در حال ویرایش آیه تبلیغ (بخش)

====برخی نظرات دیگر درباره شأن نزول آیه و پاسخ به آنها====

* برخی در توجیه شأن نزول این آیه گفته‌اند: کلمه «مولا» در [[حدیث غدیر|حدیث]] «... مَن کُنت مَولاه فَهذا علی مَولاه» در مقام امامت و ولایت نیست؛ بلکه به معنای دوست است.<ref>روح المعانی، ج۳، ص۲۳۴؛ المنار، ج۶، ص۴۶۵.</ref> 
::::در پاسخ به این توجیه گفته شده است: سفارش به محبت و دوستی علی(ع) نیاز به این همه مقدمه و متوقف ساختن جمعیت در بیابان سوزان و گرفتن اعتراف‌های پیاپی ازآنان نداشت. افزون بر این، تأکید بر دوستی علی(ع) را بارها مردم از زبان پیامبر(ص) شنیده بودند و این آن قدر اهمیت نداشت که اگر رسول خدا(ص) آن را ابلاغ نمی‌کرد، رسالت خود را به انجام نرسانده باشد.<ref>نمونه، ج۵، ص۱۶.</ref> در منابع تفسیری اهل‌ سنت، درباره سبب نزول آیه تبلیغ و مفهوم {بَلِّغ مَا أُنزِلَ إِلَیک} احتمال‌های دیگری مطرح شده است:

* آیه تبلیغ در آغاز [[بعثت]] در [[مکه]] نازل شد و [[پیامبر(ص)]] را به اظهار<ref>تفسیر بغوی، ج۲، ص۵۱؛ تفسیر قرطبی، ج۶، ص۲۴۲؛ الدر المنثور، ج۲، ص۲۹۸.</ref> و تبلیغ حقایق [[دین]] به همه مردم امر کرد.<ref>المنار، ج۶، ص۴۶۳، ۴۶۷.</ref> بر پایه برخی نقل‌ها، نزول آیه پس از اظهار رسالت و [[دعوت عمومی]] دانسته شده است. به موجب روایت‌هایی، [[ابوطالب عموی پیامبر(ص)|ابوطالب]] در سال‌های آغازین بعثت برای محافظت از پیامبر(ص) مراقبانی از [[بنی‌هاشم]] گمارده بود. هنگامی‌که این آیه نازل شد، رسول خدا(ص) از ابوطالب خواست که برای او مراقبی قرار ندهد؛ زیرا [[خداوند]] او را از گزند جن و انس نگاهبانی خواهد کرد.<ref>اسباب النزول، ص۱۳۵؛ زاد المسیر، ج۲، ص۳۰۱؛ الدر المنثور، ج۲، ص۲۹۸.</ref> 
::::در نقد این نظر گفته شده است: همه مفسران باور دارند که [[سوره مائده]]/۵ در اواخر عمر پیامبر در مدینه نازل شده<ref>زاد المسیر، ج۲، ص۳۰۱؛ التحریر و التنویر، ج۵، ص۱۵۱-۱۵۲.</ref> و برخی نزول آن را در حجة الوداع دانسته‌اند.<ref>التفسیر الحدیث، ج۹، ص۹.</ref> بر این اساس، احتمال نزول آیه تبلیغ در سال‌های نخست بعثت و عدم الحاق آن به سوره‌ای خاص در سالیان دراز، درست به نظر نمی‌رسد.<ref>التحریر و التنویر، ج۵، ص۱۵۲.</ref> 

* برخی دیگر از مفسران بر این باورند که آیه تبلیغ با توجه به سیاق آیات قبل و بعد، درباره [[اهل کتاب]] است و خداوند پیامبرش را مأمور به تبلیغ حقایق [[اسلام]] در برابر اهل کتاب می‌کند<ref>تفسیر مقاتل، ج۱، ص۴۹۲؛ جامع البیان، ج۶، ص۱۹۸؛ التفسیر الکبیر، ج۱۲، ص۵۰.</ref> و مقصود از {مَا أُنزِلَ إِلَیک} در آیه،‌ حکم [[رجم]] و [[قصاص]] است که [[یهود]] در [[تورات]] و [[نصارا]] در [[انجیل]] آن را تغییر داده بودند.<ref>التفسیر الکبیر، ج۱۲، ص۴۹.</ref> 
::::در نقد این احتمال گفته شده است: از سیاق آیه تبلیغ، به ویژه جمله {وَالله یعصِمُکَ من النّاس} برمی‌آید ‌که پیامبر(ص) در این آیه، مأمور به تبلیغ امری مهم و خطیر بوده که با تبلیغ آن، بیم خطر بر جان ایشان یا دین اسلام وجود داشته است. اما وضعیت یهود آن روزگار در [[حجاز]] به گونه‌ای نبود که خطری از سوی آنان رسول خدا را تهدید کند تا مجوز تأخیر مأموریت الهی یا دست برداشتن از آن شود<ref>المیزان، ج۶، ص۴۲.</ref> ؛ زیرا آیه تبلیغ هنگامی نازل شد که اقتدار و شوکت یهود بر اثر جنگ‌های [[جنگ بنی‌قریظه|بنی‌قریظه]] و [[جنگ خیبر|خیبر]] و تبعید شماری از آنان (احزاب/ ۳۳، ۲۶-۲۷؛ حشر/۵۹، ۲-۳) از میان رفته بود و مسیحیان نیز در [[عربستان]]، به ویژه [[مدینه النبی|مدینه]]، دارای قدرت نبودند. از این رو، یهود و نصارا در اواخر زندگی رسول خدا، به عنوان اقلیت دینی [[جزیه]] می‌پرداختند.<ref>المیزان، ج۶، ص۴۳.</ref> نیز اگر سیاق آیه تبلیغ با آیات قبل و بعد یکسان باشد، پیامی که در آیه تبلیغ، رسول خدا مأمور به آن شده همان چیزی است که در آیه بعد آمده است: {قُل یا أَهلَ الکتَابِ لَسْتُم عَلَی شَیءٍ حَتَّی تُقِیمُوا التَّورَاةَ وَالإنجِیلَ...}. (مائده /۵، ۶۸) در این آیه تکلیف طاقت‌فرسایی به اهل کتاب نشده تا رسول خدا در ابلاغ آن احساس خطر کند.<ref>المیزان، ج۶، ص۴۲.</ref> پیامبر(ص) در سال‌های نخست [[بعثت]]، مأمور مبارزه با [[شرک]] و [[بت‌پرستی]] و دعوت به [[توحید]] در میان [[مشرکان]] متعصب [[قریش]] بود که بسیار خطرناک‌تر از اهل کتاب بودند؛ اما رسول خدا هیچ گاه در انجام مأموریت خویش احساس خطر نمی‌کرد تا خداوند به او وعده محافظت از خطر مشرکان را بدهد.<ref>المیزان، ج۶، ص۴۲.</ref> از محتوای آیه و شأن نزول آن برمی‌آید که سیاق آیه تبلیغ با سیاق آیات قبل و بعد از آن یکسان نیست؛ بلکه این آیه دربردارنده پیامی مهم و مستقل است.

* برخی مفسران اهل‌ سنت سخنانی دیگر درباره سبب نزول این آیه ذکر نموده‌اند. [[فخر رازی]] و دیگران بیش از ۱۰ قول در این زمینه نقل کرده‌اند.<ref>تفسیر ثعلبی، ج۴، ص۹۰؛ غرائب القرآن، ج۲، ص۶۱۶؛ التفسیر الکبیر، ج۱۲، ص۴۸.</ref>