در حال ویرایش بنی‌لحیان (بخش)

==بنی‌لحیان در دوران نبوی==

از مناسبات بنی‌لحیان با پیامبر(ص) و مسلمانان در مکه، گزارشی در دست نیست. پس از هجرت او به [[یثرب]]، [[سفیان بن عبدالله|سفیان بن عبدالله بن نبیح لحیانی]]، از بزرگان این قبیله، مردم [[عرنه|عَرَنَه]]<ref>تاریخ المدینه، ج1، ص468-469؛ المعالم الاثیره، ص190.</ref> در حدود 11 کیلومتری جنوب مکه<ref>المعالم الاثیره، ص190.</ref> و پیرامون آن را برای حمله به مسلمانان گرد آورد.<ref>المغازی، ج2، ص532؛ الطبقات، ج2، ص39؛ عیون الاثر، ج2، ص56.</ref>

به دستور پیامبر(ص) طی سریه‌ای که به دست [[عبدالله بن انیس انصاری|عبدالله بن انیس انصاری سلمی جهنی]]<ref>المغازی، ج2، ص531-533.</ref> در سی و پنجمین ماه هجرت انجام گشت، سفیان کشته شد.<ref>الطبقات، ج2، ص39.</ref>

===توطئه و کشتن قاریان قرآن===

بنی‌لحیان پس از [[نبرد احد]] (3ق.) هفت تن از مردان قبایل [[قبیله عضل|عَضل]] و [[قبیله قاره|قاره]]، از زیر شاخه‌‏های [[بنی‌خزیمه]]، را با تطمیع روانه مدینه کردند تا با تظاهر به [[اسلام]] از پیامبر(ص) بخواهند گروهی از مسلمانان را برای آموزش قرآن و احکام اسلامی به‌قبیله آن‌ها بفرستد.

از این‌رو، پیامبردر [[ماه صفر]] سال سوم<ref>السیرة النبویه، ج2، ص169؛ الطبقات، ج2، ص42؛ اسد الغابه، ج4، ص361.</ref> یا چهارم ق.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص538.</ref> همراه آن‌ها 6<ref>تاریخ طبری، ج2، ص538.</ref> یا 10 تن از قاریان قرآن<ref>المغازی، ج1، ص354.</ref> (6 تن [[مهاجر]] و چهار تن از [[انصار]]) را به سرپرستی [[مرثد بن ابی‌مرثد غنوی]]<ref>الاستیعاب، ج3، ص1383؛ اسد الغابه، ج4، ص361-362.</ref> یا [[عاصم بن ثابت اوسی|عاصم بن ثابت بن ابی‌اقلح اوسی]]<ref>الاستیعاب، ج2، ص779-780؛ معجم البلدان، ج3، ص29؛ الاصابه، ج3، ص461.</ref> روانه کرد.

در گزارش دیگر [[واقدی]]، اعزام این گروه از جانب پیامبر برای آگاهی از اخبار [[قریش]] و مسیر [[نجد]] به سوی مکه بوده است.<ref>المغازی، ج1، ص354.</ref>

مسلمانان اعزامی نزدیک چاه آبی به نام «[[رجیع|رَجیع]]» متعلق به تیره لحیان از هذیل<ref>السیرة النبویه، ج2، ص170.</ref> در 70 کیلومتری مکه میان [[رابغ]] و جده، از جانب 100 تن از بنی‌لحیان با تیر و کمان و شمشیرهای آخته محاصره<ref>المغازی، ج1، ص355.</ref> و سه تن از آن‌ها به نام مرثد بن ابی‌مرثد، خالد بن بکیر، و عاصم بن ثابت در مرحله اول کشته شدند.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص170-171؛ تاریخ طبری، ج2، ص538-539.</ref>

خبیب بن عدی، عبدالله بن طارق، و زید بن دثنه به اسارت درآمدند. عبدالله در راه کشته شد و آن دو تن نیز به قریش فروخته شدند و آن‌ها به انتقام کشتگان خود در بدر، این دو تن را به دار آویختند. پس از این حادثه، پیامبر(ص) مدتی بنی‌لحیان را در قنوت لعن می‌کرد.<ref>الطبقات، ج2، ص40؛ تاریخ یعقوبی، ج2، ص70؛ تاریخ طبری، ج2، ص538-539.</ref>

===غزوه بنی‌لحیان===

پیامبر(ص) شش ماه پس از [[نبرد بنی‌قریظه]] در [[جمادی الاولی]]<ref>تاریخ طبری، ج2، ص595.</ref> یا [[ربیع الاول]]<ref>المغازی، ج2، ص535.</ref> سال ششم ق. برای تنبیه بنی‌لحیان<ref>المغازی، ج2، ص535؛ تاریخ طبری، ج2، ص595.</ref> که افزون بر ماجرای رجیع به [[بنی‌قریظه|یهود بنی‌قریظه]] نیز پناه داده، در صدد انتقام از مسلمانان بودند، با 200 سواره به سوی آن‌ها حرکت و وانمود کرد که آهنگ [[شام]] دارد و در [[صخیرات الیمام]]، مکانی در راه مکه، <ref>السیرة النبویه، ج2، ص279.</ref> به سوی «[[غران]]» شتافت.

اما لحیانیان پیش از رسیدن او آگاه شدند و به کوه‌ها گریختند.<ref>المغازی، ج2، ص536؛ السیرة النبویه، ج2، ص279-280؛ تاریخ طبری، ج2، ص595.</ref> این غزوه را از آن‌رو که در [[عسفان|عُسفان]]، مکانی در 85 کیلومتری شمال مکه، روی داد، به این نام خوانده‌اند.<ref>المغازی، ج2، ص535؛ الطبقات، ج2، ص61؛ الکامل، ج2، ص188.</ref>

بر پایه گزارشی، پیامبر(ص) در همین غزوه، برای تنبیه هم‌پیمانان بنی‌لحیان و مسببان ماجرای رجیع، [[عمر بن خطاب]] را با سریه‏‌ای به سوی «قاره» و [[هلال بن حارث مزنی]] را به سوی [[بنی‌مالک بن فهر]] فرستاد که به کوه‌ها گریختند.<ref>التنبیه و الاشراف، ص218.</ref>

از نقش لحیانی‌ها در رویدادهای زمان دو خلیفه نخست و [[امام علی(ع)]] گزارشی در دست نیست؛ اما از [[بنی‌هذیل]] میان محاصره‌کنندگان [[عثمان]] یاد شده است.<ref>انساب الاشراف، ج11، ص259-260.</ref>