در حال ویرایش بنی‌ظهیره (بخش)

===ابوحامد محمد بن عبدالله===

[[ابوحامد محمد بن عبدالله|جمال‌الدین ابوحامد محمد بن عبدالله بن ظهیره]] (751-817ق.) فقیه، محدث، نحوی و قاضی [[مکه]]، نزد [[شافعیان]] [[حجاز]] مقام علمی والایی داشت؛ چنان‌که او را «عالم حجاز» لقب دادند و از مناطق گوناگون برای پرسیدن مسئله‌های فقهی نزد او می‌آمدند.<ref>الضوء اللامع، ج8، ص93-95.</ref>
====منصب====

چندبار در سمت [[قضاوت مکه]] نصب و عزل شد. هنگام مرگ در همین سمت بود. مدفن او قبرستان معلات است.<ref>العقد الثمین، ج2، ص57-58.</ref>

====اساتید====

در [[مکه]]، [[دمشق]]، [[شامات]] و [[مصر]] نزد بسیاری کسان حدیث و فقه آموخت؛ از جمله [[خلیل مالکی]]، [[ تقی‌الدین حرازی|قاضی تقی‌الدین حرازی]]، [[عزالدین بن جماعه|قاضی عزالدین بن جماعه]]، [[زین بن عبدالرحمن]]، [[محمد بن علی حراوی]]، و [[ابن امیله|ابن اُمَیله]].

او از دانشوران بسیار اجازه افتاء و روایت گرفت.<ref>العقد الثمین، ج2، ص202-204؛ لحظ الالحاظ، ص254-255.</ref>

====شاگردان====

بزرگان فراوان از او در رشته‌های گوناگون دانش آموختند؛ از جمله [[ابن حجر عسقلانی]]<ref>انباء الغمر، ج7، ص158.</ref> و [[تقی‌الدین فاسی]]<ref>العقد الثمین، ج2، ص58-59.</ref> در دانش حدیث و [[ابن فهد مکی]] (به گفته خودش: بیش از 15 سال) در حدیث و فقه.<ref>لحظ الالحاظ، ص255-256.</ref>

====تألیفات====

از آثار او است: شرح الحاوی الصغیر؛ معجم الشیوخ. نیز رساله‌ای فقهی در پاسخ به پرسش‌های مردم زهران و رساله‌ای دیگر در پاسخ به مردم عدن نگاشته است.<ref>العقد الثمین، ج2، ص56؛ لحظ الالحاظ، ص255؛ الضوء اللامع، ج8، ص94.</ref>