آتش‌سوزی در آستان عسکریین(ع): تفاوت میان نسخه‌ها
(←منابع) |
(اصلاح نویسه‌های عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی، اصلاح ارقام) |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
'''آتش‌سوزی آستان عسکریین(ع)'''، چندین بار در طول تاریخ گزارش شده، که برخی از آن‌ها سال‌های ۶۴۰ و ۱۱۰۶ق. بوده است. آتش‌سوزی در سال ۱۱۰۶ق. به علت بی‌مبالاتی برخی از خادمان [[آستان مقدس امامین عسکریین(ع)|آن حرم]]، که از رومی‌ها و گروهی از اعراب بودند گزارش شده است. این آتش‌سوزی، باعث ایجاد سستی در باور برخی از [[شیعه|شیعیان]] و سرزنش برخی از مخالفان شیعه، شده است. [[محمدباقر مجلسی]]، در بحارالانوار به اشکالاتی که وارد شده پاسخ گفته است. | '''آتش‌سوزی آستان عسکریین(ع)'''، چندین بار در طول تاریخ گزارش شده، که برخی از آن‌ها سال‌های ۶۴۰ و ۱۱۰۶ق. بوده است. آتش‌سوزی در سال ۱۱۰۶ق. به علت بی‌مبالاتی برخی از خادمان [[آستان مقدس امامین عسکریین(ع)|آن حرم]]، که از رومی‌ها و گروهی از اعراب بودند گزارش شده است. این آتش‌سوزی، باعث ایجاد سستی در باور برخی از [[شیعه|شیعیان]] و سرزنش برخی از مخالفان شیعه، شده است. [[محمدباقر مجلسی]]، در بحارالانوار به اشکالاتی که وارد شده پاسخ گفته است. | ||
| خط ۱۹: | خط ۱۸: | ||
===حاشیه=== | ===حاشیه=== | ||
این رویداد، | این رویداد، حاشیه‌هایی را در جامعه به وجود آورد که شعاع آن، به باورها نیز رسید. [[محمدباقر مجلسی]]، این آتش‌سوزی را موجب سستی عقیده برخی از [[شیعه|شیعیانِ]] ضعیف الاعتقاد و مستمسکی برای دشمنان امامان(ع) دانسته،{{یادداشت|آنان توقع داشتند، آتش‌سوزی با معجزه یا کرامت، خاموش شود. این توقع، باعث ایجاد سستی در برخی موافقان، و سرزنش در برخی مخالفان شده بود.}} و در کتاب بحارالانوار، به این حاشیه پاسخ گفته است. وی این پیش‌آمدها را موجب زیان به مقام امامان(ع) ندانسته و آن‌ها را «خشم خدا بر مردم» معرفی کرده است. به باور او، ضرورتی ندارد که خدا پیوسته معجزه کند؛ زیرا اعجاز، تابع مصالح کلّی و اسرار بسیار ریز و مهمی است که ما نمی‌توانیم پی به موقعیت یا عدم موقعیت آن ببریم. وی، خود این را، نوعی امتحان و آزمایش برای مردم دانسته است. سپس رویدادهایی شبیه آتش‌سوزی سامرا را در دیگر اماکن مقدس مانند بارگاه حضرت محمد(ع) و کعبه برشمرده و به آن پرداخته است: | ||
* | *یحیی بن سعید، در کتاب خود جامع الشرائع، در رمضان ۶۵۴ق، از آتش گرفتن سقف‌های [[مسجدالنبی(ص)]] و منبر [[حضرت محمد(ص)|پیامبر(ص)]] خبر داده است. نویسنده کتاب عیون التواریخ، که از عالمان اهل سنت است، دلیل این آتش‌سوزی را شمعدانی دانسته، که یکی از خادمان در خزانه آویزان کرده و شعله آن به سقف رسیده است. تلاش مردم برای خاموش کردن آن سودی نداشته؛ در نتیجه، تمام سقف‌های مسجد سوخته، برخی از پایه‌ها خراب شده و گچ‌های دیوار ریخته است. سقف حجره پیامبر(ص) نیز سوخته و هرچه باقی بوده روی زمین ریخته است. | ||
*قرامطه، [[ | *قرامطه، [[کعبه]] را ویران کردند و [[حجر الأسود]] را از آنجا برداشته و در [[مسجد کوفه]] نصب کردند. | ||
