حمزة بن قاسم بن علی: تفاوت میان نسخه‌ها
(←تبار) |
(←تبار) |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
عبيدالله بن حسن، در سال ٢٠٣ قمرى از سوى مأمون عباسى، علاوه بر منصب قضاوت، عهده‌دار امارت حرمين شريفين شد و در سال‌هاى ٢٠۴ تا ٢٠۶ه .ق، امارت حج را به عهده داشت.<ref>المحبر، ص۴١؛ المنتظم، ج١٠، ص١٣١؛ الكامل فى التاريخ، ج۶، صص٣۵٨ و ٣٧٩.</ref> | عبيدالله بن حسن، در سال ٢٠٣ قمرى از سوى مأمون عباسى، علاوه بر منصب قضاوت، عهده‌دار امارت حرمين شريفين شد و در سال‌هاى ٢٠۴ تا ٢٠۶ه .ق، امارت حج را به عهده داشت.<ref>المحبر، ص۴١؛ المنتظم، ج١٠، ص١٣١؛ الكامل فى التاريخ، ج۶، صص٣۵٨ و ٣٧٩.</ref> | ||
پدربزرگ حمزه، محمد ملقب به | پدربزرگ حمزه، محمد ملقب به لحيانى، در شهر رمله{{یادداشت|ظاهراً تنها شهر بزرگ به اين نام، در فلسطين به فاصله چهارده روز تا بيت‌المقدس قرار دارد.}}<ref>معجم البلدان، ج٣، ص۶٩.</ref> مقام رياست و خطابه را به عهده داشت.<ref>الشجرة المباركة، ص٢٠١؛ الفخرى، المروزى الأزوارقانى، ص١٧١؛ تهذيب الانساب، ص٢٨٢؛ المجدى فى الانساب، ص۴۴٨.</ref> | ||
حمزه، که جد حمزة بن قاسم است، در عصر [[مأمون عباسى]] مى‌زيست و به شباهت با [[امام علی(ع)]] شهرت داشت. وی به دليل ازدواج با زينب، يكى از نوادگان عبدالله جعفر، زينبى نيز خوانده مى‌شد.{{یادداشت}} برخی از نوادگان او، در فقه، حدیث یا شعر افراد برجسته‌ای بودند؛ مانند قاسم بن حمزه، ابو محمد علي بن حمزه،<ref>رجال‌النجاشي، ص ٢٧٣.</ref> فضل بن محمد<ref>مقاتل الطالبيين، ص ٨٩.</ref> و محمد بن علی.<ref>الذريعه الى تصانيف الشيعه، ج ۴، ص ۴٧٨.</ref> | حمزه، که جد حمزة بن قاسم است، در عصر [[مأمون عباسى]] مى‌زيست و به شباهت با [[امام علی(ع)]] شهرت داشت. وی به دليل ازدواج با زينب، يكى از نوادگان عبدالله جعفر، زينبى نيز خوانده مى‌شد.{{یادداشت}} برخی از نوادگان او، در فقه، حدیث یا شعر افراد برجسته‌ای بودند؛ مانند قاسم بن حمزه، ابو محمد علي بن حمزه،<ref>رجال‌النجاشي، ص ٢٧٣.</ref> فضل بن محمد<ref>مقاتل الطالبيين، ص ٨٩.</ref> و محمد بن علی.<ref>الذريعه الى تصانيف الشيعه، ج ۴، ص ۴٧٨.</ref> | ||
==زیست‌نامه== | ==زیست‌نامه== | ||
از سال تولد و وفات او تاریخ دقیقی در دست نیست؛ برخی تولد او را ۲۰۳ق. و برخی ۲۹۳ق. دانسته‌اند.<ref>مجله الينابيع، ص۶٣.</ref> برخی وفات او را سال ۳۳۵ق. نقل کرده<ref>لوامع الأنوار فى جوامع العلوم والآثار، الامام المؤيدى، ج١، ص٣٨۶.</ref> و برخی او را در سال ۳۳۹ق. زنده دانسته‌اند.<ref>مستدركات علم رجال الحديث، ص٢٨٠.</ref> برخی دیگر، با توجه به استادان و شاگردانش، زندگی او را نیمه دوم سده سوم تا نیمه اول سده چهارم قمری دانسته‌اند.{{یادداشت|برای نمونه، او از سعد بن عبدالله(م.٣٠١ق) روايت كرده و تَلعَكبرى (م.٣٨۵ق) نيز از او روايت كرده است.}}<ref>حمزة بن قاسم علوی، ص۲۱؛ الذريعه الى تصانيف الشيعه، ج ۴، ص ۴٧٨.</ref> | |||
=== استادان و شاگردان === | |||
