در حال ویرایش بنگلادش (بخش)

===فتوحات غوریان===

سلطان شهاب‌الدین به سال 569ق. به گسترش فتوحات خود از حدود کرمان تا ولایت سند ادامه داد و به سال 579ق. تا لاهور پیش رفت و بسیاری از هندوان را به اسلام درآورد.<ref>تاریخ مختصر افغانستان، ص153-166.</ref> بر اثر فتوحات شهاب‌الدین، دامنه ممالک غَوْریان تا سواحل گَنْگا رسید.<ref>تاریخ ابن خلدون، ج4، ص527-528؛ الکامل، ج11، ص173-174.</ref> مردم هند بیشتر به دست همین ترکان مسلمان گشتند و مردمان [[پاکستان]] و بنگلادش تاریخ سیاسی خود را به حکمرانان مسلمان ترک پیوند می‌دهند.<ref>تاریخ بنگلادش، ص67-70.</ref>

سلطان شهاب‌الدین پس از فوت برادرش سلطان غیاث‌الدین (درگذشت 599ق.) که به سال 571ق. از مولتان تا دهلی را تصرف کرده بود، فتوحات را در [[هند]] دنبال نمود.

سپس سپاه احمد غزنوی بر شهرهای گوالیو، بوندلکند و دو منطقه بیهار و بنگال چیره شد؛ سلاطین غوری به ویژه سلطان شهاب‌الدین در دربار و سپاهیان، ترکان را به کار گماردند و با کمک آن‌ها فتوحات را در سرزمین هندوستان دنبال کردند.

قطب‌‌الدّین اِیْبک، یکی از این سرداران ترک، توانست متصرفات غوریان را در شمال هند گسترش دهد و تا شمال غربی هند پیشروی نماید.<ref>تاریخ حکومت‌های مسلمانان در هند، ص30-36.</ref> سردار دیگر ترک به نام اختیارالدین محمد بختیار خلجی، منطقه بیهار و بنگال را تصرف کرد.<ref>تاریخ حکومت‌های مسلمانان در هند، ص56-73.</ref> پس از شکست «لاکشمن شن» واپسین فرمانروای هندو به دست او، حکومت مسلمانان در بنگال مستقر شد.<ref>بنگلادش، ص37-38؛ تاریخ بنگلادش، ص345-353؛ تاریخ حکومت‌های مسلمان در هند، ص56-67، 307-315.</ref>

در سال 689ق. حکمرانان مملوک معزّی جای خود را به [[سلسله خلجیان]] دادند که از نسل اختیارالدین محمد خلجی بودند. آن‌ها موفق شدند مغول‌ها را که بارها تا نزدیک دهلی هجوم آورده بودند، از مرزهای شمال غربی سرزمین خویش دور کنند.<ref>اردو دائرة المعارف اسلامیه، ج4، ص934-940.</ref>