در حال ویرایش تابعین (بخش)

==شرایط تابعی بودن==

[[ابن‌سعد]] به عنوان یکی از نخستین کسانی که فهرستی از صحابه و تابعین عرضه نموده، مبنای روایت حدیث را از ملاک‌های بنیادین دسته‌بندی خود قرار داده است. وی در موارد فراوان، در عناوین فهرست‌هایی که از هر شهر یا منطقه عرضه می‌کند، از عبارت محدثان استفاده کرده که نشان می‌دهد هدف وی از نگارش کتاب، معرفی راویان است. [[طائف]]، [[یمامه]]، [[بصره]]، [[بغداد]]، [[خراسان]]، [[ری]]، و [[انبار]] از جمله این مواردند. نیز در بسیاری از طبقه‌بندی‌ها، روایت حدیث را ملاک خود قرار داده است.

برای نمونه، در کوفه تابعین روایت‌کننده از [[عبدالله بن مسعود]]، امیرالمؤمنین علی7 و [[عمر بن خطاب]] را در سه طبقه جداگانه تفکیک کرده است. هنگام معرفی تابعین مدینه، نخست از طبقه کسانی که از عثمان، علی، [[عبدالرحمن بن عوف]]، [[طلحه]] و [[زبیر]]، سعد، [[ابی‌ بن کعب]]، [[سهل بن حنیف]]، [[حذیفة بن یمان]]، [[زید بن ثابت]] و دیگران روایت کرده‌اند،<ref>الطبقات، ج5، ص91؛ ج6، ص86، 66.</ref> و سپس از کسانی که از [[اسامة بن زید]]، [[عبدالله بن عمر]]، [[جابر بن عبدالله]]، [[رافع بن خدیج]]، [[ابوسعید خدری]]، [[ابوهریره]]، [[سلمة بن اکوع]]، عبدالله بن عباس، [[عایشه]]، [[‌ام‌سلمه]]، [[میمونه]] و دیگران روایت نموده‌اند، به عنوان طبقه دوم تابعین مدینه یاد می‌کند.<ref>الطبقات، ج5، ص178.</ref>

او در میان تابعین [[مکه]] نیز به همین روش عمل کرده است.<ref>الطبقات، ج5، ص463.</ref>

ابن‌سعد در حدود چهار پنجم موارد، با عباراتی چون «از فلانی روایت کرده»، «فلانی از وی استماع حدیث نموده»، ثقه، کثیر الحدیث، و قلیل الحدیث برای اشاره به نقش روایت‌گری فرد استفاده کرده است.

توجه به عامل سنّ و امکان دریافت حدیث از سوی [[ابن‌حبان]]<ref>التحفة اللطیفه، ج1، ص66-70.</ref> نیز نشان می‌دهد که اصل در تعریف تابعین، نقش آنان در انتقال حدیث به دوره‌های بعد است. با این حال، ابن‌سعد درباره حدود یک‌پنجم باقی‌مانده سکوت ورزیده است. گمان می‌رود ابن‌سعد نتوانسته آن دسته از فرزندان صحابه را که خود صحابی نبودند و روایتی از پیامبر(ص) گزارش نکرده بودند، از جرگه تابعین بیرون سازد. برای نمونه عبدالله، عبیدالله، سعید و مغیره فرزندان [[نوفل بن حارث|نوفل]] بن [[حارث بن عبدالمطلب]] را بدون اشاره به نقششان در نقل روایات نبوی، از تابعین شمرده است.<ref>الطبقات، ج5، ص21.</ref> چه بسا از همین روی باشد که برخی در تعیین ملاک تابعی، تنها دیدار را شرط تابعی بودن دانسته‌اند تا این‌گونه موارد نیز در دایره تابعین قرار گیرد. با این معیار، بسیاری از مسلمانان سده اول و دوم ق. می‌توانستند در شمار تابعین درآیند، زیرا بسیاری از آنان با صحابه دیدار داشتند یا از آنان روایتی شنیده بودند. به ویژه آن عده از صحابه که مناصب سیاسی در اختیار داشتند، ارتباطی فراوان با مردم مناطق فتح شده داشتند و مرجع مردم آن مناطق به شمار می‌آمدند.

بسیاری از مردم [[شام]] معاویه را در مسجد و هنگام خطبه خواندن دیده بودند. همین وضعیت در مصر برای [[عمرو عاص]] و در [[عراق]] برای [[ابوموسی اشعری]] وجود داشت.

محدثان اهل سنت در میان امامان [[اهل بیت]]، امام زین العابدین(ع) را به جهت روایتش از [[امام حسین(ع)]] که از صحابه پیامبر(ص) به شمار می‌آید، در شمار تابعین دسته‌بندی کرده‌اند.<ref>الطبقات، ج5، ص215.</ref> نیز محدثانی چون [[نسائی]] و [[عجلی]]، [[امام باقر(ع)]] را به جهت روایت از جابر بن عبدالله انصاری، از تابعین دانسته‌اند<ref>معرفة الثقات، ج2، ص249؛ تاریخ دمشق، ج54، ص368-370؛ تهذیب الاسماء، ج1، ص119.</ref> ولی دیگران از کاربرد لقب تابعی برای او پرهیز کرده‌اند و بیشتر وی را به عنوان فقیه می‌شناسند.<ref>اکمال فی اسماء الرجال، ج1، ص173؛ تاریخ الاسلام، ج7، ص464.</ref>

برخی‌ [[ام‌کلثوم]] و [[زینب بنت علی|زینب]]، دختران امام علی(ع)، و بعضی [[سکینه بنت حسین|سکینه]] و [[فاطمه بنت حسین|فاطمه]]، دختران امام حسین(ع)، را نیز در میان زنان تابعین معرفی کرده‌اند.<ref>مستدرکات علم رجال الحدیث، ج8، ص559؛ موسوعة طبقات الفقهاء، ج1، ص362.</ref>