مؤیدالدین محمد مقدادی: تفاوت میان نسخهها
(صفحهای تازه حاوی «{{جا:ویرایش}} ==پانوشت== {{پانویس}} ==منابع== {{برگرفتگی | پیش از لینک = مقاله | منبع...» ایجاد کرد) |
(←پانوشت) |
||
خط ۲: | خط ۲: | ||
[[رده:مقالههای در دست ویرایش]] | [[رده:مقالههای در دست ویرایش]] | ||
=== چرایی انتخاب وی در خلافت عباسی === | |||
نفوذ تشيع در دستگاه ادارى بنىعباس، بهويژه در اواخر حكومت اين سلسله، به اندازهاى بود كه عدهاى از وزراى آنان از ميان شيعيانِ عالم، فاضل و مدير و مدبّر برگزيده شدند. اين ويژگى علاوه بر آنكه توانايىهاى مديريتى، مهارتهاى كارگزاران شيعه و تجارب ادارى آنان را به اثبات مىرساند، اين حقيقت را آشكار مىسازد كه دولت رو به زوال عباسى براى آنكه بتواند چند صباحى در برابر هجوم مغولان مقاومت كند، نظر شيعيان و اعتماد خواص اين مذهب را به سوى خود جلب مىكرد تا دستكم خيالش از درون قلمرو اسلامى راحت باشد و در ضمن با بهكارگيرى اين انسانهاى سالم، خدوم و خوشكردار تا اندازهاى از مفاسدى كه به تشكيلات ديوانى راه يافته و آن را به سقوط نزديكتر كرده بود، جلوگيرى كند. در اواخر عهد عباسى، نام چند تن از وزيران شيعى در دستگاه خلافت را مىبينيم كه اين امر مىتواند از نشانههاى اقتدار كمّى و كيفى شيعه آن روزگار در بغداد باشد.<ref name=":0">مؤید الدین محمد مقدادی و عمران مشهد کاظمین(ع)، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۵ و ۱۶، ص۱۴۴.</ref> اين وزيران در آن روزگار از مراكز تجمع شيعيان ايران از جمله عراق عجم (قم، رى، همدان و اصفهان) به بغداد رفته و غالباً در محله كرخ اين ديار ساكن شده بودند.<ref>محدث قمى، الكنى والالقاب، ص١٩٣-١٩۴، احمد رحيمى، گنجينه دانشوران، ص١٨٨.</ref> يكى از اين شخصيتها «مؤيدالدين محمد مقدادى بغدادى قمى» است.<ref name=":0" /> | |||
==پانوشت== | ==پانوشت== |
نسخهٔ ۴ نوامبر ۲۰۱۹، ساعت ۱۴:۴۰
این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Abbasahmadi1363 در تاریخ ۱۳ آبان ۱۳۹۸ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
چرایی انتخاب وی در خلافت عباسی
نفوذ تشيع در دستگاه ادارى بنىعباس، بهويژه در اواخر حكومت اين سلسله، به اندازهاى بود كه عدهاى از وزراى آنان از ميان شيعيانِ عالم، فاضل و مدير و مدبّر برگزيده شدند. اين ويژگى علاوه بر آنكه توانايىهاى مديريتى، مهارتهاى كارگزاران شيعه و تجارب ادارى آنان را به اثبات مىرساند، اين حقيقت را آشكار مىسازد كه دولت رو به زوال عباسى براى آنكه بتواند چند صباحى در برابر هجوم مغولان مقاومت كند، نظر شيعيان و اعتماد خواص اين مذهب را به سوى خود جلب مىكرد تا دستكم خيالش از درون قلمرو اسلامى راحت باشد و در ضمن با بهكارگيرى اين انسانهاى سالم، خدوم و خوشكردار تا اندازهاى از مفاسدى كه به تشكيلات ديوانى راه يافته و آن را به سقوط نزديكتر كرده بود، جلوگيرى كند. در اواخر عهد عباسى، نام چند تن از وزيران شيعى در دستگاه خلافت را مىبينيم كه اين امر مىتواند از نشانههاى اقتدار كمّى و كيفى شيعه آن روزگار در بغداد باشد.[۱] اين وزيران در آن روزگار از مراكز تجمع شيعيان ايران از جمله عراق عجم (قم، رى، همدان و اصفهان) به بغداد رفته و غالباً در محله كرخ اين ديار ساكن شده بودند.[۲] يكى از اين شخصيتها «مؤيدالدين محمد مقدادى بغدادى قمى» است.[۱]