|
|
| (۱۱۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) |
| خط ۱: |
خط ۱: |
| '''روزه''' خودداری از خوردن و آشامیدن و برخی از کارها (مفطِرات) از اذان صبح تا اذان مغرب است که با قصد قربت انجام می‌شود. در اسلام روزه در ماه رمضان بر همه مسلمانان واجب است. در قرآن روزه سبب آمرزش گناهان شمرده شده است. بر پایه روایاتی، روزه یکی از پنج رکن اساسی اسلام دانسته شده است.
| |
|
| |
|
| روایاتی وارد شده که روزه در مکه و مدینه را سفارش کرده است.
| |
|
| |
| روزه در اعمال حج...
| |
|
| |
| == معنا و جایگاه ==
| |
| روزه به معنای پرهیز از خوردن و آشامیدن و دیگر مفطِرات از اذان صبح تا اذان مغرب همراه نیت دانسته شده است.<ref>تذکرة الفقهاء، ج۶، ص۵؛ مسالک الافهام، ج۲، ص۶؛ جامع المدارک، ج۲، ص۱۴۰.</ref> روزه از جهت حکم شرعی به چهار قسم تقسیم می‌شود؛ یک: روزه واجب مانند روزه ماه رمضان و نذر؛ دو: روزه مستحب نظیر روزه همه روزهای سال به جز روزهای حرام؛ سه: روزه حرام همچون روزه روز [[عید فطر]] و [[عید قربان]]؛ چهار: روزه مکروه مانند روزه [[روز عرفه]] در ایام حج برای کسی که روزه سبب ضعف و عدم توانایی وی برای دعا گردد.<ref>الحدائق الناضره، ج۱۳، ص۲ و ۳؛ العروة الوثقی، ج۳، ص۵۲۱.</ref>
| |
|
| |
| در اسلام روزه به عنوان یکی از اعمال واجب همانند پیروان شرایع پیشین تشریع گردید.<ref>سوره بقره، آیه ۱۸۳.</ref> به باور بیشتر عالمان اسلامی، حکم وجوب روزه ماه رمضان بر مسلمانان در سال دوم هجری<ref>منتهی المطلب، ج 14، ص 10؛ المجموع، ج 6، ص 50؛ البدایة النهایه، ج 3، ص 347.</ref> و به نظر برخی سال سوم<ref>تفسیر سمعانی، ج 2، ص 11.</ref> هجری نازل گردید.
| |
|
| |
| == اهمیت و فضیلت ==
| |
| روزه در متون دینی از اهمیت زیادی برخوردار است. از جمله در آیه‌ای در قرآن، خداوند ضمن مکلَف‌نمودن همگان به روزه، این عمل را سبب تحصیل تقوا برشمرده است.<ref>سوره بقره، آیه ۱۸۳.</ref> در آیه‌ای دیگر، حکمت تشریع روزه را بزرگداشت خدا و شکر او نعمت‌های او دانسته است.<ref>سوره بقره، آیه ۱۸۵.</ref> در آیاتی دیگر، خیر و برکت برای انسان‌ها،<ref>سوره بقره، آیه ۱۸۴.</ref> آمرزش گناهان و پاداش عظیم آخرتی برای مؤمنانِ دارای عمل صالح از آثار و برکات دیگر روزه بیان شده است.<ref>سوره احزاب، آیه ۳۵.</ref>
| |
|
| |
| در روایات نیز روزه جایگاه ویژه‌ای دارد؛<ref>مستدرک الوسائل، ج۷، ص۵۰۵؛ بحارالانوار، ج۹۳، ص۲۵۶ و ص۲۵۷؛ جامع احادیث الشیعه، ج۹، ص۳۸۱.</ref> از جمله بر پایه احادیثی، روزه یکی از پنج رکن اساسی اسلام دانسته شده<ref>الکافی، ج۲، ص۱۸؛ من لا یحضره الفقیه، ج۲، ص۷۴؛ صحیح البخاری، ج۱، ص۸.</ref> که از میان همه اعمال انسان به خدا اختصاص دارد و خداوند بی‌واسطه پاداش روزه‌دار را خواهد داد.<ref>الکافی، ج۴، ص۶۸؛ صحیح البخاری، ج۸، ص۱۹۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۴۰۵.</ref>
