مسجد عمران بن شاهین: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
|||
| خط ۱۱: | خط ۱۱: | ||
[[پرونده:مسجد عمران بن شاهین۲.jpg|بندانگشتی|نمای داخلی مسجد، که درِ ورودی آن، رو به [[ایوان العلماء (آستان علوی)|ایوان العلما]] باز می‌شود و در سوی راست تصویر، [[مرقد سید محمدکاظم یزدی]] مشخص است.]] | [[پرونده:مسجد عمران بن شاهین۲.jpg|بندانگشتی|نمای داخلی مسجد، که درِ ورودی آن، رو به [[ایوان العلماء (آستان علوی)|ایوان العلما]] باز می‌شود و در سوی راست تصویر، [[مرقد سید محمدکاظم یزدی]] مشخص است.]] | ||
[[پرونده:مسجد عمران بن شاهین۳.jpg|بندانگشتی|نمای داخلی مسجد.]] | [[پرونده:مسجد عمران بن شاهین۳.jpg|بندانگشتی|نمای داخلی مسجد.]] | ||
<br /> | این مسجد نزدیک قسمت شمالی حرم امام علی(ع) است؛ به‌گونه‌ای که از رواقی که امروزه وجود دارد، جدا بوده است و چند قدم با آن فاصله دارد. با این همه، بر اثر ساخت‌وسازهای پی‌درپی، وارد صحن مطهر شده است و امروزه دو درِ دارد. یک درِ، نزد درِ طوسی و درِ دیگر، در صحن شریف است که آثار آن از بین رفته است؛ به‌گونه‌ای که محل دفن برخی از دانشمندان شده است.<ref name=":4">تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۸؛ ر.ک: تاریخ النجف حتی نهایة العصر العباسی، ص ٢۵۶.</ref><br /> | ||
==تاریخچه== | ==تاریخچه== | ||
| خط ۱۷: | خط ۱۷: | ||
===گزارش «فرحة الغری»=== | ===گزارش «فرحة الغری»=== | ||
مؤلف کتاب فرحة الغری، داستانی طولانی درباره پیشینه ساخت این بنا، از حسن بن حسین بن طحال مقدادی روایت کرده است. بر پایه این گزارش، عمران بن شاهین،<ref name=":0" /> امیر بطیحه (کوفه-نجف)،<ref name=":1">ر.ک:کتاب النجف؛ صص ٢٨٩ - ٢٩٧.</ref> از فرمان عضدالدوله دیلمی سرپیچی کرد. عضدالدوله او را | مؤلف کتاب فرحة الغری، داستانی طولانی درباره پیشینه ساخت این بنا، از حسن بن حسین بن طحال مقدادی روایت کرده است. بر پایه این گزارش، عمران بن شاهین،<ref name=":0" /> امیر بطیحه ([[کوفه]]-[[نجف]])،<ref name=":1">ر.ک:کتاب النجف؛ صص ٢٨٩ - ٢٩٧.</ref> از فرمان عضدالدوله دیلمی سرپیچی کرد. عضدالدوله او را فراخواند؛ ولی عمران، درحالی‌که تغییر قیافه داده بود، از دست او به [[آستان مقدس امام علی(ع)|حرم امام علی(ع)]] گریخت. او [[امام علی(ع)]] را در خواب دید و وی، به عمران خبر داد که فردای آن شب، فناخسرو به آنجا خواهد آمد. مراد امام(ع) از فناخسرو، عضدالدوله بود. امام(ع)، مکانی را به او نشان داد که عضدالدوله از آنجا وارد حرم خواهد شد و جایگاهی را برایش مشخص کرد که باید در آنجا، نزدیک یکی از گوشه‌های گنبد بایستد، تا مناجات، دعا و قسم عضدالدوله را بشنود. او خدا را به [[محمد]] و [[اهل بیت|آلش]] قسم خواهد داد که او عمران را به دست او برساند. عمران باید در اینجا به عضدالدوله نزدیک شود و از او درباره مردی سؤال کند که خدا را قسم داده به او دست یابد. سپس باید درباره پاداش کسی سؤال کند که عمران را به او برساند. عضدالدوله، پاداش او را این خواهد دانست گه اگر بخشش عمران را بخواهد او را خواهد بخشید. در این هنگام عمران باید خود را معرفی کند. | ||
