در حال ویرایش مقبره عبدالکریم بن‌ طاووس (بخش)

==معرفی عبدالکریم بن طاووس==
{{اصلی|سید عبدالکریم بن طاووس}}
غیاث‌الدین ابوالمظفر عبدالکریم بن احمد بن موسی بن جعفر، از دیگر علمای‌ مشهور [[خاندان آل‌طاووس]] و فرزند ابوالفضائل [[احمد بن طاووس]] است. او در سال 648 ه. ق، به دنیا آمد. [[ابن داوود]] درباره او می‌نویسد: «کان اوحد زمانه. حائری المولد، حلی المنشا، بغدادی التحصیل، کاظمی الخاتمة؛ او وحید زمانه خود بود. زادگاهش، حائر ([[کربلا]])، محل رشدش [[حله]]، محل تحصیلش [[بغداد]] و محل وفاتش، [[کاظمین]] بود».<ref>رجال ابن داوود، ص226-228.</ref>
[[ابن‌ فوطی]] از وی، با عنوان «فقیه، علامه و نسّابه» یاد کرده و در وصف او مبالغه ورزیده و او را با چنین جملاتی، ستوده است: «کان جلیل‌القدر، نبیل الذکر، حافظاً لکتاب الله المجید، ولم ارَ فی مشایخی احفظ منه للسیر والآثار والاحادیث والاخبار والحکایات والاشعار، جمع وصنّف وشجّر والّف، وکان یشارک الناس فی علومهم، وکانت داره مجمع الائمه والاشراف، وکان الاکابر والولاة والکتاب یستضیئون بانواره ورایه».<ref>مجمع الآداب فی معجم الالقاب، ج2، ص442.</ref>

عبدالکریم بن طاووس نزد پدرش، ابوالفضائل و عمویش، [[سید بن طاووس]] و نیز علمایی همچون [[محقق حلی]]، [[یحیی بن سعید حلی]]، [[علی بن محمد علوی عمری|ابوالحسن علی بن محمد بن علی علوی عمری]]، [[خواجه نصیرالدین طوسی]] و دیگران، به آموزش علوم دینی و ادبی پرداخت. او در یازده سالگی، [[قرآن]] را حفظ کرد و چنان حافظه‌ای قوی داشت که به گفته ابن داوود، «هرگز سخنی به ذهن او راه نیافت که آن را از یاد ببرد». از شاگردان وی، می‌توان از ابن داوود حلی، عبدالصمد بن احمد بن ابی‌الجیش و علی بن حسین ابن حماد لیثی، یاد کرد.

عبدالکریم بن طاووس، آثار و تالیفاتی داشته که مشهورترین آنها «[[فرحة الغری بصرخة الغری]]»، در تعیین مرقد امام علی(ع) است که تاکنون چند بار منتشر شده و [[علامه مجلسی]] نیز آن را به فارسی، ترجمه کرده است. از دیگر آثار وی، می‌توان به کتاب «الشمل المنظوم فی مصنّفی العلوم» اشاره کرد که موضوع آن، شرح حال علما و دانشمندانی است که در یکی از علوم مهم، تالیفاتی داشته‌اند.<ref>دائرةالمعارف تشیع، ج1، ص341.</ref>