref>منتخب مناسک حج، ص60؛ کلمة التقوی، ج3، ص191.</ref> ۸۹ و ۹۰ کیلومتر.<ref>منهاج الصالحین، ج3، ص62؛ مناسک حج، خامنه ای، ص2، 13.</ref>

برخی از فقیهان امامی وظیفه حج افراد یا قران را بر عهده ساکنان تا فاصله ۱۲ میلی مکه شمرده و وظیفه دیگران را حج تمتّع می‌دانند. <ref>السرائر، ج1، ص519-520؛ ارشاد الاذهان، ج1، ص309؛ کشف اللثام، ج5، ص17. </ref> مهمترین ادله آنان عبارت است از: ۱) اطلاق برخی روایات مبنی بر وجوب تمتّع بر حج‌گزاران غیر مکی<ref>علل الشرائع، ج2، ص411؛ تهذیب، ج5، ص26.</ref> و خروج قدر متیقن از این وجوب که ساکنان در مسافت کمتر از ۱۲ میل هستند. ۲) از آیه ۱۹۶ بقره /۲ بر می‌آید که حج تمتّع ویژه افراد غیر حاضر در مکه و حج افراد و قران، وظیفه حاضران در مکه است و حاضر آن است که مسافر نباشد. بنابراین معیار آفاقی بودن یا نبودن، مسافر بودن یا نبودن است که حد سفر شرعی، چهار فرسخ (۱۲ میل) است. ۳) صدق عنوان «حضور» در آیه شریفه عرفا بر ساکنان فواصل دورتر با فاصله بیش از ۱۲ میل از مکه مشکل است.<ref>نک: المعتمد، ج3، ص224-225.</ref> ۴) روایات تصریح کننده به۴۸ میل نیز ناظر به فاصله از چهار طرف هستند یعنی مراد آنها ۱۲ میل از هر طرف است نه ۴۸ میل از هر طرف.<ref>السرائر، ج1، ص519؛ ارشاد الاذهان، ج1، ص309.</ref> در مقابل، پیروان نظر مشهور در رد این ادله پاسخ داده‌اند که اولاً اطلاق موجود در برخی روایات مبنی بر وجوب حج تمتّع بر افراد در برابر نظر فقهای اهل سنت است که حج افراد را برای آفاقیان کافی می‌دانند پس مدلول آنها وجوب تمتّع بر هر فرد نیست و اطلاق ندارد. بر فرض اطلاق، این روایات بوسیله روایاتی که فاصله ۴۸ میل را از هر طرف ذکر کرده، مقید می‌شود.<ref>المعتمد، ج3، ص223-224.</ref> ثانیاً مراد از حضور در آیه، حضور در مقابل سفر نیست و ربطی به حد شرعی مسافر ندارد. از سوی دیگر افرادی که کمتر از ۱۲ میل با مکه فاصله دارند هم عرفا حاضر به شمار نمی‌روند. پس مراد از حاضر معنای شرعی خاصی است که در روایاتِ دال بر فاصله ۴۸ میل تبیین شده است.<ref>السرائر، ج1، ص519-520؛ کشف الرموز، ج1، ص337؛ کشف اللثام، ج5، ص17.</ref>

فقیهان حنفی حج افراد را بر اهل مکه و کسانی که در مواقیت و مناطق میان مواقیت و مکه ساکن هستند واجب دانسته و حج تمتّع و قران را برای آنان مجزی نمی‌دانند <ref>بدائع الصنائع، ج2، ص169؛ البحر الرائق، ج2، ص632.</ref> مگر اینکه قبل از ماه‌های حج از این محدوده خارج شوند و از مواقیت محرم گردند. <ref>حاشیة رد المحتار، ج 2، ص583-584، 590.</ref> دلیل آنان برای وجوب تعیینی حج افراد بر اهل مکه روایات حاکی از نفی وجوب تمتّع بر آنان و معین بودن وجوب افراد برای آنان است و دلیل آنان برای الحاق ساکنان میان مکه و مواقیت به اهل مکه، جواز ورود بدون احرام آنان به مکه است.<ref>المصنّف، ج4، ص534-535؛ بدائع الصنائع، ج2، ص169.</ref> ولی فقیهان شافعی،<ref>فتح العزیز، ج7، ص164؛ المجموع، ج7، ص169. </ref> مالکی<ref>مختصر خلیل، ص73 ؛ الشرح الکبیر، ابوالبرکات، ج2، ص27.</ref> و حنبلی<ref>المغنی، ج3، ص233؛ نک: کشاف القناع، ج2، ص475-476.</ref> حج افراد را در کنار حج قران و حج تمتّع بر تمام مسلمانان اعم از ساکنان مکه و غیر مکه، مجزی می‌دانند. مستند آنان این است که هر یک از مناسک حج که در مورد غیر مکیان موجب نزدیکی به خدا و طاعت الهی باشد، در مورد ساکنان مکه نیز چنین است. در نتیجه ادای حج افراد هم برای ساکنان و هم غیر ساکنان مکه مجزی است.<ref>المجموع، ج7، ص169.</ref> به نظر آنان، مراد آیه ۱۹۶ بقره/۲ و نیز روایاتی که تمتّع را در خصوص اهل مکه نفی کرده، نفی قربانی حج تمتّع است، نه نفی حج تمتّع.<ref>المغنی، ج3، ص502-503.</ref>