عمران آنچه را امام علی(ع) به او دستور داده بود، انجام داد. | عمران آنچه را امام علی(ع) به او دستور داده بود، انجام داد و در پایان خود را معرفی کرد. وقتی عضدالدوله درباره کسی که این جایگاه را به او شناساند پرسید، عمران خوابش را برای او بازگفت. عضدالدوله به خدا قسم خورد هیچ کس جز مادر، دایه و خودش از نام فناخسرو آگاه نبوده است. عضدالدوله، عمران را بخشید و به او منصب وزارت داده، او را با خود به [[کوفه]] برد. | ||
بر پایه خبر حسن الطحال، راوی این داستان، عمران بن شاهین نذر | بر پایه خبر حسن الطحال، راوی این داستان، عمران بن شاهین نذر کرد زمانی که عضدالدوله او را ببخشد، پابرهنه و سربرهنه، به زیارت [[آستان مقدس امام علی(ع)|قبر امام علی(ع)]] برود. در تاریکی شب، به تنهایی از کوفه خارج شد. جدش علی بن طحال، که کلیددار حرم بود، امام علی(ع) را در خواب دید که به او دستور داد در را برای دوست امام علی(ع) یعنی عمران به شاهین باز کند. او در را باز کرد. عمران رسید و هنگامی که از دستور امام علی(ع) و دوست خواندنِ او با خبر شد، خود را روی بارگاه امام(ع) انداخت؛ درحالی‌که آن را می‌بوسید. سپس شیخ را به مسئول ماهی‌ها، ارجاع داد تا شصت دینار به او بدهد. عمران، قایق‌هایی داشت که در آب در زمینه صید ماهی فعالیت می‌کردند. | ||
به باور مؤلف فرحة الغری، عمران به شاهین، رواق معروف به رواق عمران را در | به باور مؤلف فرحة الغری، عمران به شاهین، رواق معروف به رواق عمران را در حرم امام علی(ع) و [[آستان مقدس امام حسین(ع)|حرم امام حسین(ع)]] ساخت.<ref name=":0">فرحة الغری، ص۱۴۷.</ref> | ||
===بررسی گزارش «فرحة الغری»=== | ===بررسی گزارش «فرحة الغری»=== | ||
====موافقان==== | ====موافقان==== | ||
سید محسن امین نیز، مانند مؤلف فرحة الغری، این مسجد را ساخته عمران بن شاهین دانسته و تاریخ ساخت آن را پس از بنای عضدالدوله معرفی کرده است.<ref>اعیان الشیعة، ج۵، ص۵٣٨.</ref> برخی، این تاریخِ ساخت را رد کرده‌اند؛ زیرا عمران بن شاهین، سال ۳۶۹ق. درگذشته و بنای عضدالدوله در سال ۳۷۱ق. بوده است.<ref>تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۶.</ref> | [[سید محسن امین]] نیز، مانند مؤلف فرحة الغری، این مسجد را ساخته عمران بن شاهین دانسته و تاریخ ساخت آن را پس از بنای عضدالدوله معرفی کرده است.<ref>اعیان الشیعة، ج۵، ص۵٣٨.</ref> برخی، این تاریخِ ساخت را رد کرده‌اند؛ زیرا عمران بن شاهین، سال ۳۶۹ق. درگذشته و بنای عضدالدوله در سال ۳۷۱ق. بوده است.<ref>تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۶.</ref> محمد جواد فخرالدین نیز، بنای این مسجد و ایوان را به روایت «فرحة الغری» ارتباط داده و آن را تأیید می‌کند؛ همچنان‌که دیدار عمران با عضدالدوله را نیز تأیید کرده است.<ref>تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۷.</ref> او احتمال داده بنایی که عمران بن شاهین آن را بنا کرده، [[رواق|رواقی]] بوده و پس از آنکه از حرم امام علی(ع) جدا شده، هم‌رتبه با مسجد قرار گرفته است.<ref name=":2">ر.ک: تاریخ النجف حتی نهایة العصر العباسی، ص ٢۵۶.</ref> محمدرضا شبیبی در «کتاب النجف»، رواق و مسجدی را به عمران بن شاهین منتسب کرده که تا امروزه وجود داشته و معروف است. حسینی، مؤلف کتاب لؤلؤة الصدف بر این باور است که دانشمندان سده‌های گذشته و نیز سده‌های اخیر، یک رواق یا مسجد به عمران بن شاهین نسبت داده‌اند؛ با اینکه به عقیده او، عمران یک رواق و یک مسجد بنا نمود.<ref name=":4" /> | ||
