در حال ویرایش سید عبدالکریم بن طاووس (بخش)

==تبار==
آل طاووس، خاندانی اهل [[مدینه]] بودند، که به [[حله]]، کوچ کرده و در [[عراق]] دارای پایگاه علمی و سیاسی شدند. آنها از سوی پدر به [[امام حسن(ع)]] و از سوی مادر به [[امام سجاد(ع)]] می‌رسند؛ زیرا سلیمان بن داوود که در شجره آنها است، از یک سو به [[حسن مثنی]] فرزند امام حسن(ع) و از سوی دیگر به ام‌کلثوم دختر امام سجاد(ع) می‌رسد.

نیای بزرگ این خاندان، سید محمد، مشهور به طاووس، فرزند اسحاق، فرزند حسن، فرزند محمد، فرزند سلیمان، فرزند داوود، فرزند حسن مثنی است. وی به علت زیبایی چهره، طاووس لقب گرفته و تبارش پس از اقامت در عراق، به آل طاووس شهرت یافتند.<ref name=":0">لولو البحرین، علامه بحرانی، ص ٢۴۴، عمده الطالب فی المناقب آل ابی طالب، ابن عنید، ص ١۵٧ ١۵۶، منتهی الامال، محدث قمیف ح اول، ص ۴٧۶</ref> وی، عالم و محدث بوده و مقام ریاست سادات علوی را در حله و سورا عهده‌دار بود.<ref name=":1">دائرة المعارف بزرگ اسلامی، ح ٢، ص ۵۴؛ ماخذ قیل، ص ٣۴٢، ریاض العلماء، میرزا عبدالله افندی اصفهانی، ترجمه محمد باقر ساعدی، ج ۶، ص ١٨۶ ١٨٧، مفاخر اسلام، علی دوانیف ح۴، ص ۵٩ ۵٨.</ref>

یکی دیگر از بزرگان این خاندان، اسحاق پدر سید محمد طاووس است، که نوه امام حسن(ع) و برادر رضاعی [[امام صادق(ع)|امام صادق(ع)]] بوده است؛ مادرش فاطمه، که دختر [[امام حسین(ع)]] و همسر حسن مثنی است، امام صادق(ع) را شیر داده است. اسحاق را عابد و وارسته خوانده‌اند. امام صادق(ع)، به مادر وی اعمالی را آموزش داد تا با انجام آنها، فرزندش داوود، از زندانِ [[منصور عباسی]] رها شود. این اعمال به «اعمال ام داوود» شهرت یافت.<ref>دائرة المارف تشیع، ج اول، ص ٣۴١.</ref>

بزرگان این خاندان، از دوران اقامت در مدینه و پس از آن در حله، [[مصر]]، [[کربلاء|کربلا]] و [[نجف]] نقیب الاشراف و نقیب النقبا بوده و بر امور سادات و علویان نظارت داشتند.<ref name=":0" />

===پدر===
پدر وی، احمد بن موسی (م.۶۷۳ق)، مکنی به ابوالفضائل، فقیه، محدث و مفسر بوده و به فقیه [[اهل بیت|اهل بیت(ع)]] شهرت یافت. او و برادرش رضی‌الدین علی بن موسی، هر دو فرزندان سید محمد طاووس و معروف به «ابن طاووس» هستند. هرجا لفظ ابن طاووس، در کتاب‌های فقه، رجال، حدیث، شعر، ادب و کلام بیاید، مراد احمد بن موسی بوده و هرجا در کتاب‌های دعا، زیارت، اخبار اهل بیت(ع) و گزارش رخدادهای [[عاشورا]] بیاید، مراد رضی‌الدین علی بن موسی است.<ref name=":1" /> احمد بن موسی پدر سید عبدالکریم، از استادانی مانند نجیب‌الدین ابن‌نما و سید فخار موسوی بهره برد.<ref>لولو البحرین، ص ٢۴٢، پاورقی سید محمد صادق بحر العلوم، مراقد المعارف، محمد حرز الدین، تحقیق محمد حسین حرز الدین، ج اول، ص ١١٢، گنجینه دانشوران، احمد رحیمی، ص ١٠۶.</ref> گویا تقسیم احادیث به صحیح، حسن، موثق و ضعیف، برای نخستین بار توسط احمد بن موسی انجام شده و به دست شاگردش [[علامه حلی]] گسترش یافته است.<ref>الذریعه الی تصانیف الشیعه، ج ٣، ص ٣٨۵؛ ج ٧، ص ۶۴ و ۲۴۱.</ref>

===مادر===
یکی از نیاکان مادری وی، [[ورام بن ابی فراس]]، از فرزندان [[مالک اشتر]] است. برخی، ورام را جد پدری او دانسته و برخی دیگر رد کرده‌اند؛ زیرا در این صورت، این خاندان سید نخواهد بود.{{یادداشت|نسب ابوالحسن ورام، این گونه است: ورام، فرزند ابن فراس، فرزند ورام، فرزند حمدان، فرزند عیسی، فرزند ابی النجم، فرزند ورام، فرزند حمدان، فرزند خولدن و او فرزند ابراهیم، پسر مالک بن حارث اشتر نخعی.}}<ref>الانوار الساطعه فی المائه السابعه، شیخ آقا بزرگ تهرانی، ص ١٩٧؛ حیات سید عبدالکریم بن طاووس، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۸۱ و ۸۲.</ref> «تنبیه الخواطر و نزهة النواظر»، معروف به مجموعه ورام نوشته او است.<ref>امل الامل، شیخ حر عاملی، ج ٢، ص ٣٣٩ ٣٣٨.</ref>