در حال ویرایش ابوقتاده انصاری (بخش)

===در زمان پیامبر(ص)===
====جنگ بدر====
او در همه [[غزوه|غزوه‌ها]] تلاشمندانه شرکت داشت و افزون بر حضور در برخی [[سریه|سریه‌ها]]، فرماندهی شماری از آن‌ها را عهده‌دار شد.<ref>الطبقات، ج۲، ص۱۰۰-۱۰۱.</ref> به رغم تصریح خود وی به حضورش در [[جنگ بدر]] در سخنانش خطاب به [[معاویه]]<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۲، ص۴۵۳.</ref> ، برخی نام او را در شمار بدریون نیاورده‌اند.<ref>الاستیعاب، ج۴، ص۱۷۳۲؛ اسد الغابه، ج۵، ص۲۵۰؛ الاصابه، ج۷، ص۲۷۲.</ref> در گزارشی، فرزندان او نیز از مسئولیتش در پاسداری از پیامبر(ص) در بدر خبر داده‌اند.<ref>مجمع الزوائد، ج۹، ص۳۲۲؛ سبل الهدی، ج۱۱، ص۳۹۷.</ref> شعبی بر بدری بودن او تأکید دارد.<ref>الاستیعاب، ج۴، ص۱۷۳۲؛ اسد الغابه، ج۵، ص۲۵۰.</ref> 

====پس از غزوه احد====
ابوقتاده پس از [[جنگ احد|نبرد اُحد]] در سال سوم ق. آن‌گاه که‌ اندوه شدید رسول خدا(ص) را در پی مثله شدن عمویش [[حمزه بن عبدالمطلب|حمزه]] دید، تصمیم به انتقام از [[قریش]] گرفت. رسول خدا(ص) سه بار او را به آرامش دعوت کرد؛ اما وی نمی‌توانست غم و اندوه پیامبر را فراموش کند. به هر روی، رسول خدا(ص) او را از انتقام گرفتن بر حذر داشت و وی را فردی راستگو و قریش را قومی بد برای پیامبرشان نامید.<ref>المغازی، ج۱، ص۲۹۰-۲۹۱.</ref> 
====غزوه بنی‌المصطلق و ذی‌قرد====
در [[غزوه بنی مصطلق]] (مُرَیسِع) به سال پنجم ق. آن‌گونه که از خود ابوقتاده نقل شده، او پرچمدار [[مشرک|مشرکان]] را کشت و بدین سان [[مسلمان|مسلمانان]] پیروز شدند.<ref>المغازی، ج۱، ص۴۰۷.</ref> در [[غزوه ذی قرد]] (غابه) در سال ششم ق. هنگامی که ابوقتاده دلیرانه یکی از قاتلان مسلمانان به نام مسعده را کشت، خود نیز زخمی شد. رسول خدا(ص) دعایش کرد و آب دهان مبارکش را بر زخم‌های او کشید.<ref>المغازی، ج۲، ص۵۴۴-۵۴۵.</ref> 
====فتح مکه، سریه ابی قتاده و...====
ابوقتاده از پنج نفری بود که [[سلام بن ابی حقیق|سلام بن ابی‌حُقَیق یهودی]]، از بانیان [[جنگ احزاب]]<ref>المغازی، ج۱، ص۳۹۱-۳۹۴.</ref> ، را به دستور رسول خدا(ص) در [[خیبر]] کشتند.<ref>السیرة النبویه، ج۳، ص۷۴۶-۷۴۷.</ref> در [[فتح مکه]] بر پایه روشن نظامی پیامبر برای غافلگیری دشمن، وی به فرماندهی هشت نفر از مسلمانان انتخاب و در یکم [[رمضان المبارک|رمضان]] سال هشتم ق. به وادی اِضَم نزدیک [[مدینه النبی|مدینه]] فرستاده شد تا وانمود کنند که مسلمانان قصد آن سرزمین را دارند. از این ماجرا به سریه ابی‌قتاده یاد شده است.<ref>الطبقات، ج۲، ص۱۳۳؛ ج۴، ص۲۸۲؛ امتاع الاسماع، ج۱، ص۳۴۷.</ref> آنان در [[ذوخشب]] از حرکت پیامبر و سپاه ایشان از مدینه آگاه شدند و در [[سقیا]]، مکانی در مدینه، به آنان پیوستند.<ref>الطبقات، ج۲، ص۱۰۰؛ عیون الاثر، ج۲، ص۲۰۷؛ امتاع الاسماع، ج۱، ص۳۴۷.</ref>