خانه ارقم: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی حج
دیداریویکی‌متن
(صفحه‌ای تازه حاوی «خانه ارقم: از خانه‌های معروف مکه، در دامنه کوه صفا و محل موقت دعوت پیامبر9 خا...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
خانه ارقم: از خانه‌های معروف مکه، در دامنه کوه صفا و محل موقت دعوت پیامبر9
خانه ارقم از خانه‌های معروف مکه، در دامنه کوه صفا و محل موقت دعوت پیامبر است.
خانه ارقم در شرق مسجدالحرام، و در دامنه کوه صفا*<ref>. اخبار مکه، الازرقي، ج1، ص7.</ref> در 48 متري ابتداي سعي از کوه صفا<ref>  التاريخ القويم، ج2، ص82-88؛ آثار اسلامي مکه و مدينه، ص156.</ref>، و کنار خانه ام هاني*، خواهر علي بن ابي‌طالب<ref>. اخبار مکه، الازرقي، ج2، ص260، 294.</ref> قرار داشت.
==موقعیت==
ابوعبدالله ارقم بن عبدمناف، از تيره بني‌مخزوم<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص183؛ تاريخ الطبري، ج11، ص519؛ الاستيعاب، ج1، ص131.</ref> و از نخستين اسلام آورندگان بود.<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص183؛ المنتظم، ج5، ص279؛ الاصابه، ج1، ص197.</ref> وي را از مهاجران به مدينه<ref>. الاستيعاب، ج1، ص131؛ اسدالغابه، ج1، ص60.</ref>، کارگزاران زکات<ref>. اسدالغابه، ج1، ص60.</ref> و کاتبان پيامبر9<ref>. البداية و النهايه، ج5، ص363.</ref> شمرده‌اند. درگذشت ارقم را در سال 55ق. و در سن هشتاد و چند سالگی در مدينه، و در زمان حکومت معاويه دانسته‌اند.<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص185؛ تاريخ الطبري، ج11، ص519.</ref>
خانه ارقم در شرق مسجدالحرام، و در دامنه کوه صفا<ref>. اخبار مکه، الازرقی، ج1، ص7.</ref> در 48 متری ابتدای سعی از کوه صفا<ref>  التاریخ القویم، ج2، ص82-88؛ آثار اسلامی مکه و مدینه، ص156.</ref>، و کنار خانه ام هانی، خواهر علی بن ابی‌طالب<ref>. اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص260، 294.</ref> قرار داشت.
واقدي، نخستين بار، از حضور پيامبر9 در خانه ارقم، در اواخر دوران دعوت مخفي آن حضرت (سال سوم)، و تبليغ اسلام در آن خانه، ياد کرده است.<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص183، 292؛ ج4، ص76.</ref> برخي نيز آن را مخفي‌گاه پيامبر و مسلمانان دانسته‌اند<ref>. الاستيعاب، ج1، ص131؛ اسدالغابه، ج1، ص60.</ref> که با توجه به آگاهي قريش از دعوت پيامبر و ساختارِ شهريِ مکه، صحيح به نظر نمي‌رسد.