مجلسی، پس از برشمردن این موارد، تاکید کرده | مجلسی، پس از برشمردن این موارد، تاکید کرده معجزه‌ای که با قدرت غیر عادی از رویدادهای پیش‌گفته، پیش‌گیری کند دیده نشده است؛ البته او معتقد است معمولاً در چنین رخدادهایی، آثار خشم خدا بر مخالفین در آن نواحی، با فاصلهٔ زمانی کمی آشکار شده است؛ چنانچه در آتش‌سوزی سامرا نیز خشم خدا بر این گروه، آشکارا دیده شده است.<ref name=":0" /> | ||
===بازسازی=== | ===بازسازی=== | ||
وقتی خبر | وقتی خبر آتش‌سوزی سامرا به سلطان حسین صفوی رسید، دستور داد ویرانی‌ها را با هزینه آن دولت، بازسازی کنند. چهار [[صندوق]] مجلّل و [[ضریح|ضریحی]] مشبک که آن را چون آسمان زیبا و درخشان توصیف کرده‌اند،<ref name=":0" /> در [[ایران|ایران]] ساخته شد و به دست چند تن از عالمان و مشاهیر، به سامرا ارسال شده و در مراسم باشکوهی بر قبور دو امام(ع)، نصب گردید.<ref>مآثر الکبراء فی تاریخ سامراء، ج1، ص374 و 380.</ref> | ||
==پانوشت== | ==پانوشت== | ||
| خط ۳۶: | خط ۳۵: | ||
{{برگرفتگی | {{برگرفتگی | ||
| پیش از لینک = مقاله | | پیش از لینک = مقاله | ||
| منبع = | | منبع = حاشیه‌های «آتش سوزی سامرا» | ||
| پس از لینک = محمد باقر پور | | پس از لینک = محمد باقر پور امینی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره اول، زمستان ۸۸، ص۵۷ | ||
| لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/929/1/51 | | لینک = http://lib.hajj.ir/View/fa/Book/BookView/Image/929/1/51 | ||
}} | }} | ||
*'''بحار الأنوار'''، تحقیق و تصحیح | *'''بحار الأنوار'''، تحقیق و تصحیح جمعی از محققان، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۰۳ق. | ||
*''' | *'''البدایة والنهایة'''، ابوالفداء اسماعیل بن کثیر الدمشقی (ابن کثیر)، تحقیق علی شیری، دار احیاء التراث العربی، یروت، ۱۴۰۸ق. (۱۹۸۸م). | ||
*'''الحوادث الجامعة والتجارب النافعة | *'''الحوادث الجامعة والتجارب النافعة فی المائة السابعة'''، عبدالرزاق بن احمد (ابن الفوطی البغدادی)، دار الفکر الحدیث، بیروت، ۱۴۰۷ق. | ||
*'''مآثر | *'''مآثر الکبراء فی تاریخ سامرا'''، ذبیح الله المحلاتی، المکتبة الحیدریة، ۱۴۲۶ق. | ||
{{پایان}} | {{پایان}} | ||
[[رده:مقاله‌های در دست ویرایش]] | |||
نسخهٔ ۲۰ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۵۵
آتش‌سوزی آستان عسکریین(ع)، چندین بار در طول تاریخ گزارش شده، که برخی از آن‌ها سال‌های ۶۴۰ و ۱۱۰۶ق. بوده است. آتش‌سوزی در سال ۱۱۰۶ق. به علت بی‌مبالاتی برخی از خادمان آن حرم، که از رومی‌ها و گروهی از اعراب بودند گزارش شده است. این آتش‌سوزی، باعث ایجاد سستی در باور برخی از شیعیان و سرزنش برخی از مخالفان شیعه، شده است. محمدباقر مجلسی، در بحارالانوار به اشکالاتی که وارد شده پاسخ گفته است.
سال ۶۴۰ق.
رویداد
به نوشته مورخان، ساختمانی که ارسلان بساسیری (م.۴۵۱ق) در حدود سال ۴۵۰ق. روی قبر امامین عسکریین(ع) بنا کرده بود، در سال ۶۴۰ق. در آتش سوخت و نام وی که روی بنا ثبت شده بود، در این آتش‌سوزی از بین رفت.[۱]
بازسازی
پس از آتش‌سوزی، به دستور مستنصر عباسی، مطابق وضعیت قبل، بازسازی شده[۱] و صندوق‌هایی بر قبر آن دو نصب گردید.[۲]
سال ۱۱۰۶ق.
