در حال ویرایش اندونزی (بخش)

==ساکنان و مجاوران حرمین==

مردم‌ اندونزی بسیاری از ساکنان مکه و مدینه را به خود اختصاص می‌دهند و مهاجرت به این شهرها از قدیم در میان این مردم رواج داشته است. در کتب مکه و مدینه، از این مردم به اهل جاوه نام برده و آن‌ها را جاوی خوانده‌اند. واژه جاوه که برگرفته از نام جزیره جاوه در‌ اندونزی است، در فرهنگ و زبان مردم [[عربستان]] شامل منطقه‌ای پهناور‌تر از‌ اندونزی است و همه کشورهای مالایایی از [[تایلند]] تا گینه نو را در برمی‌گیرد. با این حال، با توجه به بیشتر بودن شمار حاجیان‌ اندونزی، این واژه معمولا به حاجیان این کشور اشاره دارد.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص364.</ref> 

فراگرفتن علوم دینی و اسلامی در شهرهای مکه و مدینه، از دیرباز نزد مردم‌ اندونزی اهمیت فراوان داشته و دانشوران بسیار در حوزه‌های علمیه این شهرها به تحصیل پرداختند و مجاور مکه شدند. دانشوران مجاور مکه افزون بر این که گاه به عنوان [[مطوف]] یا مدرس در مکه خدمت می‌کردند، خانه‌هایشان نیز محل آمد و شد حاجیان و زائران‌ اندونزیایی بود. این دانشوران بیشتر در پی فرا‌گیری علوم از مکه و مدینه به شهر خود بازگشته، به عنوان عالم مقدس و شیخ طریقت در مساجد و مدارس منطقه خود به تبلیغ تصوف می‌پرداختند.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص430.</ref> بر پایه ‌گزارشی، بسیاری از شرکت کنندگان در دروس مسجدالحرام را مردم جاوه و‌ اندونزی تشکیل می‌دادند که معمولا کنار درس برای گذران زندگی به کارهایی اشتغال داشتند.<ref>مرآة الحرمین، ج1، ص261.</ref> 

===دانشوران مجاور حرمین===
یکی از این دانشوران، [[شیخ یوسف مکاسری]] است. وی به سال 1649م. به مکه رفت و حدود 21 سال در این شهر اقامت گزید و در پی آموختن علوم گوناگون به سال 1670م. به‌ اندونزی بازگشت و به تدریس تصوف پرداخت. [[عبدالرؤوف فنصوریا سنکلی]] از دیگر دانشورانی است که در مکه درس تصوف آموخت و در پی بازگشت، به تبلیغ آن فرقه در‌ اندونزی پرداخت و تفسیر جلالین را ترجمه و ویرایش کرد.<ref>الکتاب العربی فی‌اندونسیا، ص33، 92؛ میقات حج، ش58، ص211-212، «سفر مردم نوسانتارا به مکه. </ref> 

دانشوران‌ اندونزی از مناطق گوناگون این مجمع الجزایر به مکه آمده، به تحصیل دانش می‌پرداختند. محمد و حسن مصطفی که به نام زادگاهشان قاروت معروفند، از جزیره سوندا به این شهر آمدند. [[محمد قاروت]] که برای تکمیل علومش به مکه آمده بود، در پی شرکت در حلقات درس استادان و دانشوران مصری و داغستانی، خود نیز به تدریس علوم گوناگون چون فقه و نحو و صرف پرداخت؛ اما بیشتر توجه او مانند سایر دانشوران این سرزمین به تصوف بود. [[حسن مصطفی]] که در‌ اندونزی شاگرد محمد بود، حدود 14 سال در مکه اقامت گزید و از شیوخ جاوی چون [[حسب‌الله زواوی|حسب‌الله]] و [[مصطفی زواوی|مصطفی]] و [[عبدالله زواوی]] بهره جست تا به درجه استادی رسید و کتب گوناگون را به رشته تحریر درآورد.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص450-451.</ref> 

دیگر منطقه عالم‌خیز‌ اندونزی، بانتن است. در راس دانشوران این منطقه، [[شیخ محمد نواوی]] معروف به شیخ نواوی بانتن قرار داشت. محمد نواوی که نام خود را وام‌دار امام فقه شافعی، [[نووی]]، است، نخست به مدینه رفت و سه سال در این شهر به تحصیل پرداخت و سپس به وطنش بازگشت. پس از چندی برای اقامت دائم به مکه رفت و از دانشوران جاوی مقیم مکه بهره برد. آثار گوناگون در معارف، فقه و تفسیر از خود بر جای گذاشت که از آن‌ها می‌توان به شرح مناسک حج شربینی اشاره کرد. نواوی همچون دیگر دانشوران جاوی، پیرو طریقت صوفیه بود و راه [[غزالی]] را برگزیده بود و شرحی نیز بر کتاب وی نوشت. او با مرتبه علمی بالا، سال‌ها به عنوان مطوف در خدمت زائران‌ اندونزیایی بود.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص451-458.</ref> 

