در حال ویرایش اندونزی (بخش)

==آداب و رسوم حاجیان‌==

در گذشته که حاجیان از راه دریا به [[حج]] می‌رفتند، مردم‌ اندونزی برای بدرقه حاجیان به بنادر حج که شامل بندرهای اوجونگ یاندانگ، تانجونگ پریوک، و آمپنان بود، می‌رفتند و معمولاً پول یا کالایی به‌عنوان توشه سفر و هدیه به آن‌ها می‌دادند. پیش از حرکت، آگاهی‌هایی درباره بیماری‌های مسری به آنان داده می‌شد و کشتی در پی انجام مراسمی با حضور هیات اعزامی و برخی مقام‌ها بندر را تَرک می‌گفت.<ref>تاریخ الحج، ص81.</ref> 

حاجیان در پی بازگشت از سفر حج، لباس ویژه عربی پوشیده، در میان مردم جایگاهی خاص می‌یافتند تا بدان جا که ‌گویی از دانشوران دین شده‌اند. گاه نیز به همین جهت، برخی مناصب مهم دولتی را عهده‌دار می‌شدند.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص407-408؛ صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص420؛ تاریخ الحج، ص83.</ref> این حاجیان بسیاری از واجبات و تعالیم دین را در [[مکه]] آموخته و بدان عادت کرده، پس از بازگشت به کشور نیز در انجام عباداتشان بیشتر تلاش می‌کنند.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص420.</ref> یکی از رسوم مردم‌ اندونزی که از گذشته در میان مردم این کشور رواج داشته، رفتن به خانه حاجی حدود دو هفته پیش از سفر حج است. در پی بازگشت نیز حاجیان چندین روز مجالس جشن برپا نموده، از میهمانان پذیرایی می‌کنند.<ref>تاریخ الحج، ص81؛ تاریخ الحج، ص83.</ref> 

از مشکلات حاجیان، مراسم و مهمانی‌های پس از سفر است که گاه هزینه و تشریفات آن، از هزینه خود سفر نیز بیشتر است.<ref>طرق الحج الآسیویه، ص163.</ref> حاجیان‌ اندونزی همچون دیگر حاجیان، سوغاتی چون [[آب زمزم]]، خرما، تسبیح و سجاده همراه می‌آورند.<ref>تاریخ الحج، ص83.</ref> در این میان، بیشتر به خرید نوعی تسبیح از جنس چوب کوک دلبستگی نشان می‌دهند و حتی به قیمت بالا آن را خریداری می‌کنند؛ زیرا بر این باورند که [[کشتی حضرت نوح|کشتی]] [[حضرت نوح]] از این چوب ساخته شده بود.<ref>الحج و العمره، سال 59، ش1، ص48.</ref>