در حال ویرایش بیعت عقبه اول (بخش)

==بیعت پیامبر با یثربیان==

[[رسول خدا(ص)]] پس از [[بعثت]]، در [[موسم حج]] به منا می‌رفت و حاجیان را به [[اسلام]] فرا‌ می‌خواند.<ref>انساب الاشراف، ج1، ص275؛ الطبقات، ج1، ص270.</ref>

دعوت پیاپی او زمینه آشنایی مردم [[یثرب]] را با اسلام که پیوسته به مکه آمدوشد داشتند، فراهم ساخت.

بر پایه گزارش [[ابن‌اسحق]]، به سال یازدهم بعثت در [[ایام حج]]<ref>السیرة النبویه، ج2، ص291-292.</ref> هنگامی که رسول خدا(ص) در منا مشغول دعوت قبایل بود، با شش<ref>الطبقات، ج1، ص270.</ref> یا هشت تن<ref>الدرر، ص76؛ دلائل النبوه، ج2، ص420.</ref> از خزرجیان یثرب که برای جلب حمایت قریش در برابر رقبای اوسی خود به مکه آمده بودند، دیدار کرد و آن‌ها را با تلاوت [[قرآن]] به اسلام فرا‌خواند. آن‌ها با توجه به آگاهی‌های اجمالی که از طریق بشارت‌های [[یهود]] به بعثت پیامبر داشتند، به راحتی اسلام را پذیرفتند.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص292.</ref>

منابع از این افراد با اختلاف بسیار یاد کرده‌اند. [[اسعد بن زراره]]، [[عوف بن حارث]]، [[رافع بن مالک]]، [[قطبة بن عامر]]، [[عقبة بن عامر]]، و [[جابر بن عبدالله]]<ref>الطبقات، ج1، ص219؛ اسد الغابه، ج6، ص317.</ref> از آن جمله هستند.

برخی این دیدار با رسول خدا(ص) را به اشتباه بیعت اول عقبه دانسته<ref>الدرر، ص70؛ المناقب، ج1، ص224؛ اسد الغابه، ج1، ص205.</ref> و بیعت‌های عقبه را به سه بیعت افزایش داده‌اند.

اسلام‌آوردن این شمار از خزرجیان به سال 11 بعثت، زمینه آشنایی بیشتر یثربیان را با دین جدید فراهم آورد؛ به گونه‌ای که به سال 12 بعثت، 10 تن از خزرجیان و دو تن از اوسیان پس از دیدار با پیامبر(ص) در عقبه، با او بر حمایت از اسلام پیمان بستند. این پیمان به بیعت اول عقبه مشهور شد.

از آن‌جا که در این پیمان از حمایت‌های یثربیان از پیامبر(ص) در جنگ‌ها یاد نشد، به «بیعة النساء» نیز شهرت یافت.<ref>الطبقات، ج1، ص220؛ المصنف، ج6، ص6؛ جامع البیان، ج4، ص48.</ref> برخی بر آنند که به سبب مشابهت مضامین بیعت اول عقبه به بیعت با زنان، آن را «بیعت نساء» گفتند.

ذهبی حضور عفراء دختر عبید بن ثعلبه را در جمع بیعت‌کنندگان، علت این نام‌گذاری دانسته است<ref>تاریخ الاسلام، ج1، ص95.</ref> اما بیعت النساء پس از [[فتح مکه]] صورت پذیرفت.<ref>امتاع الاسماع، ج1، ص398.</ref>

جز جابر بن عبدالله، دیگر افراد از آن شش تن که به سال یازدهم اسلام آوردند، در پیمان اول عقبه حضور داشتند.<ref>الطبقات، ج1، ص219.</ref>

حاضران در این بیعت، عبارت بودند از: اسعد بن زراره، <ref>السیرة النبویه، ج2، ص293؛ انساب الاشراف، ج1، ص275؛ الثقات، ج1، ص94.</ref>  عوف بن حارث، رافع بن مالک، قطبة بن عامر، عقبة بن عامر، [[معاذ بن حارث]]، [[عبادة بن صامت]]، [[ذکوان بن عبد قیس]]، [[یزید بن ثعلبه]]، [[عباس بن عباده]] از [[خزرج]]، و [[ابوالهیثم بن تیهان]] و [[عویم بن ساعده]] از [[اوس]].<ref>اسد الغابه، ج6، ص317.</ref>

===مفاد بیعت===

رسول خدا(ص) در این بیعت، از مسلمانان یثرب به شرط پایبندی بر پرهیز از شش چیز، بیعت گرفت: [[شرک]]، زنا، تهمت، دزدی، قتل فرزندان، و نافرمانی رسول خدا(ص). 

نتیجه وفاداری به این پیمان، ورود به بهشت شمرده شد و عاقبت پایبند نبودن به آن، بر عهده خداوند دانسته شد که اگر بخواهد، کیفر می‌دهد یا می‌آمرزد.<ref>سبل الهدی، ج3، ص193.</ref>

[[شوکانی]]، اقرار به رسالت پیامبر، [[امر به معروف و نهی از منکر]] و ستیز نکردن درباره جانشینی پیامبر را نیز به آن شروط افزوده است.<ref>فتح القدیر، ج2، ص409.</ref> پس از این پیمان، رسول خدا(ص) بیعت‌کنندگان را در صورت وفاداری به پیمان، به بهشت بشارت داد.<ref>السیرة النبویه، ج2، ص295؛ مسند احمد، ج5، ص313.</ref>

===درخواست یثربیان از پیامبر===

یثربیان پس از بازگشت به [[مدینه]]، در نامه‌ای از رسول خدا خواستند تا فردی را برای آموزش قرآن به یثرب بفرستد. پیامبر [[مصعب بن عمیر|مُصعب بن عمیر]] را که جوانی خوش‌سیما و آشنا به قرآن بود، به یثرب فرستاد و به او فرمان داد تا ضمن دعوت مردم آن دیار، به آن‌ها قرآن بیاموزد و با آن‌ها نماز بگزارد.<ref>الطبقات، ج1، ص220؛ تاریخ الاسلام، ج1، ص293.</ref>

===ساخت مسجد البیعه===

مسلمانان در مکان بیعت عقبه مسجدی ساختند که بعدها به مسجد بیعت مشهور شد.

این مسجد به سال 144ق. به دست [[منصور عباسی]]<ref>اتحاف الوری، ج2، ص180.</ref> و به سال 629ق. به دست [[مستنصر بالله]] بازسازی یا تعمیر شد<ref>اتحاف الوری، ج3، ص38.</ref> و طی قرن‌ها از مساجد مورد توجه مسلمانان بوده است.

کردی گوید: [[مسجد البیعه]] در سمت چپ کسی قرار دارد که به منا می‌رود و میان آن و عقبه فاصله‌ای‌ اندک است و مکان آن به شِعْب البیعه و شِعْب الانصار شهرت دارد.<ref>التاریخ القویم، ج5، ص309.</ref>

یکی از محققان که از نزدیک این مسجد را دیده، مساحت آن را در واپسین بازسازی 375 متر مربع دانسته و آن را بدون سقف خوانده و گفته است: این مسجد به همان شکل تا سال 1423ق. باقی بود.<ref>آثار اسلامی مکه و مدینه، ص142-143.</ref>