محمد جواد فخرالدین نیز، بنای این مسجد و ایوان را به روایت «فرحة الغری» ارتباط داده و آن را تأیید می‌کند؛ همچنان‌که دیدار عمران با عضدالدوله را تأیید کرده است.<ref>تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۷.</ref> او احتمال داده بنایی که عمران بن شاهین آن را بنا کرده، رواقی بوده | |||
محمدرضا شبیبی در «کتاب النجف»، رواق و مسجدی را به عمران بن شاهین منتسب کرده که تا امروزه وجود | |||
====مخالفان==== | ====مخالفان==== | ||
محمد کوفی غروی، در کتاب نزهة الغری، انتساب این مسجد به عمران به شاهین را رد کرده است. وی این باور که مسجد | محمد کوفی غروی، در کتاب نزهة الغری، انتساب این مسجد به عمران به شاهین را رد کرده است. وی این باور که مسجد مذکور را درآغاز [[رواق|رواقی]] ساخته عمران دانسته و بعدها تبدیل به مسجد شده نپذیرفته است. وی احتمال داده این مسجد را شماری از خاندان عمران بن شاهین، بنا کرده باشند و با گذشت سالیان دراز، به مسجد عمران شهرت یافته باشد.<ref>نزهة الغری، ج ٢، صص ١٨٠ و ١٨١.</ref> به گفته شیخ جعفر محبوبه، از کسی شنیده نشده که مسجد عمران، پیش‌تر رواق بوده باشد. بلکه بر پایه نظر مشهور، عمران بن شاهین، یکی از رواق‌های حرم را ساخت، که پس از مدتی از حرم جدا شد. دور از ذهن است که رواق، پس از جدا شدنش از حرم، هم‌رتبه با مسجد شده باشد. جعفر محبوبه، اطمینان دارد بنای عمران، باقی نمانده است.<ref name=":2" /> | ||
به | |||
به باور برخی، راوی این داستان، ابن طحال، بسیاری از پژوهشگران را به سبب روایاتش که به سختی می‌توان به آنان اعتماد کرد، دچار اشتباه کرده است؛ زیرا مبالغه‌های فراوانی از او در این روایات وجود دارد که مشمول امور نامحسوس و غیبی هستند، یا در دایره ادبیات دینی مردم یا ادبیات سنتی مردم قرار می‌گیرند که در بیشتر موارد، بر سندی مبتنی نیستند یا اینکه چون از حقایق مربوط به حوادث تاریخی دور هستند، قابل استناد نمی‌باشند.<ref>تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۵.</ref> | |||
==پانوشت== | ==پانوشت== | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
نسخهٔ ۲۱ اکتبر ۲۰۱۹، ساعت ۰۳:۴۸
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۲۷ مهر ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
 | |
| اطلاعات اوليه |
|---|
موقعیت
از قدیم‌ترین مسجدهای نجف است و به عمران بن شاهین، از حاکمان عصر آل بویه در سده چهارم، منسوب است. این مسجد در ورودی صحن، از سمت باب طوسی، قرار دارد.[۱]
بنا
این مسجد نزدیک قسمت شمالی حرم امام علی(ع) است؛ به‌گونه‌ای که از رواقی که امروزه وجود دارد، جدا بوده است و چند قدم با آن فاصله دارد. با این همه، بر اثر ساخت‌وسازهای پی‌درپی، وارد صحن مطهر شده است و امروزه دو درِ دارد. یک درِ، نزد درِ طوسی و درِ دیگر، در صحن شریف است که آثار آن از بین رفته است؛ به‌گونه‌ای که محل دفن برخی از دانشمندان شده است.[۲]
تاریخچه
مسجد عمران بن شاهین، از قدیم‌ترین مسجدهای نجف است و به عمران بن شاهین، از حاکمان عصر آل بویه در سده چهارم، منسوب است.[۱] این انتساب را مؤلف کتاب فرحة الغری، به همراه داستانی درباره انگیزه ساخت این مکان، ذکر کرده است.[۳] برخی این این انتساب[۴] و داستان را تأیید[۵]، برخی رد[۶] و برخی با تغییر و تفصیل پذیرفته‌اند.
