در حال ویرایش بنی‌اسد بن عبدالعزی (بخش)

==بنی‌اسد پس از پیامبر==

گزارشی که به‌طور مشخص رویکرد بنی‌اسد پس از [[سقیفه]] را بیان کرده باشد، در دست نیست؛ اما با توجه به همکاری چهره‌های گوناگون از بنی‌اسد با جریان خلافت، می‌توان رویکرد آن‌ها را همسو با این جریان دانست. تنها چهره شاخص بنی‌اسد که پس از پیامبر(ص) در صحنه‌های گوناگون به جانبداری از امام علی(ع) پرداخت، زبیر بود. وی مخالف [[جریان سقیفه]] بود<ref>الاستیعاب، ج3، ص973؛ انساب الاشراف، ج1، ص263.</ref> و حتی برای مبارزه مسلحانه با دستگاه خلافت اعلام آمادگی کرد.<ref>کتاب سلیم بن قیس، ص581؛ الاحتجاج، ج1، ص81.</ref> همو در [[شورای شش نفره]] خلافت به نفع امام علی(ع) کنار رفت<ref>الامامة و السیاسه، ج1، ص44؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص160.</ref> و به پشتیبانی و همراهی [[اهل بیت]] پیامبر و امام علی(ع) پرداخت.<ref>الامامة و السیاسه، ج1، ص28؛ اسد الغابه، ج3، ص139.</ref> 

===سرگذشت اسدیان===

اما بیشتر اسدیان به همکاری با خلفا پرداختند؛ سائب در [[نبرد یمامه]] (13ق.) در برابر [[مسیلمه کذاب]] به قتل رسید.<ref>الطبقات، ج4، ص89؛ اسد الغابه، ج2، ص166.</ref> به روایتی [[بجیر بن عوام]]، برادر زبیر، نیز در این نبرد کشته شد.<ref>الاصابه، ج1، ص403.</ref> 

بر پایه گزارشی، [[هشام بن حکیم]] نیز در [[نبرد اجنادین]] (13ق.) در دوران [[ابوبکر]] کشته شد.<ref>اسد الغابه، ج4، ص623؛ تاریخ الاسلام، ج3، ص663.</ref> [[حاطب ابی‌بلتعه]]، قاصد ابوبکر نزد مقوقس پادشاه مصر بود و با وی قرار داد صلح بست.<ref>الاستیعاب، ج1، ص314.</ref> 

[[عدی بن نوفل|عَدَی بن نوفل]] کارگزار [[عمر]] و [[عثمان]] بر [[حضرموت|حَضْرَموت]] بود.<ref>الاستیعاب، ج3، ص1061؛ جمهرة انساب العرب، ص120.</ref> در برابر، گزارشی وجود دارد که عمر به هشام اختیارات گسترده برای [[امر به معروف و نهی از منکر]] داد، به گونه‌ای که او را همتای خود در این کار می‌دانست.<ref>الاستیعاب، ج4، ص1538.</ref> [[عبدالرحمن بن عوّام]] برادر زبیر که مادرش‌ ام الخیر دختر [[مالک عبدری]] بود، در [[نبرد یرموک]] (15ق.) در دوران عمر کشته شد.<ref>اسد الغابه، ج3، ص375-376؛ الاصابه، ج4، ص289.</ref> 

زبیر نیز در [[نبرد یرموک]] (15ق.) همراه پسرش عبدالله که به سبب‌ اندک بودن سن، در نبرد شرکت نکرد، حضور داشت<ref>تاریخ طبری، ج3، ص571.</ref> و دلاوری فراوان از خود نشان داد.<ref>البدایة و النهایه، ج7، ص249.</ref> آورده‌‌اند که او در سفر عمر به شام (15ق.) در جابیه دمشق با او همراهی کرد.<ref>تاریخ دمشق، ج18، ص332.</ref> 

گزارش‌هایی نیز از حضور و سرداری زبیر در فتح [[مصر]] و اسکندریه و عین شمس به سال 20ق. وجود دارد.<ref>تاریخ طبری، ج4، ص108؛ المنتظم، ج4، ص292.</ref> او به سال 21ق. میان جمع مشاوران عمر حضور داشت.<ref>تاریخ طبری، ج4، ص122-123.</ref> 

عبدالله بن زمعه نیز در حمایت از [[عثمان بن عفان|عثمان]]، با [[ابن‌مسعود]] که به کوشش‌های خلیفه معترض بود، درگیر شد و او را در [[مسجد النبی|مسجد مدینه]] به زمین کوبید.<ref>انساب الاشراف، ج6، ص147.</ref> عبدالله<ref>انساب الاشراف، ج6، ص199؛ جمهرة انساب العرب، ص119.</ref> در دفاع از عثمان همراه [[عبدالله بن وهب]]،<ref>اسد الغابه، ج3، ص311؛ الاصابه، ج4، ص225.</ref> عبدالله و عبیدالله پسران عبدالرحمن بن عوام و [[عبدالله بن زبیر]]<ref>تاریخ المدینه، ج4، ص1280.</ref> حضور داشتند که جز [[عبیدالله بن عبدالرحمن]] و عبدالله بن زبیر به دست شورشیان به قتل رسیدند.<ref>اسد الغابه، ج3، ص376.</ref> 

حکیم بن حزام پس از قتل عثمان، پنهانی در گروهی محدود کنار زبیر و فرزندانش عبدالله و منذر، جسد عثمان را تشییع و دفن کرد.<ref>انساب الاشراف، ج6، ص205؛ الامامة و السیاسه، ج1، ص64.</ref>