در حال ویرایش ام معبد (بخش)

==میزبانی از پیامبر==
ام معبد در همین خیام از [[پیامبر گرامی(ص)]] در [[سفر هجرت]] پذیرایی کرد. رسول خدا(ص) در پی بیرون آمدن از [[غار ثور|غار ثُور]] در شب دوشنبه اول [[ربیع الاول]] سال سیزدهم بعثت همراه [[ابوبکر]]، [[عامر بن فهیره|عامر بن فَهِیره]] و راهنمایش، [[عبدالله بن اریقط لیثی|عبدالله بن اُریقَط لیثِی]]، راه مدینه را در پیش گرفت<ref>الطبقات، ج1، ص230-232.</ref> و روز سه‌شنبه که‌ ام معبد آن را بسیار گرم شمرده،<ref>العقد النضید، ص107.</ref> به قَدید رسید و در آن‌جا برای خرید آذوقه<ref>تاریخ طبری، ج11، ص580؛ المستدرک، ج3، ص9.</ref> یا استراحت<ref>الطبقات، ج1، ص186.</ref> مهمان‌ ام معبد شد.

===کرامات پیامبر===

در این اقامت کوتاه، معجزات پیامبر(ص) موجب ایمان آوردن مردم آن سرزمین شد.<ref>الآحاد و المثانی، ج6، ص253.</ref> این معجزات مورد توجه دلایل‌نگاران قرار دارد.<ref>دلائل النبوه، ج1، ص54.</ref> از جمله این حوادث، شیر آوردن گوسفندی به برکت دستان پیامبر(ص) بود که پیشتر شیرش خشک شده بود.<ref>الطبقات، ج1، ص230.</ref> در ‌گزارشی از‌ ام معبد، به شیرآوری آن گوسفند تا سال دوازدهم ق. به‌رغم خشکی بیابان‌ها اشاره شده است.<ref>الطبقات، ج8، ص289؛ انساب الاشراف، ج1، ص262.</ref> 

از دیگر رخدادهایی که کنار خیام‌ ام معبد اتفاق افتاد، سبز شدن و روییدن برگ و میوه بر درختی خشک به نام «[[عوسجه|عَوسَجه]]» (از خانواده تمشک) در پی وضو گرفتن حضرت زیر آن بود.<ref>الثاقب، ص111؛ بحار الانوار، ج109، ص93.</ref> این درخت بعدها با عنوان «[[درخت المبارکه|المُبارَکه]]» شهرت یافت<ref>العقد النضید، ص108؛ شذرات الذهب، ج1، ص183.</ref> ؛ زیرا تا سال‌ها در پی این رخداد، از میوه و برگ آن برای شفای بیماران و نیز تبرک‌جویی در سفر استفاده می‌شد.<ref>العقد النضید، ص109؛ بحار الانوار، ج109، ص93.</ref> در شماری از منابع شیعی آمده که در پی رحلت پیامبر(ص) این درخت پژمرد و در پی شهادت [[امام علی(ع)]] بی‌ثمر شد؛ اما تا سال 61ق. باقی بود و پس از شهادت [[امام حسین(ع)]] خونی تازه از آن جاری گشت و سپس درخت خشک شد.<ref>الثاقب، ص112؛ شذرات الذهب، ج1، ص183.</ref> 

رخداد سوم شفا یافتن پسر هفت ساله‌ ام معبد بود که توان تکلم و تحرک نداشت. او با خوردن خرمایی که قبلاً پیامبر(ص) به دهان گرفته بود، شفا یافت.<ref>الخرائج و الجرائح، ج1، ص146؛ بحار الانوار، ج19، ص76.</ref> برخی دانشمندان شیعه با تکیه بر این دسته از ‌گزارش‌های تاریخی، بر جواز استشفا و [[توسل]] به اولیای خدا استدلال کرده‌اند.<ref>معالم المدرستین، ج1، ص37.</ref>