نام

این چاه به نام العهن نام گذاری شده است،[۱] در زبان عربی، واژه "العهن" به معنی پشم رنگی می‌باشد؛[۲] همچنین این چاه به نام های «الیسیره»[۳] و «بئر عالية» نیز شناخته می‌شده.[۴]

موقعیت مکانی

بئر العهن از چاه‌های مشهور مدینه و در روستای قربان[۵] در منطقه «العالیه» واقع بوده؛[۶] این چاه در وسط باغی سرسبز [۷] که نام آن باغ، از همین چاه گرفته شده، قرار داشته است.[۸]

پیامبر و چاه عهن

پیامبر اسلام(ص) از این چاه آب می‌نوشید[۹] و وضو می‌گرفتند؛[۱۰] و همچنین نقل شده است كه مردم، به چاه عهن به عنوان چاهى كه پيامبر از آن آبى نوشيده و وضو گرفته، تبرّك مى‌جستند.[۱۱]

پیشینه

چاه عهن در گذشته، نزدیک درختی به نام «سدرة» (درختی خاص که در عربستان معروف است) [۱۲]بوده است که بعدها قطع شد و زمین آن به یک زمین کشاورزی تبدیل گردید. این چاه که آب فراوانی داشته، [۱۳] در دامنه کوه واقع شده[۱۴] و آب آن شیرین و گوارا است؛[۱۵] این چاه متعلق به انصار بوده[۱۶] و به دلیل نزدیک بودن به خانه‌ انصار و برکت‌هایی که از پیامبر اسلام در آن‌جا صورت گرفته، حائز اهمیت بوده است.[۱۷]

امروزه

در حال حاضر مىتوانيم در جنوب شرقی وادى بطحان و منطقه‌اى كه به بلاد البدريّه شهرت دارد، از اين چاه ديدار كنيم؛ قطر چاه حدود 3 متر و عمقش 16 متر است. از اسناد اوقافى مدينه چنين برمى‌آيد كه خاندان برزنجى، چاه و باغِ عهن را وقف عام نموده‌اند ؛ فضلاى مدينه موقعيّت جغرافيايى آن را با تعبير «بلادالعهن» مى‌شناسانند.[۱۸]

جستارهای وابسته

  1. التعریف بما انست الهجره من معالم دار الهجره، ص 164
  2. تاریخ المعالم مدینه منوره قدیماً وحدیثا، ص ۲۶۸
  3. الجواهر الثمينة في محاسن المدنية، ص ٩٥ خلاصة الوفا بأخبار دار المصطفى، ص ٣١٧
  4. تاریخ المعالم مدینه منوره قدیماً وحدیثا، ص ۲۶۸
  5. وصف المدینه المنوره، ص ۱۰
  6. الجواهر الثمينة في محاسن المدنية، ص ٩٥
  7. مغانم المطابه، ص ۴۵
  8. تاریخ المعالم مدینه منوره قدیماً وحدیثا، ص ۲۶۸
  9. الجواهر الثمينة في محاسن المدنية، ص ٩٥
  10. خلاصة الوفا بأخبار دار المصطفى، ص ٣١٧
  11. مدينه شناسى، ج ١، ص ٤٠٨
  12. وفاء الوفاء، ج۳، ص ۳۸۸
  13. مغانم المطابه، ص ۴۵
  14. المدينة بين الماضي والحاضر، ص ۲۶۷
  15. موسوعة مرآة الحرمين الشريفين وجزيرة العرب، ج ٤، ص ٣٤٢
  16. الجواهر الثمينة في محاسن المدنية، ص ٩٥
  17. وفاء الوفاء، ج۳، ص ۳۸۸
  18. مدينه شناسى، ج ١، ص ٤٠٨