کربلا: تفاوت میان نسخه‌ها

بنابر برخی روایات، سرزمین کربلا از زمان حضرت آدم(ع) به این نام شناخته می‌شده است<ref>موسوعه العتبات، ج 8 ص 179.</ref> و حتی پیش از آفرینش زمین، در علم الهی با عنوان «کربلا» شناخته شده بود.[۱][۲]

* '''ارتباط با بابل:''' برخی محققان احتمال داده‌اند که «کربلا» برگرفته از واژه‌ی «کور بابل» باشد؛ این نام به مجموعه‌ای از قریه‌های قدیمی بابل همچون نینوا، غاضریه، کربلا یا عقر بابل، نواویس و حیر (یا حائر) اطلاق می‌شده است.[۳] در دوره‌ی کلدانیان (۶۲۶–۵۳۹ق.م.) نیز این منطقه را «کور بابل» به معنای «پرستشگاه خداوند» می‌نامیدند، زیرا در آن زمان معابد و پرستشگاه‌های بزرگی از مسیحیان در این ناحیه وجود داشت.[۴]

* '''ریشه آشوری:''' نظریه‌ای دیگر می‌گوید «کربلا» از واژه‌ی آشوری «کَرْب» به معنای حرم و «اِل» به معنای خدا گرفته شده است؛ بنابراین کربلا به معنای «حرم‌الله» خواهد بود.[۵]

** «کَرْبَل» در عربی به معنای نوعی علف خاص است و احتمال دارد نام کربلا به سبب فراوانی این گیاه در آن سرزمین بر آن نهاده شده باشد.[۶]

 

 

 

احتمال دیگر این است که کربلا از لفظ آشوری کرب به معنای حرم و ایل به معنای الله گرفته شده باشد و کربلا به معنای حرم الله باشد.<ref>موسوعه العتبات، ج 8ص179.</ref> همچنین گفته شده کربلا مشتق از کربله به معنای سستی و پاک و خالص بودن است و چون زمین کربلا زمین سستی بوده یا چون از سنگریزه و امثال آن پاک و خالص بوده آن را کربلا گفته‌اند. و کربل به معنای علف خاص نیز هست و احتمال دارد که به واسطه کثرت این علف در این سرزمین، این سرزمین به کربلا موسوم شده باشد<ref>معجم البلدان، ج 4ص445.</ref>

مکان های زیارتی متعددی در اطراف حرم حسینی قرار دارد که اسامی آنها به شرح زیر است: [[حرم حضرت ابوالفضل(ع)]]، [[خیمه‌گاه حسینی]]، [[بین الحرمین (کربلا)|بین الحرمین]]، تل زینبیه و مقبره های حر، عون، طفلان مسلم، سید احمد، ابن حمزه، محمد بن نبی بن کاظم (ع).<ref>سیری در سرزمین خاطره­ها، ص 116؛ عتبات عالیات، ص135؛ هشت بهشت، ص165و166؛ فرهنگ زیارت، ج4ص 107.</ref>

* اطلس قرآن، د. شوقی ابوخلیل، ترجمه محمد کرمانی، مشهد، آستان قدس رضوی، ۱۳۸۹ ؛

* البدء و التاریخ، مقدسی مطهر بن طاهر (م۵۰۷ ق )، پورسعید، مکتبه الثقافه الدینیه بی تا؛

* البدایه و النهایه، ابن کثیر اسماعیل بن عمر (م۷۷۴ق )، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۷؛

* التاریخ القویم لمکه و بیت الله الکریم ، کردی محمد طاهر (م۱۴۰۰ق)،  بیروت ،دار خضر، ۱۴۲۰ ؛

* تاریخ  الیعقوبی، یعقوبی احمد بن ابی یعقوب (م بعد از۲۹۲ ق)، بیروت، دار صادر، بی تا؛

* تاریخ پیامبر اسلام ، آیتی محمد بن ابراهیم، تهران، دانشگاه تهران، ۱۳۶۹؛

* سبل الهدی و الرشاد فی سیره خیر العباد، صالحی شامی محمد بن یوسف (م۹۴۲ ق )، تحقیق عادل احمد عبدالموجود، بیروت، دار الکتب العلمیه، ۱۴۱۴؛ 

*  السیره النبویه، ابن هشام عبدالملک(م ۲۱۸ق)، تحقیق مصطفی السقا و...،بیروت، دار المعرفه بی تا؛

* سیره رسول خدا، رسول جعفریان، قم، دلیل ما، 1383ش.

* الصحیح من سیره النبی، عاملی جعفر مرتضی (م1441ق)، قم، دار الحدیث، 1385؛

* گناهان کبیره، شهید محراب آیت الله دستغیب سید عبدالحسین، تهیه و تنظیم سید محمد هاشم دستغیب،شیراز، کانون تربیت، بی تا؛

* لسان العرب، ابن منظور محمد بن مکرم (م711ق)، قم، نشر ادب الحوزه، 1405؛

* منتخب میزان الحکمه، ریشهری محمد، تلخیص سید احمد حسینی، قم، دار الحدیث، 1422؛

* مهاجرت به حبشه، محمد فارس الجمیل، ترجمه علیرضا ذکاوتی، قم، کتابخانه تخصصی تاریخ اسلام و ایران، بی‌تا.

* الهجره النبویه من خروجه من مکه الی استقراره بالمدینه، طرهوبی کعبی محمد بن رزق، جده، مکتبه العلم، 1414.

{{پایان}}{{شهرهای مقدس شیعیان}}