در حال ویرایش بنی‌عامر بن صعصعه (بخش)

==شخصیت‌های بنی‌عامر==

از زنان معروف بنی‌عامر چند تن را می‌توان یاد کرد؛

===زینب بنت خزیمه===

از جمله:همسران پیامبر از این قبیله چون [[زینب بنت خزیمه | زینب]] دختر [[خزیمة بن حارث]] از [[بنی‌هلال]]، معروف به امّ المساکین که به سال سوم ق. خود را به پیامبر(ص) بخشید<ref>النسب، ص264؛ المحبر، ص83؛ المنتخب، ص88؛ تاریخ دمشق، ج3، ص206.</ref> و خداوند با حلال شمردن وی برای رسول خدا، چنین ازدواج‌هایی را تنها درباره پیامبر(ص) جایز دانست ([[سوره احزاب]]، آیه 50)؛

===میمونه بنت حارث===

[[میمونه بنت حارث|میمونه]] دختر [[حارث بن حزن]] که به سال هفتم ق. پس از [[عمرة القضاء]] در [[منطقه سرف|منطقه سَرِف]] به ازدواج پیامبر درآمد.<ref>المحبر، ص91؛ النسب، ص263؛ السیرة النبویه، ج2، ص644-646؛ الطبقات، ج8، ص132.</ref> وی از جمله زنانی بود که گاه با درخواست‌های خود برای افزوده شدن نفقه، پیامبر(ص) را در تنگنا قرار می‌داد. از این‌رو، خداوند از پیامبر(ص) خواست زنانی را که تنها خواهان زندگانی دنیوی هستند، به‌گونه‌ای نیکو رها سازد.<ref>مجمع البیان، ج8، ص554-556.</ref> (سوره احزاب، آیه 29)

===کلابیه، شاعه و ضباعه===

همچنین [[کلابیه]] به سال هشتم ق. به ازدواج پیامبر درآمد.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص648؛ الطبقات، ج8، ص141؛ المنتخب، ص103.</ref> در همین شمارند [[شاعه بنت رباعه|شاعه]] دختر [[رفاعه]] از بنی‌کلاب<ref>تاریخ دمشق، ج3، ص166.</ref> 

و [[ضباعه بنت عامر|ضُباعه]] دختر [[عامر بن قرط|عامر بن قُرْط]] از بنی‌کعب که حمایت او از پیامبر(ص) در سال‌های حضور در مکه گزارش شده است.<ref>تاریخ دمشق، ج3، ص244؛ البدایة و النهایه، ج3، ص141.</ref> 

===ام البنین، ام سعید و صفیه===

از دیگر زنان این قبیله، باید به‌ [[ام البنین]] همسر [[علی بن ابی‌طالب]] و مادر [[ابوالفضل العباس(ع)]]،<ref>المعارف، ص88.</ref> [[ام سعید|امّ سعید]] همسر [[عقیل بن ابی‌طالب]]،<ref>الطبقات، ج4، ص42.</ref> [[صفیه|صفیّه]] همسر [[عبدالمطلب|عبدالمطّلب]]،<ref>اسد الغابه، ج1، ص32.</ref> 

===ام الفضل و لیلی الاخیلیه===

[[‌ام الفضل]] همسر [[عباس بن عبدالمطلب]]<ref>السیرة النبویه، ج2، ص372؛ الطبقات، ج8، ص49.</ref> و [[لیلی الاخیلیه]] شاعره عرب<ref>تاریخ دمشق، ج70، ص60.</ref> اشاره کرد؛

===عامر بن مالک===

در میان مردان عامری نیز باید از اینان یاد کرد: [[عامر بن مالک|ابوبراء عامر بن مالک]] رئیس بنی‌عامر در [[نبرد فجار]] با [[قریش]] و [[کنانه]]<ref>الطبقات، ج1، ص127.</ref> و حامی مبلغان اعزامی پیامبر به نجد در رخداد بئر معونه<ref>الطبقات، ج2، ص510؛ اسد الغابه، ج3، ص93.</ref> ؛

===قرة بن هبیره===

[[قرة بن هبیره|قُرّة بن هُبیره]] عامل گردآوری زکات از سوی پیامبر در بنی‌کعب از تیره‌های بنی‌عامر<ref>الطبقات، ج1، ص303.</ref> که پس از رحلت پیامبر از دادن زکات قومش خودداری ورزید<ref>فتوح البلدان، ج1، ص116.</ref> ؛

===عامر بن طفیل===

[[عامر بن طفیل]] از بزرگ‌ترین خطیبان عرب<ref>المفصل، ج8، ص776.</ref> و از دشمنان سرسخت پیامبر و عامل قتل مبلغان پیامبر در رویداد بئر معونه<ref>المغازی، ج1، ص348؛ السیرة النبویه، ج2، ص185؛ تاریخ دمشق، ج26، ص103.</ref> ؛

===لبید بن ربیعه و عبدالله بن شخیر===

[[لبید بن ربیعه]] از شاعران بزرگ عرب و از مؤلفة القلوب<ref>الطبقات، ج6، ص33؛ اسد الغابه، ج4، ص262.</ref> ؛ ابومطرّف [[عبدالله بن شخیر|عبدالله بن شِخِّیر]] از بزرگان بنی‌عامر و از راویان احادیث پیامبر(ص)<ref>الطبقات، ج1، ص311؛ اسد الغابه، ج3، ص287.</ref> ؛

===علقمة بن علاثه===

[[علقمة بن علاثه|علقمة بن عُلاثه]] از اشراف [[بنی‌ربیعه]] و از مؤلفة القلوب که پس از بازگشت پیامبر از [[طائف]] و بر پایه گزارشی، پس از رحلت پیامبر(ص) مرتد شد و به شام گریخت<ref>اسد الغابه، ج4، ص13؛ تاریخ دمشق، ج41، ص145.</ref> و او را از بزرگ‌ترین سخنوران عرب می‌دانند که خطابه‌اش نزد قیصر روم مشهور است<ref>تاریخ دمشق، ج41، ص148-150.</ref> ؛

===ضحاک بن سفیان===

[[ضحاک بن سفیان]] مامور تبلیغ اسلام میان تیره بنی‌جعفر بن کلاب<ref>تاریخ المدینه، ج2، ص598.</ref> و عامل گردآوری زکات آنان<ref>تاریخ خلیفه، ص63.</ref> ؛

===نابغه جعدی===

[[نابغه جعدی|نابِغه جَعْدی]] که به‌سبب نبوغش در شعر به نابغه مشهور شد و وی را پیش از [[اسلام]] از [[حنفاء]] می‌دانند<ref>المنتخب، ص66؛ اسد الغابه، ج5، ص287.</ref> ؛

===وهب بن عبدالله===

[[وهب بن عبدالله]] از تیره [[بنی‌سواءه]] که پس از مهاجرت به [[کوفه]] در شمار [[یاران علی(ع)]] قرار گرفت و پیامبر او را وهب الخیر نامید.<ref>اسد الغابه، ج5، ص157.</ref> 

===لیلی و مجنون===

همچنین لیلی و مجنون که داستان عشق آن‌ها در منابع ادبی شهره شد، از بنی‌عامر بودند.<ref>النسب، ص261؛ الاغانی، ج2، ص38؛ سیر اعلام النبلاء، ج4، ص5.</ref>