در حال ویرایش انیس الحجاج (بخش)

==معرفی نویسنده==
از زندگی صفی بن ولی قزوینی آگاهی چندان در دست نیست. گویا عالمی [[شیعی مذهب]] بوده است. از مقدمه تفسیرش که به سال 1077ق. نگاشته و خود را 48 ساله خوانده است، می‌توان تولدش را در حدود 1029ق. حدس زد. وی مدتی در قزوین سکونت داشته و سپس به هندوستان سفر کرده و در شاه جهان آباد (دهلی امروزی) سکونت یافته و میان دهلی و کشمیر در رفت و آمد بوده است. در دهلی به دربار سلطان ابومظفر محیی‌الدین اورنگ زیب تیموری، ششمین پادشاه گورکانیان (حک: 1067-1118ق.) راه یافت و سپس به آموزگاری شهدخت زیب النساء بیکم دختر سلطان انتخاب شد. وی را از دانشمندان و نویسندگان بزرگ آن سرزمین در آن دوره شمرده‌اند.<ref>تراجم الرجال، ج1، ص249.</ref>کتابی در شرح [[صحیفه سجادیه]] [[امام زین العابدین(ع)]] در 1090ق. تالیف کرده<ref>تراجم الرجال، ج1، ص250.</ref>و آثاری دیگر همچون کنز الاسماء<ref>الذریعه، ج18، ص145-146.</ref>و مرآة الاخلاق<ref>الذریعه، ج20، ص261.</ref>بدو نسبت داده‌اند. دیدگاه‌های او در تشخیص فصیح و غیر فصیح از لهجه‌های عربی <ref>انیس الحجاج، ص53.</ref>، تفسیر او از برخی آیات قرآنی <ref>انیس الحجاج، ص72-73.</ref> و گفته‌هایش درباره درمان بیماری‌ها و تجویز داروهای گوناگون برای آن‌ها در جای جای سفرنامه <ref>انیس الحجاج، ص11.</ref> نشان از آشنایی‌اش با علومی چون لغت و ادب، تفسیر و طب دارد. به‌گزارش شماری از منابع، او به درخواست شهزاده زیب النساء، تفسیری که بعدها به نام وی شناخته شد، در نُه جلد تالیف کرده است.<ref>تراجم الرجال، ج1، ص249.</ref>