در حال ویرایش بنی‌مخزوم (بخش)

==بنی‌مخزوم در دوران نبوی==

از بنی‌مخزوم جز چند تن که در سال‌های نخست مسلمان شدند و برخی از آن‌ها به [[حبشه]] مهاجرت کردند،<ref>السیرة النبویه، ج2، ص468؛ نسب قریش، ج9، ص315؛ جمهرة نسب قریش، ج2، ص751-752.</ref> دیگر افراد این تیره تا [[فتح مکه]] (8ق.) با پیامبر مخالفت کردند و از سرسخت‌ترین دشمنان [[اسلام]] بودند.

===اقدام علیه پیامبر و مسلمانان===

آنان در کوشش‌های [[قریش]] بر ضد پیامبر مانند تلاش برای بازگرداندن مسلمانان از حبشه،<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص29-30.</ref> محاصره مسلمانان در [[شعب ابی‌طالب]]،<ref>السیرة النبویه، ج1، ص351-352؛ تاریخ طبری، ج2، ص335.</ref> توطئه [[دار الندوه]]،<ref>الطبقات، ج1، ص176؛ المنتظم، ج3، ص45؛ عیون الاثر، ج1، ص205.</ref> استهزاء و تمسخر آیات الهی و [[پیامبر(ص)]] و دیگر مسلمانان و ضرب و شتم آن‌ها<ref>تاریخ یعقوبی، ج2، ص24، 28؛ الطبقات، ج1، ص157؛ انساب الاشراف، ج1، ص150-151.</ref> و نیز در نبردهای قریش بر ضد پیامبر(ص) در [[مدینه]] حضور داشتند‌.<ref>المغازی، ج1، ص86-87، 140، 149؛ النسب، ص209-210؛ انساب الاشراف، ج1، ص357-359.</ref> 

از کوشش‌های دیگر بنی‌مخزوم بر ضد مسلمانان می‌توان به شکنجه [[یاسر]] و [[سمیه]] و فرزندشان [[عمار یاسر|عمار]] و [[زنیره رومی|زِنّیره رومی]] اشاره کرد.<ref>جامع البیان، ج14، ص237؛ روض الجنان، ج12، ص102؛ اسد الغابه، ج4، ص691.</ref> 

[[ولید بن مغیره]]، [[عاص بن هشام]]، و دو پسر عمویش [[اباقیس بن ولید]] و [[قیس بن فاکه|قیس بن فاکة بن مغیره]] از سرسخت‌ترین دشمنان رسول خدا بودند.<ref>انساب الاشراف، ج1، ص140؛ امتاع الاسماع، ج1، ص41.</ref> [[ابوجهل|ابوجهل مخزومی]] نیز از سران کفر دانسته شده و برخی مفسران آیه {{قلم رنگ|سبز|﴿فَقاتِلُوا اَئِمَّةَ الْکُفْر...﴾}}<ref>جامع البیان، ج10، ص113؛ مجمع البیان، ج5، ص21.</ref> را بر او تطبیق کرده‌اند.

این عده همراه [[زهیر بن ابی‌امیه]]، [[اسود بن عبدالاسد]] و [[صیفی بن سائب]] در [[موسم حج]]، راه‌های ورودی [[مکه]] را میان خود تقسیم می‌کردند و با سحر و افسانه شمردن [[قرآن]]، مردم را از رفتن نزد پیامبر(ص) بازمی‌داشتند.<ref>المحبر، ص160.</ref> 

با هجرت پیامبر به [[مدینه]] (13 [[بعثت]]) دشمنی قریش از جمله بنی‌مخزوم با مسلمانان ادامه یافت. آن‌ها از مهاجرت برخی مسلمانان مخزومی به مدینه پیشگیری کردند.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص321-323؛ المحبر، ص83-85؛ انساب الاشراف، ج10، ص221.</ref> پیامبر در سال دوم ق. به کاروان تجاری بنی‌مخزوم در [[نخله]]، ناحیه‌ای میان [[مکه]] و [[طائف]]، حمله کرد. در این‌میان، یک تن از مشرکان کشته و کاروان تصرف شد. وقوع این نبرد در ماه حرام، تبلیغات منفی مشرکان را بر ضد پیامبر(ص) و مسلمانان در پی داشت.<ref>تاریخ طبری، ج2، ص411-413؛ تفسیر قرطبی، ج3، ص41-42.</ref> 

خداوند در آیه 217 [[سوره بقره]]: {{قلم رنگ|سبز|﴿یَسْئَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فیهِ قُلْ قِتالٌ فیهِ...﴾}} گناه اخراج ساکنان مکه را از نبرد در ماه حرام بزرگ‌تر دانسته است.

===حضور در بدر===

منابع از کشتگان<ref>المغازی، ج1، ص86-87، 140، 149-150؛ النسب، ص209-210؛ انساب الاشراف، ج1، ص357-359.</ref> و اسیران بنی‌مخزوم در [[نبرد بدر]] گزارش داده‌اند. بسیاری از کشته شدگان و نیز اسیران بدر مخزومی بودند.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص528-532؛ عیون الاثر، ج1، ص332.</ref> نیز آن‌ها با مشرکان در [[احد|اُحد]]<ref>المغازی، ج1، ص308؛ انساب الاشراف، ج1، ص407-408؛ جمهرة انساب العرب، ص146.</ref> و [[جنگ خندق|خندق]]<ref>المغازی، ج2، ص496؛ النسب، ص210.</ref> همراهی کردند.

با [[فتح مکه]] (8ق.) بنی‌مخزوم نیز همانند دیگر قریش اسلام آوردند و در غزوه‌های حُنین و [[غزوه طائف|طائف]] کنار مسلمانان قرار گرفتند.<ref>نک: السیرة النبویه، ج4، ص891-892، 919-920.</ref> 

===مسلمانان بنی‌مخزوم===

پیامبر(ص) برخی از مسلمانان بنی‌مخزوم را به‌عنوان کارگزار خود برگزید. [[عبدالله بن ابی‌ربیعه]] را که پیش از اسلام آوردن از بزرگان قریش و ثروتمندان بنی‌مخزوم بود، بر [[منطقه جند|منطقه جَنَد]] و توابع آن در [[یمن]] گمارد. وی تا پایان خلافت [[عمر]] (23ق.) کارگزار این ناحیه بود.<ref>الاغانی، ج1، ص80-81؛ جمهرة نسب قریش، ج2، ص709.</ref> 

[[مهاجر بن ابی‌امیه]] نیز از سوی پیامبر(ص) عهده‌دار صدقات صنعا در یمن بود. پس از پیامبر(ص)، [[ابوبکر]] او را در مقامش ابقا کرد.<ref>نسب قریش، ج9، ص316؛ معجم البلدان، ج5، ص272-273.</ref> 

همچنین پیامبر(ص) برخی از بنی‌مخزوم را به عنوان امیر سرایا بر‌گزید. [[ابوسلمة بن عبدالاسد|ابوسلمة بن عبدالاسد مخزومی]] از آن جمله است که پیامبر پس از شهادت وی با همسرش‌ [[ام سلمه]] ازدواج کرد.<ref>السیرة النبویه، ج4، ص1030؛ المحبر، ص83، 85؛ انساب الاشراف، ج10، ص200-222.</ref>