گزارش «فرحة الغری»
مؤلف کتاب فرحة الغری، داستانی طولانی درباره پیشینه ساخت این بنا، از حسن بن حسین بن طحال مقدادی روایت کرده است. بر پایه این گزارش، عمران بن شاهین،[۳] امیر بطیحه (کوفه-نجف)،[۷] از فرمان عضدالدوله دیلمی سرپیچی کرد. عضدالدوله او را فراخواند؛ ولی عمران، درحالی‌که تغییر قیافه داده بود، از دست او به حرم امام علی(ع) گریخت. او امام علی(ع) را در خواب دید و وی، به عمران خبر داد که فردای آن شب، فناخسرو به آنجا خواهد آمد. مراد امام(ع) از فناخسرو، عضدالدوله بود. امام(ع)، مکانی را به او نشان داد که عضدالدوله از آنجا وارد حرم خواهد شد و جایگاهی را برایش مشخص کرد که باید در آنجا، نزدیک یکی از گوشه‌های گنبد بایستد، تا مناجات، دعا و قسم عضدالدوله را بشنود. او خدا را به محمد و آلش قسم خواهد داد که او عمران را به دست او برساند. عمران باید در اینجا به عضدالدوله نزدیک شود و از او درباره مردی سؤال کند که خدا را قسم داده به او دست یابد. سپس باید درباره پاداش کسی سؤال کند که عمران را به او برساند. عضدالدوله، پاداش او را این خواهد دانست گه اگر بخشش عمران را بخواهد او را خواهد بخشید. در این هنگام عمران باید خود را معرفی کند.
عمران آنچه را امام علی(ع) به او دستور داده بود، انجام داد و در پایان خود را معرفی کرد. وقتی عضدالدوله درباره کسی که این جایگاه را به او شناساند پرسید، عمران خوابش را برای او بازگفت. عضدالدوله به خدا قسم خورد هیچ کس جز مادر، دایه و خودش از نام فناخسرو آگاه نبوده است. عضدالدوله، عمران را بخشید و به او منصب وزارت داده، او را با خود به کوفه برد.
بر پایه خبر حسن الطحال، راوی این داستان، عمران بن شاهین نذر کرد زمانی که عضدالدوله او را ببخشد، پابرهنه و سربرهنه، به زیارت قبر امام علی(ع) برود. در تاریکی شب، به تنهایی از کوفه خارج شد. جدش علی بن طحال، که کلیددار حرم بود، امام علی(ع) را در خواب دید که به او دستور داد در را برای دوست امام علی(ع) یعنی عمران به شاهین باز کند. او در را باز کرد. عمران رسید و هنگامی که از دستور امام علی(ع) و دوست خواندنِ او با خبر شد، خود را روی بارگاه امام(ع) انداخت؛ درحالی‌که آن را می‌بوسید. سپس شیخ را به مسئول ماهی‌ها، ارجاع داد تا شصت دینار به او بدهد. عمران، قایق‌هایی داشت که در آب در زمینه صید ماهی فعالیت می‌کردند.
