در حال ویرایش ابوالقاسم اکاف نیشابوری (بخش)

== بازگشت به نیشابور ==
{{شعر
|سبک نگارش=ساده
|عرض=
|تراز=چپ
|رنگ بالا=
|رنگ پایین=
|شکل بندی اشعار=
|شکل بندی خط اول=
|خط اول = '''نصیحت ابوالقاسم اکاف به سلطان سنجر'''
|خواجهٔ اکاف آن برهان دین|گفت سنجر را که ای سلطان دین
|واجبم آید به تو دادن زکات|زانکه تو درویش حالی در حیات
|گر ترا ملک و زری هست این زمان|هست آن جمله از آن مردمان
|کرده ای از خلق حاصل آن همه|بر تو واجب می‌شود تاوان همه
|چون از آن خود نبودت هیچ چیز|زین همه منصب چه سودت هیچ نیز
|از همه کس گر چه داری بیشتر|می‌ندانم کس ز تو درویشتر<ref>عطار نیشابوری، مصیبت‌نامه، بخش هفتم</ref>}}

ابوالقاسم پس از مکه مدتی در [[بغداد]] ساکن گشت و آن‌گاه به [[نیشابور]] بازگشت.<ref>طبقات الشافعیه، ج۷، ص۱۵۲.</ref> گفته‌اند که وی در زهد و ورع یگانه روزگار بود. از او به عنوان ضرب‌المثل در پاکی و ترک دنیا یاد می‌شد. به‌اندک مال حلال راضی بود. بسیار انفاق می‌کرد و از کارهای ویژه‌اش گرفتن بینی هنگام انفاق عطریات بود تا حتی همین اندازه نیز از بوی آن لذت نبرد.<ref>المنتظم، ج۱۸، ص۹۹؛ التحبیر، ج۱، ص۳۹۸–۴۰۰؛ طبقات الشافعیه، ج۷، ص۱۵۲.</ref>

ابوالقاسم مریدان و شاگردان فراوان داشت. [[سلطان سنجر سلجوقی]] از علاقه‌مندان او بود که برای دیدار با او و [[تبرک]] به وی اجازه می‌گرفت.<ref>المنتظم، ج۱۸، ص۹۹؛ التحبیر، ج۱، ص۳۹۸–۴۰۰؛ طبقات الشافعیه، ج۷، ص۱۵۱–۱۵۲.</ref> از شاگردان او می‌توان به علی بن سلیمان مرادی اشاره کرد.<ref>تاریخ دمشق، ج۴۱، ص۵۱۵–۵۱۶.</ref> ابوالقاسم در نیشابور رکن [[مذهب شافعی]] بود و [[نماز جمعه]] به امامت او برگزار می‌شد. پس از نماز، دانشمندان سؤالات خود را از او می‌پرسیدند.<ref>الوافی بالوفیات، ج۶، ص۱۵۹؛ طبقات الشافعیه، ج۶، ص۹.</ref>