او از کسانی مانند [[سعد بن عبدالله بن ابی خلف|سعد بن عبدالله]]، [[محمد بن اسماعیل برمکی|محمد بن اسماعيل البرمكى]]، [[حسن بن متيل]]، جعفر بن محمد بن مالك الفزارى و على بن جنيد الرازى روایت نقل کرده است. برخی از افرادی که از او روایت نقل کرده‌اند عبارتند از: [[هارون بن موسی تلعكبرى]]، على بن محمد القلانسى، حسين بن ابراهيم بن احمد بن هشام المؤدب، على بن احمد بن محمد الدقاق<ref name=":0">موسوعة طبقات الفقهاء، ج ۴، ص ١٨۶.</ref> | او از کسانی مانند [[سعد بن عبدالله بن ابی خلف|سعد بن عبدالله]]، [[محمد بن اسماعیل برمکی|محمد بن اسماعيل البرمكى]]، [[حسن بن متيل]]، جعفر بن محمد بن مالك الفزارى و على بن جنيد الرازى روایت نقل کرده است. برخی از افرادی که از او روایت نقل کرده‌اند عبارتند از: [[هارون بن موسی تلعكبرى]]، على بن محمد القلانسى، حسين بن ابراهيم بن احمد بن هشام المؤدب، على بن احمد بن محمد الدقاق<ref name=":0">موسوعة طبقات الفقهاء، ج ۴، ص ١٨۶.</ref> | ||
=== فرزندان === | |||
پسرانى به نام‌هاى محمد<ref>بصائر الدرجات، الصفار، ص٣٧۴.</ref>، حسن<ref>تهذيب الانساب، ص٢٨٢.</ref>، على<ref>الأمالى، ص۴۵۵.</ref>، قاسم و حيدر را به وى نسبت داده‌اند.<ref>مجله الينابيع، ج٢۶، ص۵٣.</ref> از میان نوادگان او، ابوطاهر حسن بن محمد بن حسن بن حمزه و پسرش نعمه و نوه‌اش مانكديم،{{یادداشت|مانكديم معرب تركيب گيلكى: مان + ديم به معناى ماه + رخ است.}} از چهره‌هاى بنام علويان در رى بودند.<ref>تهذيب الانساب، ص٢٨٢.</ref> | |||
=== فعالیت فرهنگی === | |||
دوران زندگی حمزه، دوران پرچالشی از نظر مسائل اعتقادی بود. مسئله جبر و اختيار، ظهور دوباره غاليان و حيرت شيعه در دوران غیبت صغرا چالش‌های اعتقادی شیعیان بود.<ref>ر.ك: تاريخ امامت، صص٢۵٠ - ٢٧٠ و دولت عباسيان، صص١٨١ - ٢١٠.</ref> برخی، آثار علمی و روایات حمزه، از جمله کتاب او در رد عقیده جبرگرایان را{{یادداشت|كتاب الرد على محمد بن جعفر الاسدی.}} نشانه حضور وی در زمینه مسائل فرهنگی دوره خویش دانسته‌اند.<ref>حمزة بن قاسم علوی، ص۲۱.</ref> | |||
=== فعالیت سیاسی === | |||
نوادگان حضرت عباس(ع) و عموزادگان حمزة بن قاسم در برخى از قيام‌های علویان در برابر خلافت عباسی شرکت داشتند. ولی از حمزه و بستگان نزديكش، چيزى در اين مورد گزارش نشده است.<ref>حمزة بن قاسم علوی، ص۲۰.</ref> | |||
==تألیفات== | ==تألیفات== | ||
نسخهٔ ۳۰ سپتامبر ۲۰۱۹، ساعت ۲۳:۲۸
| مشخصات فردی | |
|---|---|
| نام کامل | حمزة بن قاسم علوی عباسی |
| کنیه | ابویعلی |
| نسب | از نوادگان حضرت عباس(ع) |
| دین | اسلام |
| مذهب | شیعه |
| آرامگاه | حله |
| حج و زیارت | |
| نام زیارتگاه | حمزة بن قاسم |
| اطلاعات علمی و مذهبی | |
| اساتید | سعد بن عبدالله، محمد بن اسماعيل البرمكى |
| شاگردان | هارون بن موسی تلعكبرى، على بن محمد القلانسى |
| تالیفات | كتاب الزيارات و المناسك، كتاب التوحيد |
حمزة بن قاسم، مکنی به ابویعلی و مشهور به علوی و عباسی، از نوادگان حضرت عباس(ع) بوده، در سال‌های آغازین سده چهارم قمری می‌زیسته است. رجال‌نگاران و عالمان شیعه او را مورد اعتماد و جلیل القدر معرفی کرده‌اند. برای او آثاری نام برده‌اند که یکی از آن‌ها درباره زیارت و مناسک حج است.
