در حال ویرایش ابوهریره (بخش)

== اسلام‌آوردن ==
ابوهریره پیش از اسلام با یتیمی و فقر و چوپانی نزد خانواده‌اش زندگی می‌کرد.<ref>الطبقات، ابن سعد، ج۴، ص۲۴۳؛ البدء و التاریخ، ج۵، ص۱۱۳.</ref> نخستین بار همراه هیئت یمن به ریاست طفیل بن عَمْرو دَوْسی، در سال هفتم ق. در مدینه<ref>الطبقات، ابن سعد، ج۱، ص۲۶۵؛ المنتظم، ج۳، ص۳۰۴.</ref> یا خیبر<ref>الطبقات، ابن سعد، ج۴، ص۲۴۴.</ref> نزد رسول خدا (ص) آمد و اسلام را پذیرفت. به سبب حضور نداشتن در صلح حدیبیه، از غنیمت‌های خیبر که به حاضران در حدیبیه اختصاص داشت، بی‌بهره ماند.<ref>الطبقات، ابن سعد، ج۴، ص۲۴۳.</ref> در روایتی غیر معتبر، از حضور او در غزوه ذات الرِقاع در سال چهارم ق.<ref>تاریخ طبری، ج۲، ص۵۵۶.</ref> یاد شده است.

ابوهریره پس از مسلمان شدن نیز با کمک گرفتن از افراد خیر و با خدمتکاری روزگار می‌گذراند. از او بارها گزارش شده که گاه در این دوران، گرسنگی بر وی آن چنان سخت می‌شد که از ضعف بی‌هوش می‌گشت<ref>اسد الغابه، ج۵، ص۳۲۰؛ تاریخ الاسلام، ج۴، ص۳۵۰.</ref> و به بهانه پرسش از صحابه، مهمان سفره‌های آنان می‌شد؛ اما برخی صحابه به این خواسته او توجه نمی‌کردند.<ref>انساب الاشراف، ج۲، ص۱۵۱؛ البدایة و النهایه، ج۸، ص۱۰۴.</ref> او از رسول خدا بیشتر یاری می‌گرفت و گاه کار بدان جا می‌رسید<ref>الاصابه، ج۱، ص۷۳؛ امتاع الاسماع، ج۱۱، ص۲۴۵.</ref> که گفته شده یک بار پیامبر خواست او را تنبیه کند<ref>تاریخ دمشق، ج۶۷، ص۳۲۶؛ البدایة و النهایه، ج۸، ص۱۰۵.</ref> و نیز به او سفارش می‌کرد با کاستن از دیدارهایش محبوبیت خود را افزایش دهد.<ref>عیون الاخبار، ج۳، ص۳۰؛ ادب الدنیا، ص۱۹۱.</ref> وی در این مدت به بُسره دختر غزوان، همسر عثمان، در برابر وعده‌ای غذا و بهره‌مندی نوبه‌ای از مرکب، خدمت می‌کرد و در مسافرت همراه او برایش آواز «حِداء» می‌خواند و او از این آواز لذت می‌برد. وی پس از مرگ عثمان با همین زن ازدواج کرد.<ref>البدایة و النهایه، ج۸، ص۱۱۰؛ الاصابه، ج۸، ص۵۲.</ref> برخی او را از اصحاب صفه شمرده‌اند که تا پایان زندگانی رسول خدا (ص) همچنان در صفه می‌زیست.<ref>تاریخ دمشق، ج۶۷، ص۳۱۹؛ سیر اعلام النبلاء، ج۲، ص۵۹۱.</ref> بر پایه چند روایت، رسول خدا (ص) در سال هشتم<ref>معجم البلدان، ج۱، ص۳۴۸؛ مکاتیب الرسول، ج۲، ص۳۳۶.</ref> وی را همراه لشکر علاء بن عبدالله حَضْرَمی به بحرین فرستاد و او مؤذن علاء شد.<ref>البدایة و النهایه، ج۸، ص۱۱۳؛ سیر اعلام النبلاء، ج۱، ص۲۶۳.</ref> وی در عمرة القضاء به سال هفتم ق. شتران قربانی را می‌راند<ref>دلائل النبوه، ج۴، ص۳۲۰؛ البدایة و النهایه، ج۴، ص۲۳۱.</ref> و بر پایه گفته خودش در غزوه مؤته به سال هشتم ق. نیز حضور داشت.<ref>المغازی، ج۲، ص۷۶۰، ۷۶۵.</ref>

او در حجة الوداع به سال دهم ق. حضور داشت و روایت‌هایی را از این رخداد مهم گزارش کرده است. از جمله در غدیر خم از رسول خدا (ص) روایت «من کنت مولاه فعلی مولاه…» را شنید و آن را گزارش کرد.<ref>کتاب الولایه، ص۲۰۶.</ref> نیز نزول آیه {{آیه|اَلیومَ أَکمَلتُ لَکم دِینَکم وَأَتمَمتُ عَلَیکم نِعمَتِی}} (مائده/۵، ۳) را درباره امام علی (ع) و برابری ثواب روزه گرفتن در روز ۱۸ ذی‌حجه با روزه ۶۰ ماه را روایت نموده است.<ref>البدایة و النهایه، ج۵، ص۲۱۴.</ref> تأکید پیامبر (ص) بر حرمت مال و جان مسلمانان بر یکدیگر، تأکید بر دوری از شرک، قتل، زنا، سرقت<ref>البدایة و النهایه، ج۵، ص۱۹۷.</ref> و فرمان ایشان به همسرانش برای ماندن در خانه پس از انجام حج واجب در حجة الوداع را نیز گزارش کرده است.<ref>الطبقات، ابن سعد، ج۸، ص۱۶۷؛ اسد الغابه، ج۶، ص۱۲۶.</ref>

وی در جریان ابلاغ آیه برائت به سال نهم ق. در مکه امام علی (ع) را همراهی کرد و ایشان را یاری داد.<ref>تاریخ الاسلام، ج۲، ص۶۶۵؛ البدایة و النهایه، ج۵، ص۳۷.</ref> او از راویان شمایل رسول خدا (ص) بود. بر پایه روایتی، روزی ایشان خطاب به ابوهریره، ابومحذوره و سمرة بن جندب فرمود آخرین کس از شما که بمیرد، در آتش است.<ref>تهذیب الکمال، ج۱۲، ص۱۳۳؛ سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۱۸۴.</ref> هرکس می‌خواست وی را آزار دهد، به او می‌گفت که سمره درگذشته؛ و او بیهوش می‌شد.<ref>سیر اعلام النبلاء، ج۳، ص۱۸۵.</ref> این خبر را می‌توان هشداری به این سه نفر و آینده‌نگری پیامبر درباره سرنوشت آنان دانست.<ref>ابوهریره، ص۲۱۵.</ref> همانند این روایت درباره خبر پیامبر به ابوهریره و فرات بن حیان و رجّال بن عنفوه آمده است که ایشان دندان یکی از آنان را در آتش دوزخ بزرگ‌تر از کوه احد دانست. این خبر باعث شد ابوهریره تا زمان با خبر شدن از مرگ رجّال که در پی ارتداد کشته شد، از دوزخی بودن خود بیم داشته باشد.<ref>الاستیعاب، ج۳، ص۱۲۵۸؛ الاصابه، ج۲، ص۴۴۶؛ ابوهریره، ص۲۱۲.</ref>