==نسب==
عمار بن ياسر، صُهَيب بن سنان، مُصعب بن عُمير بن هاشم، طُليب بن عمير بن وهب، اِياس، عاقل، خالد و عامر، فرزندان ابوبُکير لَيثي، از معدود مسلماناني بودند که در اين خانه اسلام آوردند.<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص86، 91، 171، 187، 297؛ انساب الاشراف، ج1، ص179؛ ج9، ص415؛ الاستيعاب، ج2، ص728؛ ج4، ص1474.</ref> همچنين از اسلام حمزة ابن عبدالمطلب<ref>. الدرر، ص40.</ref> و سپس عمر بن خطاب در اين خانه، و به دنبال آن آغاز دعوت علني پيامبر9 نيز ياد شده است.<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص184؛ اخبار مکه، الفاکهي، ج4، ص12؛ الاستيعاب، ج1، ص132.</ref> در حالي که برخي از مورخان، اسلامِ عمر را پس از مهاجرت مسلمانان به حبشه (سال پنجم) دانسته‌اند.<ref>. السيرة النبويه، ابن هشام، ج1، ص342؛ تاريخ الطبري، ج2، ص335.</ref> منابع تفسيري از نزول آيه 51 کهف/18 در اين خانه ياد کرده‌اند.<ref>. تفسير العياشي، ج2، ص329.</ref>
ابوعبدالله ارقم بن عبدمناف، از تیره بنی‌مخزوم<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص183؛ تاریخ الطبری، ج11، ص519؛ الاستیعاب، ج1، ص131.</ref> و از نخستین اسلام آورندگان بود.<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص183؛ المنتظم، ج5، ص279؛ الاصابه، ج1، ص197.</ref> وی را از مهاجران به مدینه<ref>. الاستیعاب، ج1، ص131؛ اسدالغابه، ج1، ص60.</ref>، کارگزاران زکات<ref>. اسدالغابه، ج1، ص60.</ref> و کاتبان پیامبر<ref>. البدایة و النهایه، ج5، ص363.</ref> شمرده‌اند. درگذشت ارقم را در سال 55ق. و در سن هشتاد و چند سالگی در مدینه، و در زمان حکومت معاویه دانسته‌اند.<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص185؛ تاریخ الطبری، ج11، ص519.</ref>
برخي محققان گزارش‌هاي مبالغه‌آميز واقدي را در بيان نقش خانه ارقم، در مراحل دعوت، که پيش از آن سيره‌نويساني چون ابن اسحاق از آن نام نبرده‌اند، متأثر از سياست‌هايي مي‌دانند که تلاش داشت با بزرگ‌نماييِ نقش اين خانه، اهميت و جايگاه شعب ابي‌طالب را در حوادث عصر مکي، تحت الشعاع قرار دهد.<ref>. الصحيح من سيرة النبي، ج2، ص345؛ السيرة النبويه، نجاح طايي، ج1، ص248.</ref> تأکيد برخي مورخان<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص183-184؛ اخبار مکه، الازرقي، ج1، ص7.</ref> و سفرنامه‌نويسان<ref>. شفاء الغرام، ج1 ص16، 363.</ref> بر فضيلت خانه ارقم، به عنوان يکي از پر فضيلت‌ترين خانه‌هاي مکه و معرفي اين خانه به عنوان دارالاسلام<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص184.</ref> و نيز طرح ادعاي مسلمان شدن گروه بسياري در اين خانه<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص183؛ الاستيعاب، ج1، ص131؛ امتاع الاسماع، ج1، ص35.</ref> را شايد بتوان نتيجه اين سياست دانست. حضور پيامبر9 در خانه ارقم، به رغم عدم تعيين زمان دقيق اين حادثه، نقطه عطفي در تاريخ اسلام گرديد و به عنوان مبنايي براي زمان‌بندي بخشي از حوادث سال‌هاي آغازين دعوت پيامبر9 شد.<ref>. نک: الطبقات الکبري، ج3، ص183؛ تاريخ مدينة دمشق، ج35، ص252.</ref>
==حضور پیامبر در خانه ارقم==
پس از مهاجرت ارقم به مدينه، اطلاعي از وضعيت خانه وي در دست نيست. تنها در يک گزارش، از اقدام ارقم در وقف اين خانه، خبر داده شده است. بر اساس اين گزارش ارقم با وقف خانه خود براي فرزندانش، هرگونه ارث بردن از اين خانه و خريد و فروش آن را براي آنان منع کرد. هشام بن عاص بن هشام مخزومي و غلام وي، شاهدان اين وقف بودند.<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص184؛ الاستيعاب، ج4، ص1540؛ المنتظم ج5، ص279-280.</ref> از اين رو خانه ارقم، تا روزگار منصور عباسي، در دست بازماندگان ارقم قرار داشت. ولي پس از سرکوب جنبش محمد نفس زکيه در 145ق. منصور عباسي (حک: 136-158ق.) ابتدا عبدالله بن عثمان بن ارقم را، که از پيروان نفس زکيه بود، به زندان افکند و سرانجام به زور، سهم اين خانه را از او به هفده هزار دينار، و سپس سهم ديگر برادرانش را خريد. به گفته يکي از نوادگان ارقم، تصميم منصور در خريدن اين خانه به سفر حجي باز مي‌گردد که در آن منصور، در حالي که از مروه به سوي صفا باز مي‌گشت، خاندان ارقم را بالاي خانه‌شان نظاره‌گر اعمال حج خود ديد.
