در حال ویرایش بنی‌عباس (بخش)

==خدمات عباسیان در مدینه==

بر خلاف [[مسجدالحرام]]، گسترش‌ها و تعمیرات در مسجدالنبی از سوی عباسیان کمتر بود. شاید بی‌توجهی به آن شهر به‌سبب حضور [[علویان]] در [[مدینه]] و همراهی مردم آن با قیام‌هایی همچون [[قیام نفس زکیه]] بوده باشد که بر ضد عباسیان به وقوع پیوست. ابوجعفر منصور از مدنی‌ها خرسند نبود.

بدین‌جهت، به سال 158ق. که برای ادای [[مناسک حج]] به [[حجاز]] آمد، به زیارت مرقد [[پیامبر]] در مدینه نیامد؛ همچنان‌که در حج پیشینش چنین کرده بود.<ref>التاریخ الشامل، ج2، ص63.</ref> 

مهدی عباسی توجهی بیشتر به مدینه داشت. وی به گسترش مسجدالنبی پرداخت و به مردم مدینه رسیدگی کرد و از آن‌ها دلجویی نمود.<ref>التاریخ الشامل، ج2، ص65.</ref> 

پس از گسترش دوره مامون در مسجدالنبی، تا سده هفتم ق. گزارشی از گسترش فضای مسجدالنبی در دست نیست و در این مدت، کاری مهم صورت نگرفت. البته خدماتی دیگر نیز از سوی عباسیان انجام گرفت.

به سال 310ق. به دستور مقتدر عباسی، همه درهای مسجدالنبی از چوب ساج ساخته شد. نیز کشیدن دیوار و حصار برای شهر مدینه در دوران خلافت [[طائع عباسی]] (حک: 361-381ق.) به دست [[عضدالدوله دیلمی]] انجام گرفت.<ref>وفاء الوفاء، ج2، ص269.</ref> 

همچنین عباسیان با توجه به وجود قبر جدشان عباس در [[قبرستان بقیع]]، به آن توجه می‌کردند. بقعه‌ای که بر آرامگاه عباس و چهار امام شیعه ساخته شده بود، به دست [[مسترشد عباسی]] در سال 519ق. و نیز به دست [[مستنصر عباسی]] در سال 640ق. تعمیر و بازسازی شد.<ref>وفاء الوفاء، ج3، ص100؛ تاریخ حرم ائمه بقیع، ص93.</ref> 

به نظر می‌رسد تحولات سیاسی و اجتماعی مدینه بیشتر در پرتو حضور [[طالبی‌ها]] در این شهر بوده است. خلفای عباسی در این شهر در صورتی موفق بودند که بتوانند رضایت طالبی‌ها را جلب نمایند. اختلافات دو شاخه حسنی و حسینی درباره املاک و دارایی‌ها و دیگر موقعیت‌های اجتماعی، گاه موجبات ناامنی در این شهر را در دوران عباسی پدید می‌آورد. این اختلافات و درگیری‌ها گاه به قدری افزایش می‌یافت که حسنی‌ها به دست حسینی‌ها از مدینه رانده شدند.<ref>تاریخ ابن خلدون، ج4، ص139؛ التاریخ الشامل، ج2، ص118-119، 130-134.</ref>