| |
|
| |
| == روزه در مکه و مدینه ==
| |
| روزه در سرزمین مکه و مدینه از اهمیت و فضیلت بیشتری برخوردار است. در نقلی منسوب به [[امام رضا(ع)]] ضمن سفارش حج‌گزاران به عبادت و روزه و دیگر اعمال خیر در سفر حج، انجام این اعمال در مکه دارای پاداش مضاعف دانسته شده است.<ref>مستدرک الوسائل، ج۹، ص۳۶۳؛ بحار الانوار، ج۹۶، ص۳۴۶؛ جامع احادیث الشیعه، ج۱۰، ص۸۶.</ref> در حدیثی از [[حضرت محمد (ص)|رسول خدا(ص)]] آمده است که کسی که روزهای ماه رمضان را در مکه روزه بگیرد و شب‌های آن به عبادت و نماز مشغول باشد خداوند پاداش عبادت هزار ماه در غیر مکه را به او عطا می‌کند و برای روزها و شب‌های ماه رمضان برای او آمرزش، شفاعت، انفاق در راه خدا، استجابت دعا، آزاد کردن برده، حسنه‌ای برای هر یک از روزها و شب‌های او می‌نویسد.<ref>مستدرک الوسائل، ج۹، ص۳۶۴؛ بحار الانوار، ج۹۳، ص۳۴۹؛ جامع احادیث الشیعه، ج۱۰، ص۸۷.</ref> در حدیثی دیگر نیز پاداش غذا خوردن در مکه همچون روزه داشتن در غیر مکه و پاداش یک روز روزه در مکه برابر با پاداش یک سال روزه در غیر مکه دانسته شده است.<ref>من لایحضره الفقیه، ج۲، ص۲۲۷؛ وسائل الشیعه، ج۱۳، ص۲۸۹؛ جامع احادیث الشیعه، ج۱۰، ص۸۷.</ref> در روایاتی دیگر نیز به روزه گرفتن سه روز در مدینه سفارش شده و این عمل دارای فضیلت و خیر و سبب برآورده شده حاجات دانسته شده است.<ref>تهذیب الاحکام، ج۶، ص۱۹؛ وسائل الشیعه، ج۱۴، ص۳۵۰ و ص۳۵۱؛ جامع احادیث الشیعه، ج۴، ص۵۱۵.</ref>
| |
|
| |
| == روزه در حج و عمره ==
| |
| در سفر حج و عمره روزه به سبب برخی اعمال واجب شده و در برخی موارد نیز مستحب است:
| |
|
| |
| === روزه کفاره تراشیدن سر در حال اِحرام ===
| |
| فقهای امامیه<ref>المقنع، ص 180؛ الحدائق الناضره، ج 15، ص 513.</ref> و اهل سنت<ref>المبسوط، سرخسی، ج 4، ص 74- 75؛ مغنی المحتاج، ج 1، ص 530.</ref> گفته‌اند تراشیدن سر بر مُحرم پیش از قربانی حرام است؛ ولی مُحرِم بیمار یا کسی که در سر ناراحتی دارد، می‌تواند سر را تراشیده و به جای آن روزه بگیرد، یا صدقه‌ای بدهد یا حیوانی را قربانی کند. فقهای اسلامی با استناد به آیه یادشده و روایات، کفاره تراشیدن عمدی سر در حال احرام را نیز از همین کفارات سه‌گانه دانسته‌اند.<ref>تذکرة الفقهاء، ج 8، ص 14؛ المجموع، ج 7، ص 247؛ المغنی، ج 3، ص 520.</ref>
| |
|
| |
| === روزه کفاره صید ===
| |
