در حال ویرایش بنی‌عباس (بخش)

===دوره هادی عباسی===

پس از منصور، خلفای عباسی از کشتار و شکنجه و تعقیب علویان دست نکشیدند. در دوران خلافت‌ [[هادی عباسی|هادی]] به سال 169ق. علویان به تنگ آمده از آزار عباسیان، درمدینه قیام کردند.

مهم‌ترین رویداد در دوران خلافت‌ هادی، قیام [[حسین بن علی بن حسن مثلث]] از نوادگان [[امام حسن(ع)]] مشهور به شهید فخ بود که در اواخر سال 169ق. در مدینه رخ داد. با قیام حسین بن علی، حاکم مدینه از بیم گریخت و مردم به حمایت از علویان شتافته، درِ زندان‌ها را گشودند و زندانیان را رها ساختند.

درگیری‌ها به درون [[مسجد نبوی]] نیز کشیده شد و به مسجد بی‌حرمتی گشت.<ref>التاریخ الشامل، ج2، ص76.</ref> حسین بن علی در مسجدالنبی که جمعی فراوان برای [[زیارت]] [[قبر رسول خدا]] در آن گرد آمده بودند، خطبه‌ای خواند و چنین گفت:

‌ای مردمان! من فرزند [[پیامبر خدا]]، در حرم پیامبر خدا، در مسجد پیامبر خدا، بر منبر پیامبر خدا، شما را به کتاب خدا و سنت رسول او می‌خوانم. اگر بدین شیوه عمل نکنم، بیعتی بر گردن‌ شما ندارم.<ref>مقاتل الطالبیین، ص448.</ref> 

حسین بن علی، [[دینار خزاعی]] را به عنوان کارگزار مدینه تعیین نمود<ref>مقاتل الطالبیین، ص449.</ref> و خود از [[موسم حج]] بهره برد و برای گسترش نهضت، با علویان دیگر به سوی مکه حرکت کرد.

وی پیشتر زمینه‌هایی را برای قیام خویش در میان برخی از مکیان و کوفیان فراهم آورده بود. آنان که در موسم حج حضور داشتند، به حسین بن علی پیوستند.<ref>تاریخ طبری، ج8، ص194-195.</ref> سپاه وی در [[منطقه فخ|منطقه فَخّ]] در شش میلی مکه که نام امروزی آن کوی شهیدان است،<ref>تاریخ مکه، ص140؛ المعالم الاثیره، ص215.</ref> در [[روز ترویه]] با سپاه عباسی رویارو شد و وی همراه برخی از [[سادات حسنی]] به شهادت رسید.<ref>تاریخ طبری، ج8، ص193.</ref> 

هنگام سرکوبی این قیام، دو تن از عموزادگانش که با وی در برپایی قیام مشارکت داشتند، به میان کاروان‌های حاجیان پناه بردند و خود را از مهلکه دشمن نجات دادند. یکی از آن دو به نام [[ادریس بن عبدالله]] به‌سوی [[مصر]] رفت و دولت [[ادریسیان|ادریسیان مغرب]] را تأسیس نمود. دیگری به نام [[یحیی بن عبدالله]] به سوی [[ایران]] ره سپرد.