در حال ویرایش بنی‌سلیم (بخش)

==موقعیت جغرافیایی و اقتصادی==

با توجه به گستردگی و نیز پراکندگی جمعیتی بنی‌سلیم، آن‌ها بیشتر در مناطق بالای [[نجد]]، نزدیک [[مدینه]] و [[خیبر]] در همسایگی [[غطفان]] در شمال نجد و هوازن در جنوب نجد و میان حرّه‌ها (زمین‌های سنگلاخی که از گدازه‌های آتشفشانی شکل گرفت) با آب‌های فراوان و معادن گوناگون و زمین‌های حاصلخیز زندگی می‌کردند.

از این رو، مردمانی ثروتمند و در ارتباط کامل با [[یهودیان مدینه]] و بزرگان [[مکه]] بودند، به ویژه آن که منازل ایشان در مسیر عبور کاروان‌های تجاری عرب بود.<ref>المفصل، ج4، ص257-260.</ref>
در منابع از حره سلیم یا [[حرة الحجاز]] در جنوب مدینه<ref>المعالم الاثیره، ص26، 143.</ref> و در 10 فرسنگی مدینه<ref>البلدان، ص151.</ref> به عنوان یکی از مهم‌ترین حره‌های حجاز یاد کرده‌اند.

همچنین از [[دونکان]]،<ref>معجم ما استعجم، ج1، ص275؛ ج2، ص566؛ معجم البلدان، ج2، ص489.</ref>[[رولان]] <ref>معجم البلدان، ج3، ص97؛ ج4، ص393.</ref> نزدیک مدینه که دارای روستاهای گوناگون با درختان خرما بود، [[سلوان|سُلْوان]]،<ref>معجم البلدان، ج3، ص241.</ref>  و [[ثعل]] نزدیک مکه<ref>معجم البلدان، ج2، ص79.</ref> نیز به عنوان آبراه‌ها و وادی‌های سلیم نام رده شده است.

از آب‌های مهم اینان می‌توان به [[قلهی|قَلَهی]]، <ref>معجم البلدان، ج4، ص393؛ معجم ما استعجم، ج3، ص907؛ معجم قبائل العرب، ج2، ص543.</ref>  [[مریر|مُریر]]، <ref>معجم البلدان، ج5، ص117.</ref> [[چاه معونه]] نزدیک حره سلیم<ref>معجم ما استعجم، ج4، ص1245؛ امتاع الاسماع، ج1، ص182.</ref> و از کوه‌های آن‌ها به [[ذوبحار]]<ref>معجم البلدان، ج1، ص340.</ref> در پشت حره سلیم، [[برام|بِرام]]<ref>معجم البلدان، ج1، ص366.</ref> در حره سلیم، [[ابلی|اُبْلی]]<ref>معجم ما استعجم، ج1، ص98-99.</ref> در راه مکه به مدینه در منطقه [[بطن نخل]] اشاره کرد.

معادن طلا، <ref>جمهرة انساب العرب، ص262.</ref>  [[دهنج]]<ref>معجم البلدان، ج2، ص246.</ref>  (سنگ‌های سبزرنگ) و آهن<ref>معجم ما استعجم، ج3، ص1013.</ref> آنان نیز مشهور است؛ بنی‌سلیم با توجه به دارا بودن زمین‌های حاصلخیز و آب‌های فراوان به کشاورزی نیز اشتغال داشتند. خرما، موز، زیتون، انگور و گلابی از محصولات کشاورزی آن‌ها بود.<ref>معجم ما استعجم، ج1، ص100؛ معجم البلدان، ج3، ص276.</ref>

برخی شهرت کوهستان‌های بنی‌سلیم را به عسل‌های آن می‌دانند.<ref>المفصل، ج7، ص119.</ref>