در حال ویرایش بحرین (بخش)

===دوران امویان و عباسیان===
بر پایه ‌گزارش‌هایی، بحرین و عمان در دوران [[امویان]] (حک: 41-132ق.) زیر نظر والیان [[حجاز]] بودند.<ref>حجاز در صدر اسلام، ص240.</ref>در این دوره، بحرین مدتی از پایگاه‌های [[خوارج]] شد. اما به‌تدریج آنان به مناطق شرقی و دورتر قلمرو اسلامی همانند کرمان و سیستان عقب رانده شدند. در دوران [[عباسیان]] (حک: 132-656ق.) بحرین حدود دو سده از پایگاه‌های [[قرامطه]] بود. شاید از این رو است که [[اصطخری]] آن سرزمین را «دیار القرامطه» نامیده است.<ref>المسالک و الممالک، اصطخری، ص23.</ref>آنان شاخه‌ای از [[اسماعیلیان]] بودند که در پی اختلاف با عبیدالله مهدی، خلیفه فاطمی برای رهبری اسماعیلیان، از آن‌ها جدا شدند.<ref>نهایة الارب، ج25، ص227-228؛ اتعاظ الحنفاء، ج1، ص167.</ref>

[[ابوسعید جنابی]] و در پی او ابوطاهر قرمطی از جمله حاکمان قرمطی بحرین بودند.<ref>اخبار القرامطه، ص400-401؛ نهایة الارب، ج25، ص235-236؛ نهایة الارب، ج25، ص296؛ سیاست‌نامه، ص279.</ref>قرمطیان از سال 294ق. به کاروان‌های حاجیان هجوم بردند<ref>تاریخ طبری، ج11، ص22؛ تاریخ الاسلام، ج22، ص16؛ الکامل، ج6، ص432.</ref>و به غارت کاروان‌های حج پرداختند.<ref>اخبارالقرامطه، ص31-54؛ القرامطه، ص405-406.</ref>ابوطاهر از خلیفه عباسی خواست که بصره و اهواز را به او [[اقطاع]] دهد تا از غارت کاروان‌های حج دست بردارد؛ اما خلیفه نپذیرفت.<ref>القرامطه، ص406.</ref>سرانجام به سال 327ق. با میانجیگری [[عمر بن یحیی علوی|ابوعلی عمر بن یحیی علوی]]، نقیب [[علویان]]، در ازای پرداخت مبالغی از سوی خلافت عباسی و نیز دریافت مالیات از حاجیان از جانب قرمطیان بحرین، دیگر بار [[سفر حج]] ممکن شد.<ref>المنتظم، ج13، ص378؛ تاریخ الاسلام، ج24، ص53، 55؛ تاریخ مکه، ص226.</ref>