فرات

در قرآن

واژه «فرات» به معناى وصفى - نه اسمى - سه بار در قرآن كريم در سوره‌هاى فرقان: ۵٣؛ فاطر: ١٢ و مرسلات: ٢٧ به معناى شيرين و خوش‌گوار به كار رفته است.

در دو مورد اول، فرات صفتِ «بحر» و «دريا» و در مورد سوم، صفت «آب» است.

در دو مورد، واژه فرات در كنار واژه عذاب و شيرين قرار گرفته است.

در يك مورد، قرآن از آميختن دو درياى شور و شيرين سخن مى‌گويد.

در مورد ديگر به قابل مقايسه نبودن اين دو گونه دريا اشاره دارد.

در آخرين مورد، در سوره مرسلات، آيه ٢٧ از لطف الهى در ايجاد زمين كه ظرف زندگى و مرگ انسان و جايگاه تأمين نيازهاى اوست ياد مى‌كند و مى‌فرمايد: (وَجَعَلْنَا فِيهَا رَوَاسِى شَامِخَاتٍ وَأَسْقَينَاكُمْ مَاءً فُرَاتًا) ؛ و در آن كوه‌هاى استوار و بلند قرار داديم و به شما آبى فرات و گوارا بخشيديم.

ابوسعيد اسكافى در حديثى از حضرت باقر العلوم (عليه السلام) نقل كرده كه آن بزرگوار فرموده است:

«وآويناهما الى ربوة ذات قرار و معين» ؛ منظور از «ربوة» كوفه و منظور از «ذات قرارٍ» مسجد كوفه و منظور از «معين» آب فرات است.

علامه مجلسى پس از نقل اقوال ديگران، در تفسير آيه مذكور فرموده:

«و ما ورد فى النص هو المعتمد» ؛ يعنى اين تفسير كه در روايت آمده است مورد اعتماد است.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله دانستنی‌هایی درباره فرات، محمود مهدی‌پور، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هفدهم، زمستان 1392، ص۵۱ است.