نام
حمزة بن قاسم، مكنى به «ابويعلى» از نوادگان حضرت عباس(ع) است كه نسبش با ۵ واسطه به وی مى‌رسد. حمزه به دليل انتساب به امام علی(ع) به «علوى» و به دليل انتسابش به حضرت عباس(ع) به «عباسى» شهرت دارد.[۱]
تبار
در نسب او دو قول است:
قول مشهور: حمزة بن قاسم بن محمد بن عبدالله بن عبیدالله (امیر و قاضی حرمین) بن حسن بن عبيدالله بن ابى‌الفضل العباس(ع). در این قول، پدربزرگ او محمد لحیانی معرفی شده است.[۲]
قول نجاشی: حمزة بن قاسم بن على بن حمزة بن حسن بن عبيدالله (امیر و قاضی حرمین) بن ابى‌الفضل العباس(ع).[۳] در این قول، پدربزرگ او علی بن حمزة معرفی شده است.
برخی، از آنجا که علی بن حمزه، فرزندی به نام قاسم ندارد،[۴] و از آنجا که برای محمد لحیانی فرزندی به نام قاسم و نسل فراوانی برای او گزارش شده، قول مشهور را درست دانسته‌اند.[۵]
حضرت عباس(ع) چند فرزند داشت؛ ولی نسل وی از عبيدالله گسترش يافت. عبيدالله فرزند لبابه، دانشمند و فرهيخته عصر خود بوده است. او دو فرزند به نام‌هاى عبدالله و حسن داشت كه نسلش از حسن ادامه يافت. حسن بن عبيدالله ۶٧ سال زندگى كرد. او را سرشاخه اصلى نوادگان حضرت عباس شمرده‌اند.[۶] ابراهيم[۷] عباس، عبيدالله، فضل و حمزه از فرزندان اويند.
عبيدالله بن حسن، در سال ٢٠٣ قمرى از سوى مأمون عباسى، علاوه بر منصب قضاوت، عهده‌دار امارت حرمين شريفين شد و در سال‌هاى ٢٠۴ تا ٢٠۶ه .ق، امارت حج را به عهده داشت.[۸]
پدربزرگ حمزه، محمد ملقب به لحيانى، در شهر رمله[یادداشت ۱][۹] مقام رياست و خطابه را به عهده داشت.[۱۰]
حمزه، که جد حمزة بن قاسم است، در عصر مأمون عباسى مى‌زيست و به شباهت با امام علی(ع) شهرت داشت. وی به دليل ازدواج با زينب، يكى از نوادگان عبدالله جعفر، زينبى نيز خوانده مى‌شد. برخی از نوادگان او، در فقه، حدیث یا شعر افراد برجسته‌ای بودند؛ مانند قاسم بن حمزه، ابو محمد علي بن حمزه،[۱۱] فضل بن محمد[۱۲] و محمد بن علی.[۱۳]
زیست‌نامه
از سال تولد و وفات او تاریخ دقیقی در دست نیست؛ برخی تولد او را ۲۰۳ق. و برخی ۲۹۳ق. دانسته‌اند.[۱۴] برخی وفات او را سال ۳۳۵ق. نقل کرده[۱۵] و برخی او را در سال ۳۳۹ق. زنده دانسته‌اند.[۱۶] برخی دیگر، با توجه به استادان و شاگردانش، زندگی او را نیمه دوم سده سوم تا نیمه اول سده چهارم قمری دانسته‌اند.[یادداشت ۲][۱۷]
استادان و شاگردان
او از کسانی مانند سعد بن عبدالله، محمد بن اسماعيل البرمكى، حسن بن متيل، جعفر بن محمد بن مالك الفزارى و على بن جنيد الرازى روایت نقل کرده است. برخی از افرادی که از او روایت نقل کرده‌اند عبارتند از: هارون بن موسی تلعكبرى، على بن محمد القلانسى، حسين بن ابراهيم بن احمد بن هشام المؤدب، على بن احمد بن محمد الدقاق[۱۸]
فرزندان
