در حال ویرایش بنی‌کنانه (بخش)

==بدعت‌های کنانیان==

آورده‌اند که بدعت‌ها و تحریف‌ها و تعصب فراوان بنی‌کنانه در پاسداری کعبه و اهتمام به [[مناسک حج]]، ریشه در این داشت که حُمْسی بودند. بنی‌کنانه کنار قریش و برخی قبایل دیگر، از حمس به‌شمار می‏‌آمدند. حمسی‌ها در امور مکه و آیین‌های حج، خود را از دیگران برتر می‏‌پنداشتند. از این‌رو، بیش از دیگران به نگهداری کعبه اهمیت می‌دادند و جابه‌جایی ماه‌های حرام، تحریف، بدعت و تغییر در مناسک حج را حق خود می‌‏دانستند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص28-29؛ اخبار مکه، ج1، ص177-179؛ المحبر، ص156.</ref> بسیاری از بدعت‌ها و تغییرها در آیین‌ها و مناسک حج، به [[حمسیان]] و از جمله کنانیان نسبت داده شده است:

===تغییر در ماه‌های حرام===

تغییر در ماه‌های حرام (نسیء): جابه‏‌جایی ماه‌های حرام از اختیاراتی بود که پس از تسلط خزاعی‌ها بر مکه، به بنی‌کنانه واگذار شد. کنانی‌ها که از این پس فتوا دهندگان عرب جاهلی به‌شمار می‌آمدند، حرمت پیاپی سه ماه [[ذی‌قعده]]، [[ذی‌حجه]] و [[محرم|محرّم]] را مایه مشقت و مانع از ادامه نبردهای خود می‏‌دانستند.

از این رو، در موسم حج با اعلام جابه‏‌جایی ماه‌ها و تاخیر‌ انداختن ماه محرم، توالی سه ماه حرام را از میان ‏بردند. این بدعت را که از آن به «نَسیء» یاد شده است، حذیفه از بنی‌مالک بن کنانه بنا نهاد و فرزندانش تا پس از [[اسلام]] ادامه دادند.<ref>انساب الاشراف، ج11، ص141-144؛ المحبر، ص156-157؛ السیرة النبویه، ج1، ص28-29.</ref> 

جز گزارشی که قبیله بنی‌کنانه را پایه‏‌گذار این بدعت شمرده است،<ref>الکشاف، ج2، ص270.</ref> دیگر گزارش‌ها تنها مردی از کنانه را بدعت‏‌گذار معرفی کرده و نامی از وی نبرده‌‏اند.<ref>تفسیر قمی، ج1، ص290؛ جامع البیان، ج10، ص169؛ تفسیر ابن ابی حاتم، ج6، ص1794.</ref> اما برخی با ذکر نام افرادی از کنانه، آن‌ها را پایه‌گذار این بدعت شمرده‌اند.<ref>المحبر، ص156-157؛ اخبار مکه، ج1، ص182-183؛ مجمع البیان، ج5، ص45.</ref> 

با پیدایش اسلام، این بدعت کنانی‌ها برچیده شد و حرمت سه ماه حرام به حالت نخست خود بازگشت. خداوند با نزول آیه 37 [[سوره توبه]] نسی‏ء و به تاخیر افکندن ماه‌های حرام را نشانه فزونی کفر معرفی کرد: {{قلم رنگ|سبز|﴿اِنَّمَا النَّسـِیءُ زیادَةٌ فِی الکُفرِ یُضَلُّ بِهِ الَّذینَ کَفَروا یُحِلّونَهُ عامًا ویُحَرِّمونَهُ عامًا لِیواطِوا عِدَّةَ ما حَرَّمَ اللهُ فَیُحِلّوا ما حَرَّمَ اللهُ زُیِّنَ لَهُم سوءُ اَعملِهِم واللهُ لا یَهدِی القَومَ الکفِرین‌﴾}}. 

برخی شخصیت‌های کنانه در بدعت جاهلی نسیء نقش اساسی داشتند؛ از جمله جنادة بن عوف معروف به [[ابوثمامه]]، از [[بنی‌فقیم]] تیره‌ای از بنی‌مالک کنانی، که از مجریان بدعت نسیء در مدت 40 سال بود. هم‌قبیله او «قلع» هفت سال و «امیه» 11 سال این سنت را ادامه دادند. نخستین فردی که از این قبیله عهده‌دار این منصب جاهلی بود، حذیفة بن عبد بن فقیم نام داشت.

پس از او پسرش قلع، سپس عباد بن قلع، قلع بن عباد، امیة بن قلع، عوف بن امیه و در نهایت جناده، این سنت جاهلی را پی گرفتند.<ref>النسب، ص223؛ انساب الاشراف، ج11، ص141- 144.</ref> 

===ترک وقوف در عرفه===

کنانی‌ها در موسم حج از سر همراهی با قریش در [[مکه]] می‏‌ماندند و به [[عرفات]] نمی‌‏رفتند، در حالی که [[وقوف در عرفه]] را از مناسک حج ابراهیمی ‏دانسته، خود نیز به آن اقرار داشتند.

این بدعت که تا پس از ظهور اسلام نیز ادامه داشت، با نزول آیات 198-199 [[سوره بقره]] از میان برداشته شد. خداوند در این آیه همگی را دستور داد تا در عرفات وقوف کنند و از آن‌جا به [[مشعر الحرام]] روند و سپس به [[منا|مِنا]] کوچ کنند: {{قلم رنگ|سبز|﴿... فَاِذا اَفَضْتُمْ مِنْ عَرَفاتٍ فَاذْکُرُوا اللهَ عِنْدَ الْمَشْعَرِ الْحَرامِ... * ثُمَّ اَفیضُوا مِنْ حَیْثُ اَفاضَ النَّاسُ وَ اسْتَغْفِرُوا اللهَ اِنَّ اللهَ غَفُورٌ رَحیمٌ﴾}}. 

===طواف با بدن برهنه===

[[ابن عسکر]] در تفسیر آیه 28 [[سوره اعراف]] بنی‌کنانه را از کسانی شمرده است که برهنه [[طواف]] می‌کردند.<ref>التکمیل و الاتمام، ص148-149.</ref> [[طبرسی]] نیز در تفسیر همین آیه، چنین بدعتی را به حُمسی‌ها نسبت داده که کنانیان هم از ایشان بوده‌اند.<ref>مجمع البیان، ج4، ص633.</ref> در گزارشی دیگر آمده است که [[بنی‌عامر بن صعصعه]]، از قبایل حُمسی، بدون لباس طواف می‌کردند.<ref>اخبار مکه، ج1، ص182؛ المحبر، ص181.</ref> 

از این سه گزارش برمی‌آید که حُمسی‌ها، از جمله بنی‌کنانه، چنین بدعتی را مرتکب شده، طواف را برهنه انجام می‌دادند. به فرض که چنین طوافی از حُمسیان و بنی‌کنانه سر نزده باشد، آن‌ها را باید از مسببان و پایه‌گذاران این بدعت شمرد؛ زیرا قانونی را وضع کرده بودند که بر پایه آن، هر غیر حُمسی تنها در لباس حُمسیان می‌توانست طواف کند.

بر پایه این قانون، اگر کسی به لباس حُمسی دسترس نداشت یا از فراهم کردن آن ناتوان بود، بایستی برهنه طواف بگزارد و چنانچه به ناچار با لباس خود طواف می‌کرد، می‌بایست پس از طواف آن را به دور‌اندازد و هرگز خودش یا کسی دیگر از آن استفاده نکند.<ref>السیرة النبویه، ج1، ص202.</ref>