| کسی که به عمد در حال احرام حیوانی را صید کند، باید حیوانی همانند حیوان صید شده را قربانی کرده یا مساکین را اطعام کند یا معادل طعام مساکین روزه بگیرد. مستند احکام یاد شده آیه ۹۵ انعام است که صید کننده را به انجام این اعمال مکلف کرده است. درباره مقدار روزه کفاره صید آرای متفاوتی از سوی فقها بیان شده است. به نظر فقیهان امامیه در صورتی که محرم حیوانی را صید کند باید همانند آن حیوانی را قربانی کند و در صورت ناتوانی حیوان یاد شده را قیمت گزاری کرده و با قیمت آن گندم خریداری کند و به هر مسکین نصف صاع اطعام کند و در صورت ناتوانی از اطعام برای اطعام هر مسکین یک روز روزه بگیرد.<ref>فقه القرآن، راوندی، ج1، ص195.</ref>
| |
|
| |
| === روزه بدل قربانی ===
| |
| حج گزاری که در حج تمتع قربانی نیابد، باید به جای آن ۱۰ روز روزه بگیرد که سه روز آن باید در ایام حج باشد: «فَمَن تَمَتَّعَ بِالعُمرَةِ اِلَی الحَجِّ فَمَا استَیسَرَ مِنَ الهَدیِ فَمَن لَم یَجِد فَصِیامُ ثَلثَةِ اَیّامٍ فِی الحَجِّ و وسَبعَةٍ اِذا رَجَعتُم…(بقره/۲٬۱۹۶) به نظر برخی فقیهان یافتن قربانی اعم از آن است که حیوانی برای قربانی نباشد یا شخص توان خرید آن را نداشته باشد.<ref>تذکرة الفقهاء، ج 6، ص 187؛ تفسیر قرطبی، ج 2، ص 399.</ref> ولی برخی دیگر گفته‌اند: روزه مذکور بدل از قربانی است و تنها در صورت نبودن قربانی بر شخص واجب می‌گردد<ref>السرائر، ج 1، ص 592؛ مختلف الشیعه، ج 3، ص 567.</ref>؛ اما در صورت وجود قربانی و نداشتن توان خرید آن روزه بر او واجب نیست، زیرا تعبیر «فَمَن لَم یَجِد» تنها بر نیافتن قربانی دلالت دارد.<ref>جواهرالکلام، ج 19، ص 164- 165.</ref> به نظر فقیهان امامیه و اهل سنت، سه روز روزه مذکور، باید در ماه ذی‌حجه باشد.<ref>المغنی، ج 3، ص 505؛ المجموع، ج 7، ص 185؛ مستند الشیعه، ج 12، ص 343.</ref>
| |
|
| |
| === روزه طلب حاجت در مدینه ===
| |
| روزه مستحبی در سفر حرام یا مکروه است،<ref>مختلف الشیعه، ج3، ص465؛ حدائق الناضره، ج13، ص 197؛ جواهر الکلام، ج16، ص338.</ref> ولی مستحب است مسافر روزهای چهارشنبه و پنجشنبه و جمعه را برای برآورده شدن حاجات در مدینه روزه بگیرد.<ref>تذکرة الفقهاء، ج8، ص450؛ مستند الشیعه، ج13، ص337؛ جواهر الکلام، ج20، ص107.</ref> مستند این احکام روایاتی از اهل بیت(ع) است. از جمله در روایتی امام صادق (ع) ضمن سفارش به روزه گرفتن سه روز یاد شده در مدینه، زائران را به نماز میان قبر و منبر و نزد استوانه نزدیک قبر پیامبر و درخواست حاجات دنیوی و اخروی از خداوند سفارش نمود.<ref>الکافی، ج4، ص558؛ وسائل الشیعه، ج14، ص351؛ بحار الانوار، ج97، ص147.</ref>
| |
|
| |
| == پانویس ==
| |
| {{پانویس}}
| |
|
| |
| == منابع ==
| |
| * '''تذکرة الفقهاء'''، علامه حلی، حسن بن یوسف، قم، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۶ق.
| |
| * '''تهذیب الاحکام'''، شیخ طوسی، محمد بن حسن، تحقیق سید حسن موسوی خرسان و علی آخوندی، تهران، انتشارات دارالکتب اسلامیه، ۱۳۶۵ش.
| |
| * '''بحار الانوار'''، مجلسی، محمدباقر، تصحیح محمد باقر بهبودی و دیگران، بیروت، دار احیاء التراث العربی و مؤسسة الوفاء، ۱۴۰۳ق.
