در حال ویرایش بنی‌اسد بن عبدالعزی (بخش)

==دولت بنی‌اسد==

بنی‌اسد نخستین کسانی هستند که مکه را مرکز خلافت خود کردند؛ خلافتی که حدود 10 سال به درازا انجامید. عبدالله بن زبیر با یاری خاندان و برادرانش پس از مبارزه با حکومت یزید و شعار برکناری او و تشکیل شورای خلافت<ref>انساب الاشراف، ج5، ص315-318؛ الکامل، ج4، ص122.</ref> پس از مرگ یزید، در نهم [[ماه رجب|رجب]] سال 64ق.<ref>تاریخ خلیفه، ص160.</ref> مردم را به بیعت با خود، بر اساس کتاب خدا و سنت پیامبر و سیره خلفا فراخواند.<ref>انساب الاشراف، ج5، ص318-372؛ البدء و التاریخ، ج6، ص18.</ref> مردم همه شهرها جز مناطقی در شام با او بیعت کردند.<ref>انساب الاشراف، ج5، ص374؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص255.</ref> 

در این میان، مردم مدینه با [[عبدالله بن مطیع عدوی|عبدالله بن مُطیع عَدوی]] به نیابت از ابن زبیر بیعت کردند<ref>انساب الاشراف، ج5، ص337؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص255.</ref> و [[عثمان بن محمد]]، حاکم [[یزید]] و دیگر [[بنی‌امیه]] را از آن جا بیرون راندند.<ref>مروج الذهب، ج3، ص69.</ref> آن‌ها پیشنهاد یزید را درباره همکاری با لشکر شام برای سرکوب ابن زبیر نپذیرفتند. همین سبب شد که شامیان در 28 [[ذی‌حجه]] سال 63ق. به مدینه هجوم آورند.<ref>المنتظم، ج6، ص16.</ref> 

پس از شکست مردم مدینه، با قتل عام مردم و [[صحابه]] پیامبر و هتک حرمت نوامیس، [[فاجعه حرّه]] در مدینه رقم خورد.<ref>الامامة و السیاسه، ج1، ص231؛ البدایة و النهایه، ج8، ص220.</ref> در این رخداد، افراد گوناگون از بنی‌اسد از جمله خاندان زمعه مورد خشم لشکر یزید قرار گرفتند و کشته شدند.<ref>الاستیعاب، ج3، ص912؛ تاریخ دمشق، ج58، ص107.</ref> 

===برچیده شدن دولت زبیریان===

سرانجام ابن زبیر پس از محاصره دوم مکه به دست شامیان زیر فرمان [[حجاج بن یوسف ثقفی]]، در [[جمادی‌الثانی]] سال 73ق. در [[مسجدالحرام]] به قتل رسید<ref>الاخبار الطوال، ص315؛ انساب الاشراف، ج7، ص128.</ref> و با مرگ او [[دولت زبیریان]] برچیده شد.

===سرانجام زبیریان===

پس از شکست ابن زبیر، گروهی از بنی‌اسد، عزلت گزیدند و گروهی دیگر خود را به حکمرانان اموی و عباسی نزدیک کردند.

از جلوه‌های همراهی بنی‌اسد با [[مروانیان]]، رخداد قدید بود. در این رویداد، پس از حمله [[خوارج]] به سرکردگی ابوحمزه [[مختار بن عوف خارجی]] به سال 130ق. به [[حجاز]]، لشکری از مردم مدینه به حمایت از مروانیان برخاستند و بنی‌اسد نیز سهم درخوری در این زمینه دارا بودند. اما با شبیخون نیروهای مخالف، این لشکر که جنگاوران کارآزموده‌ای نداشت، به سرعت فروریخت و افراد بسیاری از آن کشته شدند.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص339؛ تاریخ طبری، ج7، ص393.</ref> کشته‌های بنی‌اسد را در این رویداد 40 تن از جمله [[حمزة بن مصعب |حمزة]] بن [[مصعب بن زبیر]] و پسرش [[عمارة بن زبیر|عماره]] و پسر برادرش [[مصعب بن عکاشه]] و [[عتیق بن عامر |عتیق]] بن [[عامر بن عبدالله |عامر]] بن [[عبدالله بن زبیر]] و پسرش [[عمرو بن عتیق|عمرو]] و [[صالح بن عبدالله |صالح]] بن [[عبدالله بن عروه]] و پسرعمویشان [[حکم بن حیی]] و [[منذر بن عبدالله |منذر]] بن [[عبدالله بن منذر |عبدالله]] بن [[منذر بن زبیر]] و [[سعید بن محمد |سعید]] بن [[محمد بن خالد |محمد]] بن [[خالد بن زبیر]] دانسته‌اند.<ref>تاریخ خلیفه، ص256؛ الاغانی، ج23، ص168.</ref>