واقدی، نخستین بار، از حضور پیامبر در خانه ارقم، در اواخر دوران دعوت مخفی آن حضرت (سال سوم)، و تبلیغ اسلام در آن خانه، یاد کرده است.<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص183، 292؛ ج4، ص76.</ref> برخی نیز آن را مخفی‌گاه پیامبر و مسلمانان دانسته‌اند<ref>. الاستیعاب، ج1، ص131؛ اسدالغابه، ج1، ص60.</ref> که با توجه به آگاهی قریش از دعوت پیامبر و ساختارِ شهری مکه، صحیح به نظر نمی‌رسد.
پس از آن مهدي عباسي (حک: 158-169ق.) اين خانه را به همسر خود، خيزران، مادر هادي و هارون عباسي، اهدا کرد<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص184؛ انساب الاشراف ج10، ص215؛ بهجة النفوس، ج1، ص267.</ref> و او نيز مسجدي در آن ساخت و سقاخانه‌اي در حياط آن بنا کرد.<ref>. اخبار مکه، الازرقي، ج2، ص200؛ العقد الثمين، ج1، ص55؛ الروض المعطار، ص194.</ref> فأسي (م.832ق.) در بازديد از اين خانه، مساحت مسجد را حدود 4 متر در بيش از 5/3 متر دانسته است.<ref>. شفاء الغرام، ج1، ص363.</ref> برخي نيز از خريد خانه توسط خيزران، در سال 171ق. و در دوره حکومت هارون (حک: 170-193ق.)، خبر داده‌اند.<ref>. البداية و النهايه، ج10، ص175؛ التاريخ القويم، ج2، ص83، 90.</ref> خانه ارقم که از اين پس به دارخيزران مشهور شد<ref>. اخبار مکه، الازرقي، ج2، ص200؛ سبل الهدي، ج2، ص320؛ الجامع اللطيف، ص289.</ref>، بعدها به دست جعفر، نوه خيزران، افتاد تا آن‌که در دوره مأمون (حک: 198-218ق.)، غسّان بن عبّاد عباسي، از ديگر نوادگان خيزران، اين خانه را خريد.<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص184؛ المنتظم، ج5، ص280.</ref>
عمار بن یاسر، صُهَیب بن سنان، مُصعب بن عُمیر بن هاشم، طُلیب بن عمیر بن وهب، اِیاس، عاقل، خالد و عامر، فرزندان ابوبُکیر لَیثی، از معدود مسلمانانی بودند که در این خانه اسلام آوردند.<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص86، 91، 171، 187، 297؛ انساب الاشراف، ج1، ص179؛ ج9، ص415؛ الاستیعاب، ج2، ص728؛ ج4، ص1474.</ref> همچنین از اسلام حمزة ابن عبدالمطلب<ref>. الدرر، ص40.</ref> و سپس عمر بن خطاب در این خانه، و به دنبال آن آغاز دعوت علنی پیامبر نیز یاد شده است.<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص184؛ اخبار مکه، الفاکهی، ج4، ص12؛ الاستیعاب، ج1، ص132.</ref> در حالی که برخی از مورخان، اسلامِ عمر را پس از مهاجرت مسلمانان به حبشه (سال پنجم) دانسته‌اند.<ref>. السیرة النبویه، ابن هشام، ج1، ص342؛ تاریخ الطبری، ج2، ص335.</ref> منابع تفسیری از نزول آیه 51 کهف/18 در این خانه یاد کرده‌اند.<ref>. تفسیر العیاشی، ج2، ص329.</ref>
ابن کثير (م.774ق.)، در گزارشي غير مشهور، از اقدام خيزران در الحاق خانه ارقم به مسجدالحرام، در دوران مهدي عباسي، خبر داده است<ref>. البداية و النهايه، ج10، ص175.</ref> و اين در حالي است که هيچ يک از مورخان پيش و پس از او و سفرنامه‌نويساني که از اين خانه ديدن کرده‌اند، از اين الحاق صحبتي نکرده‌اند. به گزارش ايوب صبري پاشا (م.1307ق.) اين خانه پس از آن‌که به ملکيت اشراف بني‌الحسن درآمد، به دست ابراهيم بک، از کارگزاران عثماني افتاد و وي اين خانه را به سلطان سليم روم اهدا کرد.<ref>. موسوعة مرآة الحرمين، ج2، ص869.</ref>