به باور مؤلف فرحة الغری، عمران به شاهین، رواق معروف به رواق عمران را در حرم امام علی(ع) و حرم امام حسین(ع) ساخت.[۳]
بررسی گزارش «فرحة الغری»
موافقان
سید محسن امین نیز، مانند مؤلف فرحة الغری، این مسجد را ساخته عمران بن شاهین دانسته و تاریخ ساخت آن را پس از بنای عضدالدوله معرفی کرده است.[۸] برخی، این تاریخِ ساخت را رد کرده‌اند؛ زیرا عمران بن شاهین، سال ۳۶۹ق. درگذشته و بنای عضدالدوله در سال ۳۷۱ق. بوده است.[۹] محمد جواد فخرالدین نیز، بنای این مسجد و ایوان را به روایت «فرحة الغری» ارتباط داده و آن را تأیید می‌کند؛ همچنان‌که دیدار عمران با عضدالدوله را نیز تأیید کرده است.[۱۰] او احتمال داده بنایی که عمران بن شاهین آن را بنا کرده، رواقی بوده و پس از آنکه از حرم امام علی(ع) جدا شده، هم‌رتبه با مسجد قرار گرفته است.[۱۱] محمدرضا شبیبی در «کتاب النجف»، رواق و مسجدی را به عمران بن شاهین منتسب کرده که تا امروزه وجود داشته و معروف است. حسینی، مؤلف کتاب لؤلؤة الصدف بر این باور است که دانشمندان سده‌های گذشته و نیز سده‌های اخیر، یک رواق یا مسجد به عمران بن شاهین نسبت داده‌اند؛ با اینکه به عقیده او، عمران یک رواق و یک مسجد بنا نمود.[۲]
مخالفان
محمد کوفی غروی، در کتاب نزهة الغری، انتساب این مسجد به عمران به شاهین را رد کرده است. وی این باور که مسجد مذکور را درآغاز رواقی ساخته عمران دانسته و بعدها تبدیل به مسجد شده نپذیرفته است. وی احتمال داده این مسجد را شماری از خاندان عمران بن شاهین، بنا کرده باشند و با گذشت سالیان دراز، به مسجد عمران شهرت یافته باشد.[۱۲] به گفته شیخ جعفر محبوبه، از کسی شنیده نشده که مسجد عمران، پیش‌تر رواق بوده باشد. بلکه بر پایه نظر مشهور، عمران بن شاهین، یکی از رواق‌های حرم را ساخت، که پس از مدتی از حرم جدا شد. دور از ذهن است که رواق، پس از جدا شدنش از حرم، هم‌رتبه با مسجد شده باشد. جعفر محبوبه، اطمینان دارد بنای عمران، باقی نمانده است.[۱۱]
به باور برخی، راوی این داستان، ابن طحال، بسیاری از پژوهشگران را به سبب روایاتش که به سختی می‌توان به آنان اعتماد کرد، دچار اشتباه کرده است؛ زیرا مبالغه‌های فراوانی از او در این روایات وجود دارد که مشمول امور نامحسوس و غیبی هستند، یا در دایره ادبیات دینی مردم یا ادبیات سنتی مردم قرار می‌گیرند که در بیشتر موارد، بر سندی مبتنی نیستند یا اینکه چون از حقایق مربوط به حوادث تاریخی دور هستند، قابل استناد نمی‌باشند.[۱۳]
پانوشت
- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ موسوعة العتبات المقدسه، ج۷، ص۱۰۸.
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۸؛ ر.ک: تاریخ النجف حتی نهایة العصر العباسی، ص ٢۵۶.
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ ۳٫۲ فرحة الغری، ص۱۴۷.
- ↑ اعیان الشیعة، ج۵، ص۵٣٨؛
- ↑ تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۷.
- ↑ نزهة الغری، ج ٢، صص ١٨٠ و ١٨١.
- ↑ ر.ک:کتاب النجف؛ صص ٢٨٩ - ٢٩٧.
- ↑ اعیان الشیعة، ج۵، ص۵٣٨.
- ↑ تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۶.
- ↑ تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۷.
- ↑ ۱۱٫۰ ۱۱٫۱ ر.ک: تاریخ النجف حتی نهایة العصر العباسی، ص ٢۵۶.
- ↑ نزهة الغری، ج ٢، صص ١٨٠ و ١٨١.
- ↑ تاریخچه آستان مطهر امام علی(ع)، ص۳۰۵.
منابع
- اعیان الشیعة، سید محسن امین، دار المعارف للمطبوعات، بیروت، ۱۹۸۳م.
- تاریخ النجف حتی نهایة العصر العباسی، محمد جواد فخر الدین، منشورات معهد المعلمین للدراسات العلیا، نجف، بی‌تا.
- سیمای نجف اشرف، سعید بابایی، سازمان تبلیغات اسلامی، تهران، ۱۳۷۶ش.
- فرحة الغری، عبدالکریم بن احمد حلی، تحقیق السید تحسین آل شبیب الموسوی، مرکز الغدیر للدراسات الإسلامیة، بی‌جا، ۱۹۹۸م.
- ماضی النجف وحاضرها، جعفر آل محبوبة، دار الاضواء، بیروت، ۱۴۰۶ق.
- موسوعة العتبات المقدسه، جعفر خلیلی، مؤسسة الاعلمی للمطبوعات، بیروت، ج۲، ۱۴۰۷ق.
- نزهة الغری فی تاریخ النجف، محمد عبود الکوفی، منشور فی القرص الخاص بمکتبة اهل البیت، ۲۰۰۵م.