در حال ویرایش امرای مدینه (بخش)

==امیران مدینه و فدک==

از میان امیران مدینه، تنها مروان بن حکم بود که معاویه در پی درخواست او به سال 40ق. فدک را به وی بخشید تا اهل بیت را خشمگین کند.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص223؛ فدک، ص210.</ref> البته معاویه به سال 48ق. آن را از او بازستاند.<ref>تاریخ طبری، ج5، ص231؛ مروج الذهب، ج3، ص25.</ref> اما دیگر بار آن را به او بازگرداند و [[فدک]] از وی به عمر بن عبدالعزیز رسید.<ref>الطبقات، ج5، ص303.</ref> امیر مدینه ابوبکر بن عمر بن حزم در دوران خلافت عمر بن عبدالعزیز، به فرمان وی که درباره فدک و سهم خمس [[بنی‌هاشم]] و [[مقام حضرت فاطمه(س)]] با او مشورت کرده و حدیث شنیده بود،<ref>الطبقات، ج5، ص303-304؛ شرح نهج البلاغه، ج16، ص278.</ref> فدک را به فرزندان حضرت فاطمه(س) بازگرداند. به گزارشی، او با فشار امویان بر این اساس که این کار باعث خدشه به فرمان خلفای پیشین است، فدک را بازستاند و تنها درآمدش را میان آنان تقسیم کرد.<ref>شرح نهج البلاغه، ج16، ص278؛ الشافی فی الامامه، ج4، ص102-104.</ref> این وضع چندان نپایید و امیر مدینه در دوران یزید بن عبدالملک دیگر بار فدک را تا پایان دولت اموی از علویان غصب کرد.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص306.</ref> 

در دوران بنی‌عباس نیز تنها در زمانه‌ اندکی از خلفا، فدک به مالکان واقعی آن رسید. از جمله در دوره [[مامون]] به سال 210ق. [[قثم بن جعفر|قُثَم بن جعفر]]، امیر مدینه، فرمان یافت تا نامه خلیفه در تخطئه غصب فدک را در موسم حج بخواند و آن را به علویان فاطمی بازگرداند.<ref>فتوح البلدان، ص42؛ معجم البلدان، ج4، ص240؛ الکامل، ج2، ص225.</ref> این وضع تا خلافت [[متوکل]] دوام آورد. وی فدک را در اختیار یکی از فرماندهانش، عبدالله بن عمر بازیار، قرار داد و او نخل‌هایی را که پیامبر با دستان خود کاشته بود، از ریشه درآورد.<ref>شرح نهج البلاغه، ج16، ص217؛ فدک فی التاریخ، ص36-42؛ کشف الغمه، ج2، ص117.</ref> با توجه به مدارکی که امیران مدینه در دوره اشراف را متولیان موقوفات اشراف می‌شمرد، گویا آن چه از فدک باقی مانده بود، در این دوره در اختیار اشراف ماند. البته ‌گزارشی که به صراحت این مطلب را تایید کند، یافت نشده است. تنها ‌گزارشی درباره [[حسن بن ابی‌حسین مهفهف|حسن بن ابی‌حسین مُهَفهَف]] از اشراف حسنی بر جا مانده است که در خلافت معتضد عباسی به فرمان او سرپرست فدک شد و این در دودمانش باقی ماند.<ref>عمدة الطالب، ص86؛ تحفة الازهار، ج1، ص183.</ref>