برخی محققان گزارش‌های مبالغه‌آمیز واقدی را در بیان نقش خانه ارقم، در مراحل دعوت، که پیش از آن سیره‌نویسانی چون ابن اسحاق از آن نام نبرده‌اند، متأثر از سیاست‌هایی می‌دانند که تلاش داشت با بزرگ‌نمایی نقش این خانه، اهمیت و جایگاه شعب ابی‌طالب را در حوادث عصر مکی، تحت الشعاع قرار دهد.<ref>. الصحیح من سیرة النبی، ج2، ص345؛ السیرة النبویه، نجاح طایی، ج1، ص248.</ref> تأکید برخی مورخان<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص183-184؛ اخبار مکه، الازرقی، ج1، ص7.</ref> و سفرنامه‌نویسان<ref>. شفاء الغرام، ج1 ص16، 363.</ref> بر فضیلت خانه ارقم، به عنوان یکی از پر فضیلت‌ترین خانه‌های مکه و معرفی این خانه به عنوان دارالاسلام<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص184.</ref> و نیز طرح ادعای مسلمان شدن گروه بسیاری در این خانه<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص183؛ الاستیعاب، ج1، ص131؛ امتاع الاسماع، ج1، ص35.</ref> را شاید بتوان نتیجه این سیاست دانست. حضور پیامبر در خانه ارقم، به رغم عدم تعیین زمان دقیق این حادثه، نقطه عطفی در تاریخ اسلام گردید و به عنوان مبنایی برای زمان‌بندی بخشی از حوادث سال‌های آغازین دعوت پیامبر شد.<ref>. نک: الطبقات الکبری، ج3، ص183؛ تاریخ مدینة دمشق، ج35، ص252.</ref>
اهميت اين خانه نزد مسلمانان سبب گرديد تا در دوره‌هاي مختلف، مورد توجه حاکمان قرار گيرد و منابع، از موارد متعدد مرمت و بازسازي آن گزارش دهند. جمال‌الدين جواد اصفهاني، وزير زنگيان حاکم در شام و موصل در سال 555ق. با هزينه‌اي بالغ بر هزار دينار اين خانه را بازسازي کرد.<ref>. رحله ابن جبير، ص130؛ مرآة الحرمين، ج1، ص193.</ref>
پس از مهاجرت ارقم به مدینه، اطلاعی از وضعیت خانه وی در دست نیست. تنها در یک گزارش، از اقدام ارقم در وقف این خانه، خبر داده شده است. بر اساس این گزارش ارقم با وقف خانه خود برای فرزندانش، هرگونه ارث بردن از این خانه و خرید و فروش آن را برای آنان منع کرد. هشام بن عاص بن هشام مخزومی و غلام وی، شاهدان این وقف بودند.<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص184؛ الاستیعاب، ج4، ص1540؛ المنتظم ج5، ص279-280.</ref> از این رو خانه ارقم، تا روزگار منصور عباسی، در دست بازماندگان ارقم قرار داشت. ولی پس از سرکوب جنبش محمد نفس زکیه در 145ق. منصور عباسی (حک: 136-158ق.) ابتدا عبدالله بن عثمان بن ارقم را، که از پیروان نفس زکیه بود، به زندان افکند و سرانجام به زور، سهم این خانه را از او به هفده هزار دینار، و سپس سهم دیگر برادرانش را خرید. به گفته یکی از نوادگان ارقم، تصمیم منصور در خریدن این خانه به سفر حجی باز می‌گردد که در آن منصور، در حالی که از مروه به سوی صفا باز می‌گشت، خاندان ارقم را بالای خانه‌شان نظاره‌گر اعمال حج خود دید.