| |
| * '''البدایة و النهایة'''، ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۷ق.
| |
| * '''تفسیر سمعانی'''، ابوالمظفر سمعانی، منصور بن محمد، تحقیق یاسر ابراهیم و غنیم بن عباس، ریاض، دار الوطن، ۱۴۱۸ق.
| |
| * '''تفسیر قرطبی'''، قرطبی، محمد بن احمد، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۴۰۵ق.
| |
| * '''صحیح بخاری'''، بخاری، محمد بن اسماعیل، تحقیق عبدالعزیز بن عبدالله بن باز، بیروت، دار الفکر، ۱۴۰۱ق.
| |
| * '''جامع احادیث الشیعه'''، بروجردی، سید حسین، و ملایری، اسماعیل، قم، مطبعة العلمیه، ۱۳۹۹ق.
| |
| * '''جامع المدارک فی شرح المختصر النافع'''، خوانساری، سید احمد، تحقیق علی اکبر غفاری، تهران، مکتبة الصدوق، ۱۴۰۵ق.
| |
| * '''جواهر الکلام فی شرح شرائع الاسلام'''، صاحب جواهر، محمدحسن، تحقیق عباس قوچانی، تهران، دار الکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵ش.
| |
| * '''الحدائق الناضرة فی احکام العترة الطاهره'''، بحرانی، یوسف بن احمد، تحقیق محمد تقی ایروانی و علی آخوندی، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۳۶۳ش.
| |
| * '''المبسوط'''، سرخسی، محمد بن احمد، بیروت، دار المعرفه، ۱۴۰۶ق.
| |
| * '''العروة الوثقی'''، طباطبایی یزدی، سید محمدکاظم، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۴۲۰ق.
| |
| * '''فقه القرآن فی شرح آیات الاحکام'''، قطب راوندی، سعید بن هبةالله، تحقیق سید احمد حسینی اشکوری، قم، انتشارات کتابخانه آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی، ۱۴۰۵ق.
| |
| * '''الکافی'''، کلینی، محمد بن یعقوب، تحقیق علی‌اکبر غفاری، تهران، دار الکتب اسلامیه، ۱۳۶۳ش.
| |
| * '''مختلف الشیعة فی احکام الشریعه'''، علامه حلی، حسن بن یوسف، قم، انتشارات الاسلامی، ۱۴۱۳ق.
| |
| * '''المجموع شرح المهذب'''، نووی، یحیی بن شرف، بیروت، دار الفکر، بی‌تا.
| |
| * '''مغنی المحتاج الی معرفة معانی الفاظ المنهاج'''، خطیب شربینی، محمد بن احمد، بیروت، دار احیاء التراث العربی، ۱۳۷۷ق.
| |
| * '''المغنی'''، ابن قدامه، عبدالله بن احمد، بیروت، دار الکتب العلمیه، بی‌تا.
| |
| * '''مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل'''، نوری، حسین بن محمدتقی، قم، مؤسسة آل البیت، ۱۴۰۸ق.
| |
| * '''مستند الشیعة فی احکام الشریعه'''، نراقی، احمد بن محمدمهدی، قم، مؤسسة آل البیت لاحیاء التراث، ۱۴۱۵ق.
| |
| * '''مسالک الافهام'''، شهید ثانی، زین‌الدین بن علی، تحقیق مؤسسه المعارف الاسلامی، قم، مؤسسه المعارف الاسلامی، ۱۴۱۳ق.
| |
| * '''المقنع'''، شیخ صدوق، محمد بن علی، قم، مؤسسه الامام الهادی، ۱۴۱۵ق.
| |
| * '''منتهی المطلب فی تحقیق المذهب،''' علامه حلی، حسن بن یوسف، مشهد، بنیاد پژوهش‌های اسلامی آستان قدس رضوی، ۱۴۱۲ق.
| |
| * '''وسائل الشیعه'''، حر عاملی، محمد بن حسن، قم، آل البیت، ۱۴۱۴ق.
| |
| {{منابع}}
| |
| {{پایان}}
| |
