در حال ویرایش امرای مدینه (بخش)

==سیر تحول امارت در مدینه==

گستره اختیارات امیر مدینه در طول این سال‌ها دگرگونی فراوان یافته است، به ویژه اگر جانشینان پیامبر و خلفای سه‌گانه را جزء امیران مدینه بدانیم. امیر در آن برهه کمترین اختیار ممکن را داشته و تنها به طور موقت عهده‌دار امامت جماعت و امور روزمره مدینه می‌شد که گاه از یکدیگر تفکیک می‌شد.

از هنگام خلافت [[امام علی(ع)]] به بعد، امیر مدینه تقریباً تمام اختیارات یک حکمران را دارا بود. در روزگار اموی، به سبب نزدیک‌تر بودن این شهر به پایتخت خلافت در شام، گاه دامنه اختیارات حاکم از این نیز فراتر می‌رفت و [[امارت مکه]] و شهرهای مهم حجاز را نیز شامل می‌شد.<ref>العقد الثمین، ج5، ص355؛ غایة المرام، ج1، ص233.</ref> 

البته در دوران خلافت عباسی، امارت مدینه گاه سیر معکوس می‌یافت و زیر مجموعه امارت مکه می‌شد. این اوج و فرود در عصر امارت [[اشراف]] ادامه داشت تا آن‌که در دوران [[ایوبیان]] و [[ممالیک]]، اداره [[حرم شریف نبوی]] از سیطره امیر مدینه بیرون شد و بر عهده مجموعه اغوات و سرپرست آنان [[شیخ الحرم]] قرار گرفت.<ref>تحفة المحبین، ص53؛ نک: تاریخ امراء المدینه، ص249.</ref> خطیب مسجدالنبی و قاضی از سوی دربار آنان تعیین می‌گردید تا این‌که در روزگار عثمانی، اختیارات شیخ الحرم توسعه یافت و امیر نیروی نظامی مدینه و قاضی و رئیس پلیس مدینه زیر نظر او رفتار می‌کردند و امارت مدینه یک مقام کاملا تشریفاتی شد.<ref>فصول من تاریخ المدینه، ص35؛ تاریخ امراء المدینه، ص249.</ref> تنها پس از انقلاب شریف حسین و استقلال حجاز از [[عثمانی]] بود که امارت مدینه با اختیارات پیشین احیا شد. در روزگار سعودی، امیر مدینه که از میان شاهزادگان این خاندان انتخاب می‌شود، به سطح وزیر ارتقا یافته و از توجه ویژه پادشاهان این کشور برخوردار است.