در حال ویرایش ابو‌الفتوح (بخش)

==خروج از خلافت فاطمیان و اعلام استقلال==
[[الحاکم بامر الله]]، خلیفه وقت [[فاطمیان|فاطمی]]، از ابوالفتوح خواست تا در موسم حج سال ۳۸۶ق بر منبر مکه بر پایه اعتقادات [[اسماعیلیه|اسماعیلیان]] به برخی از [[صحابه]] و همسران [[پیامبر(ص)|پیامبر گرامی]] بی‌احترامی کند. این سختگیری باعث شورش و هرج ‌و ‌مرج در [[مسجدالحرام]] شد. او خود را در مهار این آشوب ناتوان دید. نیز از لحاظ اعتقادی با این کار موافق نبود. از این رو، با اعلام حمایت [[آل ‌جراح]] طایی<ref>تاریخ الاسلام، ج۲۷، ص۹-۱۰؛ البدایة و النهایه، ج۱۱، ص۳۵۴.</ref> از زیر سلطه فاطمیان بیرون آمد و با ادعای خلافت مسلمانان، با شعار اقامه عدل و برپایی امر به معروف و نهی از منکر، مردم را به بیعت با خود به نام «الراشد بالله» فراخواند.<ref>خلاصة الکلام، ص۱۷؛ تاریخ الاسلام، ج۲۷، ص۹-۱۰.</ref> 

ابو‌الفتوح با یک شمشیر به گمان این که ذوالفقار است و چوبدستی‌ای که ادعا می‌کرد از آنِ رسول خدا بوده، همراه ۱۰۰۰ برده سیاه در مراسم اعلان خلافتش حضور یافت<ref>المنتظم، ج۱۴، ص۳۵۷؛ تاریخ الاسلام، ج۲۷، ص۱۰؛ البدایة و النهایه، ج۱۱، ص۳۵۴.</ref> و دستور داد آیات آغازین [[سوره قصص]] را در ابتدای خطبه بخوانند و خلافتش را حکومت مستضعفین بدانند. این سرآغاز با قیام سادات حسنی در روزگار [[منصور عباسی|منصور]] (حکومت: ۱۳۶-۱۵۸ق) بسیار شباهت داشت.<ref>تجارب الامم، ج۷، ص۲۸۰-۲۸۱.</ref> ابوالفتوح با سفر به شهر «رَمْلَه» مرکز آل ‌جراح در [[فلسطین]]، با احترام بسیار مردم آن دیار روبه‌رو شد که او را امیر المؤمنین ‌می‌خواندند.<ref>تجارب الامم، ج۷، ص۲۸۰؛ تاریخ ابن خلدون، ج۴، ص۱۰۱-۱۰۲.</ref>