ابن جبير (م.614ق.) در روز چهارشنبه، 29 ذي‌قعده سال 578ق.، در بازديد از خانه ارقم، آن را در موازات صفا و کنار اتاقکي که محل سکونت بلال حبشي بود، دانست. بر اساس اين گزارش، در سمت راست وارد شونده به خانه، دري قرار داشت و به اتاقي باز مي‌شد که محل نشستن پيامبر و محل تخته‌سنگي بود که پيامبر9 بدان تکيه مي‌داد و جانب راست اين جايگاه جاي ابوبکر و سپس جاي علي بن ابي‌طالب بود. تخته‌سنگي که علي بدان تکيه مي‌داده، شبيه محراب بود و درون ديوار قرار داشت. بالاي اين اتاق به تازگي گنبدي ساخته شده بود. در برابر درِ ورودي اين خانه، خانه‌هاي کرايه‌اي براي حاجيان ساخته بودند.<ref>. رحله ابن جبير، ص129-130. </ref>
پس از آن مهدی عباسی (حک: 158-169ق.) این خانه را به همسر خود، خیزران، مادر هادی و هارون عباسی، اهدا کرد<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص184؛ انساب الاشراف ج10، ص215؛ بهجة النفوس، ج1، ص267.</ref> و او نیز مسجدی در آن ساخت و سقاخانه‌ای در حیاط آن بنا کرد.<ref>. اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص200؛ العقد الثمین، ج1، ص55؛ الروض المعطار، ص194.</ref> فأسی (م.832ق.) در بازدید از این خانه، مساحت مسجد را حدود 4 متر در بیش از 5/3 متر دانسته است.<ref>. شفاء الغرام، ج1، ص363.</ref> برخی نیز از خرید خانه توسط خیزران، در سال 171ق. و در دوره حکومت هارون (حک: 170-193ق.)، خبر داده‌اند.<ref>. البدایة و النهایه، ج10، ص175؛ التاریخ القویم، ج2، ص83، 90.</ref> خانه ارقم که از این پس به دارخیزران مشهور شد<ref>. اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص200؛ سبل الهدی، ج2، ص320؛ الجامع اللطیف، ص289.</ref>، بعدها به دست جعفر، نوه خیزران، افتاد تا آن‌که در دوره مأمون (حک: 198-218ق.)، غسّان بن عبّاد عباسی، از دیگر نوادگان خیزران، این خانه را خرید.<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص184؛ المنتظم، ج5، ص280.</ref>
از بازسازي خانه ارقم به دستور مستنصر عباسي (حک: 623-641ق.)، و نيز در سال821ق. به مباشرت علاء‌الدين علي بن ناصر، معروف به قائد، همچنين به دستِ زني از مکه به نام مُرّة العصماء در قرن نهم ياد شده است.<ref>. شفاء الغرام، ج1، ص363.</ref> از بازسازي اين خانه به شکل مسجد در سال 999ق.، به دستور سلطان مراد سوم<ref>. موسوعة مرآة الحرمين، ج2، ص869.</ref>، و نيز در سال1112ق. به دست ابراهيم بک، از کارگزاران عثماني، گزارش شده است.<ref>. التاريخ القويم، ج2، ص86.</ref> ايوب صبري پاشا از وجود چهار گنبد زيبا و يک مأذنه روي آن خبر داده است.<ref>. موسوعة مرآة الحرمين، ج2، ص896.</ref> اين گنبد تا سال 1343ق. باقي بود.<ref>. التاريخ القويم، ج2، ص86.</ref>
