در حال ویرایش تقیه (بخش)

===سنت===

مفهوم تقیه و جواز آن را در نمونه‌های فراوان از منابع حدیثی سنی<ref>صحیح البخاری، ج7، ص86، 102.</ref> و شیعه<ref>صحیح البخاری، ج7، ص102؛ تغلیق التعلیق، ج5، ص102.</ref> نیز می‌توان یافت.

در روایتی که [[اهل سنت]] نقل کرده‌اند، آمده است: «به روی برخی افراد می‌خندیم و در همان حال، آن‌ها را در دل لعنت می‌کنیم.»  این روایت به روشنی بر جواز تقیه دلالت دارد.<ref>الکافی، ج2، ص217-219؛ وسائل الشیعه، ج11، ص467.</ref> 

[[مالک بن انس]] با استناد به گفته ابن مسعود که برای دور کردن دو ضربه تازیانه از خود حاضر است هر سخنی را بر زبان آورد،<ref>المدونة الکبری، ج5، ص106.</ref>  بر آن است که طلاق فرد مکره اعتبار ندارد. از این فتوا برمی‌آید که اظهار سخن خلاف واقع را در صورت اکراه جایز می‌داند.<ref>واقع التقیه، ص26.</ref>

مالک بن انس در برخی موارد نیز تقیه می‌کرد. برای نمونه، بیعت با [[منصور دوانیقی]] را به دلیل اجباری بودن، مشروع ندانست و با رفع اکراه، به لزوم همراهی با [[قیام نفس زکیه|قیام محمد بن عبدالله]] بن حسن بر ضد منصور دوانیقی فتوا داد.<ref>مقاتل الطالبیین، ص190.</ref> همچنین فقیهان مالکی انجام دادن کارهای حرام، جز قتل، را برای حفظ جان جایز دانسته‌اند.<ref>القوانین الفقهیه، ص151.</ref>