پسرانى به نام‌هاى محمد[۱۹]، حسن[۲۰]، على[۲۱]، قاسم و حيدر را به وى نسبت داده‌اند.[۲۲] از میان نوادگان او، ابوطاهر حسن بن محمد بن حسن بن حمزه و پسرش نعمه و نوه‌اش مانكديم،[یادداشت ۳] از چهره‌هاى بنام علويان در رى بودند.[۲۳]
فعالیت فرهنگی
دوران زندگی حمزه، دوران پرچالشی از نظر مسائل اعتقادی بود. مسئله جبر و اختيار، ظهور دوباره غاليان و حيرت شيعه در دوران غیبت صغرا چالش‌های اعتقادی شیعیان بود.[۲۴] برخی، آثار علمی و روایات حمزه، از جمله کتاب او در رد عقیده جبرگرایان را[یادداشت ۴] نشانه حضور وی در زمینه مسائل فرهنگی دوره خویش دانسته‌اند.[۲۵]
فعالیت سیاسی
نوادگان حضرت عباس(ع) و عموزادگان حمزة بن قاسم در برخى از قيام‌های علویان در برابر خلافت عباسی شرکت داشتند. ولی از حمزه و بستگان نزديكش، چيزى در اين مورد گزارش نشده است.[۲۶]
تألیفات
برخی از آثار او به این شرح است:
- من روی عن جعفر بن محمد(ع)؛ کتابی رجالی است و نام کسانی که از امام صادق(ع) روایت کرده‌اند را گردآوری کرده است. نجاشی، این کتاب را نیکو شمرده است.
- كتاب التوحيد
- كتاب الزيارات و المناسك
- كتاب الرد على محمد بن جعفر الاسدي.[۲۷]
توثیق
نجاشی(م.۴۵۰ق.) رجال‌نگار شیعه و علامه حلى (م.٧٢۶ق)، حمزة بن قاسم را ثقه، جلیل القدر، از اصحاب امامیه و کثیر الحدیث خوانده است.[۲۸] ابن‌داود حلى (ت.۶۴٧ق)،[۲۹] سيد مصطفى تفرشى (م.١٠۴۴ق) در «نقد الرجال»،[۳۰] حائرى مازندرانى (م.١٢١۶ق) در «منتهى المقال»،[۳۱] شيخ عباس قمى[۳۲] و سيد ابوالقاسم خويى (م.١۴١٣ق)[۳۳] نيز به بزرگى از وی ياد كرده‌اند.
کتابی درباره او
المثل الاعلی فی ترجمة ابویعلی، نام کتابی است که محمدعلی اردوباری درباره حمزة بن قاسم، در سال ۱۳۶۰ق نگاشته است.[۳۴] این کتاب، با تحقیق و اضافات جودت قروینی، توسط CASIS، در لندن، در سال ۱۴۱۳ق. (۱۹۹۳م/۱۳۷۲ش) به چاپ رسیده است.[۳۵]
جستارهای وابسته
پانوشت
- ↑ رجال الطوسی، الأبواب، ص۴٢۴؛ معجم رجال الحديث، ج٧، ص٢٩٠.
- ↑ عمدة الطالب، ص٣٣٠؛ رجال الطوسى، ص۴٢۴.
- ↑ رجال النجاشى، فهرست أسماء مصنفى الشيعة، ص ١۴٠.
- ↑ المجدى فى الانساب، ص۴۴٠.
- ↑ حمزة بن قاسم علوی، ص۱۲؛ سر السلسلة العلوية، ص١٣٩.
- ↑ سلسله‌جنبان رادمردى، ص ٣۴.
- ↑ اعيان الشيعه، ج٢، ص١٢٨.
- ↑ المحبر، ص۴١؛ المنتظم، ج١٠، ص١٣١؛ الكامل فى التاريخ، ج۶، صص٣۵٨ و ٣٧٩.
- ↑ معجم البلدان، ج٣، ص۶٩.
- ↑ الشجرة المباركة، ص٢٠١؛ الفخرى، المروزى الأزوارقانى، ص١٧١؛ تهذيب الانساب، ص٢٨٢؛ المجدى فى الانساب، ص۴۴٨.
- ↑ رجال‌النجاشي، ص ٢٧٣.
- ↑ مقاتل الطالبيين، ص ٨٩.
- ↑ الذريعه الى تصانيف الشيعه، ج ۴، ص ۴٧٨.
- ↑ مجله الينابيع، ص۶٣.
- ↑ لوامع الأنوار فى جوامع العلوم والآثار، الامام المؤيدى، ج١، ص٣٨۶.