[[شیخ مزروقی جاوه شافعی]] از دیگر دانشوران‌ اندونزی است که 50 سال مجاور مکه بود. وی از دانشوران بسیاری در مکه بهره برد و سپس به تدریس در مسجدالحرام مشغول شد. مزروقی پیرو [[طریقت قادریه]] بود و به سال 1322ق. در مکه درگذشت.<ref>المختصر من کتاب نشر النور و الزهر، ص496؛ صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص459-460؛ تاریخ مکه، ص686.</ref> [[شیخ اسماعیل بانتن]]، [[ارشد بن علوان]]، [[ارشد بن اسعد]]، [[احمد جاها]] و [[عبدالشکور]] نیز از دیگر دانشوران جاوی هستند که مجاور مکه شدند و در آن سرزمین به تدریس و تحصیل مشغول شدند و از مشایخ صوفیه گشتند.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص462-464؛ صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص476.</ref> عبدالکریم بانتن که شیخ طریقت قادریه بود، هزاران تن از حاجیان و مقیمان مکه را به مسلک قادریه درآورد.

===تالیف کتب به زبان عربی===
دانشوران‌ اندونزی مجاور مکه، افزون بر نشر کتب گوناگون به زبان مالایو، کتب بسیاری نیز به زبان عربی در شهر مکه تالیف کردند و به چاپ رساندند.<ref>صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص465؛ صفحات من تاریخ مکه، ج2، ص481-485.</ref> چاپخانه دولتی مکه که به سال 1884م. تاسیس شد، افزون بر نشر کتب عربی، به انتشار و چاپ کتب مالایایی نیز می‌پرداخت که نقشی مهم در گسترش کتب به زبان مالایایی در مکه داشت.<ref>الکتاب العربی فی‌اندونسیا، ص25.</ref> گسترش و نشر کتب عربی در‌ اندونزی و همچنین ترجمه بسیاری از کتب مهم فقهی، حدیثی و کلامی به زبان مالایایی نیز مرهون شمار بسیار حاجیان و دانشوران‌ اندونزیایی در مکه است.<ref>الکتاب العربی فی‌اندونسیا، ص25؛ الکتاب العربی فی‌اندونسیا، ص80-90.</ref> 

===تاسیس مدرسه===
تاسیس مدرسه در مکه، از دیگر تلاش‌های دانشوران‌ اندونزیایی است. [[شیخ جنان محمد طبیب منکابوی]] که از دانشوران مسجدالحرام بود، به سال 1346ق. مدرسه‌ای برای طلاب‌ اندونزی در مکه تاسیس کرد. این مدرسه ویژه طلاب‌ اندونزیایی و مالزیایی مقیم مکه بود که در آن علوم دینی و اسلامی را به زبان‌های عربی و مالایی فرامی‌گرفتند. مدیریت این مدرسه نخست برعهده بنیان‌‌گذار آن بود و در پی او به دانشوران‌ اندونزیایی اختصاص داشت. در آغاز تاسیس این مدرسه، طلاب فراوان به این مدرسه آمدند. اما تاسیس مدارس دولتی موجب استقبال‌ اندک طلاب از این مدرسه و سرانجام تعطیلی آن به سال 1390ق. شد.<ref>موسوعة مکة المکرمه، ج4، ص1؛ اعلام المکیین، ص347-348.</ref> 

مدرسه جاویان که حاصل سفرهای بسیار این مردم به مکه است، شخصیت‌هایی مهم را در خود پرورش داد. محمد نووی بن [[عمر پاتانی جاوی]] (درگذشت 1315ق.) از شاگردان برجسته فقیه و مفتی شافعی مکه، [[احمد زینی دحلان]]، صالح دارات یا [[صالح بن عمر سمرانی]] (درگذشت 1321ق.) و محمد محفوظ بن عبدالله جاوی معروف به [[ترمسی]] (درگذشت 1338ق.) در این زمره جای دارند. ترمسی در اواخر سده نوزدهم م. در مکه می‌زیست و در آن‌جا به تحصیل و تدریس و تالیف کتب متعدد اشتغال داشت. وی به مدرسه جاوه در مکه بالندگی بخشید و شاگردان بسیاری همچون [[خلیل لاسمی]]، [[محمد‌هاشم بن اشعری جومبانی]]، [[عبدالمحیط بن یعقوب سیدرجاوی]]، و [[محمدفقیه بن عبدالجبار مسکومبانی]] را تربیت کرد. در حقیقت، این افراد انتقال دهندگان دانش محافل مکه به جاوه بودند. [[حمزه فنسوری]] (درگذشت پس از 1010ق.) از دیگر دانشوران جاوه است که از استادان مکه چون ابراهیم کورانی بهره برد و بنیان‌گذار [[مکتب وجودیه]] در آن منطقه گشت.<ref>الکتاب العربی فی‌اندونسیا، ص45-46؛ دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ج17، ص418.</ref> 

[[محمد یاسین بن عیسی فادانی]] (درگذشت 1410ق.) از دانشوران متاخر با اصالت‌ اندونزیایی است که در مکه زاده شد و همان‌جا نیز درگذشت. وی از مشایخ و استادان بسیار همچون تاریخ‌نگار مشهور، [[عبدالله محمد غازی مکی]]، بهره برد و خود نیز در مسجدالحرام به تدریس دانش حدیث پرداخت. بیش از 100 عنوان کتاب از او بر جای مانده است.<ref>تتمة الاعلام، ج2، ص155-158.</ref>