در حال ویرایش بحث:استقبال حاجی (بخش)

==فرهنگ عمومی استقبال==
استقبال از مسافران در میان مردم گوناگون، عرفی رایج بوده و از آداب اسلامی و سیره رسول خدا(ص) است.<ref>المعجم الکبیر، ج۲، ص۱۰۸؛ اعلام الوری، ج۱، ص۲۱۰؛ وسائل الشیعه، ج۱۲، ص۲۲۶.</ref> در‌ گزارشی، به استقبال پیامبر گرامی(ص) از جعفر طیار، هنگام بازگشت او از حبشه، اشاره شده است.<ref>الخصال، ص۴۸۴؛ اعلام الوری، ج۱، ص۲۱۰؛ وسائل الشیعه، ج۸، ص۲۲۶.</ref> بر پایه گزارشی دیگر، پیامبر همراه مهاجران و انصار در بازگشت مجاهدان از سریه‌ها، به استقبال آنان می‌رفتند.<ref>مستدرک الوسائل، ج۸، ص۲۰۷؛ تاریخ معالم المدینه، ص۲۱۷.</ref> مردم مدینه نیز از پیامبر گرامی(ص) و سپاهیان اسلام هنگام بازگشت از برخی غزوه‌ها، در ورودی شهر استقبال می‌کردند.<ref>السیرة النبویه، ج۴، ص۴۱؛ امتاع الاسماع، ج۸، ص۳۹۳؛ سبل الهدی، ج۴، ص۶۴؛ ج۱۰، ص۳۲۰.</ref> تنگه‌های ورودی مدینه که «ثنیة الوداع» خوانده می‌شد، مکان استقبال و بدرقه مسافران و مجاهدان در آغاز اسلام بود.<ref>فتح الباری، ج۸، ص۹۸؛ الدر الثمین، ص۱۲۳-۱۲۸.</ref>

استقبال از مسافر، در زمره ضروریات عرفی است. به فتوای شماری از مراجع، بیرون رفتن از مسجد در حال اعتکاف برای استقبال از مسافر جایز است.<ref>تحریر الوسیله، ج۱، ص۳۰۷.</ref> مسلمانان به این کار به منزله یکی از سنن و آداب اسلامی اهتمام داشته‌اند. در هجرت نبوی، مردم یثرب برای استقبال از پیامبر چندین روز به قبا در بیرون شهر رفتند تا آن‌گاه که به دیدار ایشان توفیق یافتند.<ref>وفاء الوفاء، ج۱، ص۱۹۱.</ref> گزارش‌هایی نیز از سیره مردم در استقبال از اهل بیت(ع) در دست است؛ مانند استقبال از امام علی(ع).<ref>وقعة صفین، ص۱۴۴.</ref>

پیشواز حج‌گزاران هم مشمول ادله عام رجحان استقبال از مسافران است و هم به صورت ویژه تأیید شده است. در روایتی پیامبر گرامی(ص) سفارش کرده است: پیش از ورود حاجی به خانه‌اش او را دیدار کرده، بر او سلام و با او مصافحه نمایید و از وی بخواهید تا برای شما آمرزش جوید؛ زیرا او خود آمرزیده است.<ref>السیرة النبویه، ج۱، ص۴۹۳؛ تاریخ یعقوبی، ج۲، ص۴۱.</ref> امام سجاد(ع) مردم را به شتافتن برای سلام دادن به حج‌گزاران و مصافحه و تکریم آنان دعوت می‌کرد تا در پاداش حاجیان سهیم گردند.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۲۲۸؛ الکافی، ج۴، ص۲۶۴.</ref> در روایت‌هایی گرامی داشتن حاجیان و عمره‌گزاران، لازم شمرده شده است.<ref>من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۲۲۸؛ وسائل الشیعه، ج۱۱، ص۴۴۶.</ref>