رویداد
در سال ۱۱۰۶ق. آتش‌سوزی در آستان مقدس امامین عسکریین(ع) باعث شد فرش‌های روضه، ضریح، چوب‌ها و درهای حرم در آتش بسوزد.[۳]
علت
بی‌مبالاتی رومی‌ها و گروهی از اعراب، که سامرا را در اختیار داشته و به روضه آستان عسکریین(ع) کمتر اعتنا می‌کردند، دلیل این آتش‌سوزی دانسته شده است. سادات و بزرگان، به واسطه ستم‌گری از سامرا کوچ کرده و آستان آن دو امام(ع)، به دست این افراد افتاده بود. از جمله بی‌اعتنایی آن‌ها، موردی بود که باعث آتش‌سوزی شد؛ یک شب، چراغی را در محل نامناسب در داخل روضه قرار داده بودند؛ از فتیله، آتش به فرش اثر گذاشته، به تدریج، به چوب‌ها رسیده و سرانجام آتش‌سوزی ادامه یافته است. کسی حضور نداشته تا آتش را خاموش کند. فرش‌ها، ضریح، چوب‌ها و درهای حرم در آتش سوخت.[۳]
حاشیه
این رویداد، حاشیه‌هایی را در جامعه به وجود آورد که شعاع آن، به باورها نیز رسید. محمدباقر مجلسی، این آتش‌سوزی را موجب سستی عقیده برخی از شیعیانِ ضعیف الاعتقاد و مستمسکی برای دشمنان امامان(ع) دانسته،[یادداشت ۱] و در کتاب بحارالانوار، به این حاشیه پاسخ گفته است. وی این پیش‌آمدها را موجب زیان به مقام امامان(ع) ندانسته و آن‌ها را «خشم خدا بر مردم» معرفی کرده است. به باور او، ضرورتی ندارد که خدا پیوسته معجزه کند؛ زیرا اعجاز، تابع مصالح کلّی و اسرار بسیار ریز و مهمی است که ما نمی‌توانیم پی به موقعیت یا عدم موقعیت آن ببریم. وی، خود این را، نوعی امتحان و آزمایش برای مردم دانسته است. سپس رویدادهایی شبیه آتش‌سوزی سامرا را در دیگر اماکن مقدس مانند بارگاه حضرت محمد(ع) و کعبه برشمرده و به آن پرداخته است:
- یحیی بن سعید، در کتاب خود جامع الشرائع، در رمضان ۶۵۴ق، از آتش گرفتن سقف‌های مسجدالنبی(ص) و منبر پیامبر(ص) خبر داده است. نویسنده کتاب عیون التواریخ، که از عالمان اهل سنت است، دلیل این آتش‌سوزی را شمعدانی دانسته، که یکی از خادمان در خزانه آویزان کرده و شعله آن به سقف رسیده است. تلاش مردم برای خاموش کردن آن سودی نداشته؛ در نتیجه، تمام سقف‌های مسجد سوخته، برخی از پایه‌ها خراب شده و گچ‌های دیوار ریخته است. سقف حجره پیامبر(ص) نیز سوخته و هرچه باقی بوده روی زمین ریخته است.
- قرامطه، کعبه را ویران کردند و حجر الأسود را از آنجا برداشته و در مسجد کوفه نصب کردند.
مجلسی، پس از برشمردن این موارد، تاکید کرده معجزه‌ای که با قدرت غیر عادی از رویدادهای پیش‌گفته، پیش‌گیری کند دیده نشده است؛ البته او معتقد است معمولاً در چنین رخدادهایی، آثار خشم خدا بر مخالفین در آن نواحی، با فاصلهٔ زمانی کمی آشکار شده است؛ چنانچه در آتش‌سوزی سامرا نیز خشم خدا بر این گروه، آشکارا دیده شده است.[۳]
بازسازی
وقتی خبر آتش‌سوزی سامرا به سلطان حسین صفوی رسید، دستور داد ویرانی‌ها را با هزینه آن دولت، بازسازی کنند. چهار صندوق مجلّل و ضریحی مشبک که آن را چون آسمان زیبا و درخشان توصیف کرده‌اند،[۳] در ایران ساخته شد و به دست چند تن از عالمان و مشاهیر، به سامرا ارسال شده و در مراسم باشکوهی بر قبور دو امام(ع)، نصب گردید.[۴]
پانوشت
- ↑ آنان توقع داشتند، آتش‌سوزی با معجزه یا کرامت، خاموش شود. این توقع، باعث ایجاد سستی در برخی موافقان، و سرزنش در برخی مخالفان شده بود.
منابع
- بحار الأنوار، تحقیق و تصحیح جمعی از محققان، دار إحیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۰۳ق.
- البدایة والنهایة، ابوالفداء اسماعیل بن کثیر الدمشقی (ابن کثیر)، تحقیق علی شیری، دار احیاء التراث العربی، یروت، ۱۴۰۸ق. (۱۹۸۸م).
- الحوادث الجامعة والتجارب النافعة فی المائة السابعة، عبدالرزاق بن احمد (ابن الفوطی البغدادی)، دار الفکر الحدیث، بیروت، ۱۴۰۷ق.
- مآثر الکبراء فی تاریخ سامرا، ذبیح الله المحلاتی، المکتبة الحیدریة، ۱۴۲۶ق.