- ↑ مستدركات علم رجال الحديث، ص٢٨٠.
- ↑ حمزة بن قاسم علوی، ص۲۱؛ الذريعه الى تصانيف الشيعه، ج ۴، ص ۴٧٨.
- ↑ موسوعة طبقات الفقهاء، ج ۴، ص ١٨۶.
- ↑ بصائر الدرجات، الصفار، ص٣٧۴.
- ↑ تهذيب الانساب، ص٢٨٢.
- ↑ الأمالى، ص۴۵۵.
- ↑ مجله الينابيع، ج٢۶، ص۵٣.
- ↑ تهذيب الانساب، ص٢٨٢.
- ↑ ر.ك: تاريخ امامت، صص٢۵٠ - ٢٧٠ و دولت عباسيان، صص١٨١ - ٢١٠.
- ↑ حمزة بن قاسم علوی، ص۲۱.
- ↑ حمزة بن قاسم علوی، ص۲۰.
- ↑ رجال النجاشی، ص۱۴۰.
- ↑ رجال النجاشی، ص۱۴۰؛ رجال العلامه الحلّى، ص ۵٣.
- ↑ رجال ابن داود، ص ۸۵.
- ↑ نقد الرجال، ج ٢، ص ١۶٨.
- ↑ منتهى المقال فى أحوال الرجال، ج ٣، ص ١٣٩.
- ↑ منتهى الآمال، ج ١، ص ۴۰۸- ۴۱۰.
- ↑ معجم رجال الحديث، ج ٧، ص ٢٩٠.
- ↑ الذريعه، ج ١٩، ص ٧٨.
- ↑ کتاب‌شناسی المثل الاعلی فی ترجمه ابی یعلی، پایگاه اطلاع‌رسانی کتابخانه‌های ایران.
منابع
- پایگاه اطلاع‌رسانی کتابخانه‌های ایران.
- اعيان الشيعه، امین محسن عاملی، دار التعارف للمطبوعات، بیروت، ۱۴۰۳ق.
- الذريعه الى تصانيف الشيعه،آقابزرگ تهرانی، دار الاضواء، بیروت، بی‌تا.
- رجال ابن داود، ابن داوود حلی، تحقیق سید محمدصادق ال بحرالعلوم، المطبعة الحیدریة، نجف، ۱۳۹۲ق.
- رجال الطوسي، محمد بن حسن طوسى، با تحقیق و تصحیح جواد قيومى اصفهانى، مؤسسة النشر الاسلامي التابعة لجامعة المدرسين بقم المقدسه، قم، 1373ش.
- رجال العلامة الحلی، حسن بن یوسف حلی، تصحیح محمدصادق بحرالعلوم، مکتبة الرضی، قم، مطبعة الحیدریه، نجف، ۱۴۰۲ق.
- رجال النجاشی، احمد بن علی نجاشی، تحقیق موسی شبیری زنجانی، جماعة المدرسین فی الحوزة العلمیة بقم، مؤسسة النشر الإسلامی، قم، ۱۳۶۵ش.
- سلسله‌جنبان رادمردى، پژوهشى در اعقاب و بازماندگان حضرت عباس بن على (ع)، ابوالفضل هادى‌منش، ماهنامه شمیم یاس، شماره 47، بهمن 1385ش، ص۳۴.
- معجم رجال الحدیث و تفصیل طبقات الرواة، سید ابوالقاسم خوئی، مرکز نشر الثقافة الاسلامیة فی العالم، قم، ۱۳۷۲ش.
- مقاتل الطالبيين، ابو الفرج اصفهانی، موسسه الاعلمی للمطبوعات، بیروت، ۱۴۱۹ق.
- منتهى الآمال، شیخ عباس قمى، تحقیق صادق حسن‌زاده، مؤمنین، قم، ۱۳۷۹ش.
- منتهى المقال فى أحوال الرجال، با تحقیق مؤسسة آل البيت(ع) لاحياء التراث، موسسة آل البيت(ع) لإحياء التراث، قم، 1416ق.
- موسوعة طبقات الفقهاء، گروه علمی مؤسسه امام صادق(ع)، با اشراف جعفر تبریزی سبحانى، مؤسسة الإمام الصادق(ع)، قم، ۱۴۱۸ق.
- نقد الرجال، مصطفی بن الحسین التفرشی، تحقیق مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث، مؤسسة آل البیت(ع) لإحیاء التراث، قم، ۱۳۷۶ق.