در حال ویرایش بنی‌عباس (بخش)

===دوره منصور عباسی===

[[منصور عباسی|منصور]] (136-158ق.) بر خلاف برادرش، بر علویان بسیار سخت گیر بود. او چون به خلافت نشست، از پس فرزندان [[عبدالله محض]]، محمد و ابراهیم، برآمد و در این کار پافشاری کرد. منصور برای یافتن آن‌ها در همه جای [[مکه]] و [[مدینه]] جاسوس‌گماشت. عبدالله، پدر آن‌ها، را آزار داد تا بتواند آن‌ها را به تسلیم وادارد و همه وابستگان به آن دو را به زندان‌انداخت.

====قیام نفس زکیه====

سرانجام [[نفس زکیه|محمد نفس زکیه]] نتوانست شکنجه و آزار خاندان خود را تحمل کند و دست به قیام زد.<ref>تاریخ خلیفه، ص276؛ تاریخ طبری، ج7، ص552-553؛ البدء و التاریخ، ج6، ص84-85.</ref> نفس زکیه پس از تصرف مدینه، [[حسن بن معاویه|حسن]] بن [[معاویة بن عبدالله|معاویة]] بن [[عبدالله بن جعفر|عبدالله]] بن [[جعفر بن ابوطالب|جعفر]] بن [[ابی‌طالب]] را به مکه فرستاد و او توانست به آسانی شهر مکه را فتح کند.<ref>تاریخ طبری، ج7، ص573-575.</ref> 

نفس زکیه 70 روز، از اواخر [[جمادی الاخر]] تا نیمه [[رمضان]]، بر مدینه حکم راند و در برابر سپاهیان فراوان منصور و حیله‌های نظامی او، توان مقاومت را از دست داد و در 14 رمضان سال 145ق. در مدینه به قتل رسید.<ref>البدایة و النهایه، ج10، ص89.</ref> 

پس از کشته شدن محمد، مکه نیز به راحتی و بدون نبرد به تصرف [[عیسی بن موسی]] فرمانده سپاه عباسی درآمد. محمد بن عبدالله پس از قیام در مدینه، از برادرش ابراهیم خواست تا در [[بصره]] قیام خود را آغاز نماید.
وی شب اول ماه رمضان سال 145ق. با یارانش قیام خویش را آشکار ساخت و شهر را به تصرف درآورد و بر خزانه بصره دست یافت. سپاهیان منصور در محلی به نام باخمری در 16 فرسنگی [[کوفه]]، به رویارویی با سپاه ابراهیم آمدند. ابراهیم در آغاز پیروزی‌هایی به دست آورد؛ ولی سرانجام در روز 25 [[ذی‌قعده]] سال 145ق. کشته شد.<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص377؛ البدایة و النهایه، ج10، ص91.</ref> 

====برخورد ناروا با امام صادق====

برخورد‌های ناروای عباسیان با علویان به شاخه حسنی‌ها منحصر نمی‌شد؛ بلکه حسینی‌ها به ویژه [[امامان شیعه]] نیز پیوسته در معرض آزار عباسیان قرار داشتند. [[امام جعفر صادق(ع)]] (80-148ق.) زیر مراقبت دستگاه خلافت عباسی قرار داشت و عباسیان برای به دام‌انداختن او توطئه‌هایی را طراحی می‌کردند.<ref>بحار الانوار، ج47، ص74.</ref> 

منصور امام صادق(ع) را از مدینه به عراق فراخواند و مدتی او را در کوفه زیر نظر گرفت<ref>اثبات الهداة، ج4، ص198.</ref> و حتی به کارگزار خود در مدینه دستور داد تا خانه او را به آتش کشد.<ref>المناقب، ج4، ص257.</ref> 

بسیاری از علویان در دوران منصور گرفتار حبس شدند و در زندان‌های تاریک و نمناک کوفه و بغداد درگذشتند.<ref>مروج الذهب، ج3، ص299؛ تاریخ ابن خلدون، ج3، ص238.</ref>