ابن کثیر (م.774ق.)، در گزارشی غیر مشهور، از اقدام خیزران در الحاق خانه ارقم به مسجدالحرام، در دوران مهدی عباسی، خبر داده است<ref>. البدایة و النهایه، ج10، ص175.</ref> و این در حالی است که هیچ یک از مورخان پیش و پس از او و سفرنامه‌نویسانی که از این خانه دیدن کرده‌اند، از این الحاق صحبتی نکرده‌اند. به گزارش ایوب صبری پاشا (م.1307ق.) این خانه پس از آن‌که به ملکیت اشراف بنی‌الحسن درآمد، به دست ابراهیم بک، از کارگزاران عثمانی افتاد و وی این خانه را به سلطان سلیم روم اهدا کرد.<ref>. موسوعة مرآة الحرمین، ج2، ص869.</ref>
رفعت پاشا، در بازديد از خانه ارقم در سال 1318ق.، اين خانه را سمت چپ كوچه‏اي دانسته كه به سوي صفا بالا مي‏رفت. در پس درِ اين خانه که به مشرق باز مي‌شد، فضاي باز با ابعاد 4*8 قرار داشت. سمت چپ خانه، ايواني سقف‏دار به عرض 3 متر وجود داشت كه در ميانه ديوارِ سمتِ راستِ آن، دري قرار داشت كه به اتاقي به طول 8 متر و عرض تقريباً 4 متر باز مي‌شد. در گوشه جنوب شرقي اين اتاق، دو سنگ‌نبشته ديده مي‌شد که روي نخستين سنگ‌نبشته، آيه36 نور/ 24 (...في بُيُوتٍ أَذِن اللَّهُ أنْ تُرْفَعَ وَيُذْكَرَ فيها اسْمُهُ يُسَبِّحُ لَهُ فيها بالغُدُوِّ وَالآصالِ) و عبارت «هذا مُختبأُ رسولِ الله و دارُالخيزران، وفيها مبتدأُ الإسلام، اَمر بتجديدِهِ الفقيرُ إلی مولاه، أمينُ الملك مصلح، إبتغاءَ ثوابِ الله ورسوله، ولا يضيع أجرَ المحسنين» نقش بسته است.<ref>. مرآة الحرمين، ج1، ص192-193.</ref> فأسي نيز پيش از اين، از وجود اين سنگ‌نبشته، با ‌اندکي اختلاف در متن آن، گزارش داده است.<ref>. شفاء الغرام، ج1، ص363.</ref>
اهمیت این خانه نزد مسلمانان سبب گردید تا در دوره‌های مختلف، مورد توجه حاکمان قرار گیرد و منابع، از موارد متعدد مرمت و بازسازی آن گزارش دهند. جمال‌الدین جواد اصفهانی، وزیر زنگیان حاکم در شام و موصل در سال 555ق. با هزینه‌ای بالغ بر هزار دینار این خانه را بازسازی کرد.<ref>. رحله ابن جبیر، ص130؛ مرآة الحرمین، ج1، ص193.</ref>
روي دومين سنگ نبشته که به بازسازي خانه توسط جمال‌الدين اصفهاني در سال 555ق. باز مي‌گردد، اين عبارت ديده مي‌شود: «بسم الله الرحمن الرحيم، هذا مُختَبأُ رسولِ الله المعروفُ بدار الخيزران، اَمَر بعملِه وإنشائِه العبدُ الفقير لرحمةِ الله تعالی، جمالُ الدين شرفُ الإسلام، أبوجعفر محمدُ بنُ علي ابن أبي منصور الإصفهاني وزيرُ الشامِ والموصلِ الطالبُ الوصول إلی الله تعالی، الراجيُ لرحمتِه، أطال اللهُ في الطاعة بقاه، وَ اَنالَهُ في الدارَين مُناه في سنة خمس وخمسين وخمسمائه».<ref>. مرآة الحرمين، ج1، ص193.</ref>
ابن جبیر (م.614ق.) در روز چهارشنبه، 29 ذی‌قعده سال 578ق.، در بازدید از خانه ارقم، آن را در موازات صفا و کنار اتاقکی که محل سکونت بلال حبشی بود، دانست. بر اساس این گزارش، در سمت راست وارد شونده به خانه، دری قرار داشت و به اتاقی باز می‌شد که محل نشستن پیامبر و محل تخته‌سنگی بود که پیامبر بدان تکیه می‌داد و جانب راست این جایگاه جای ابوبکر و سپس جای علی بن ابی‌طالب بود. تخته‌سنگی که علی بدان تکیه می‌داده، شبیه محراب بود و درون دیوار قرار داشت. بالای این اتاق به تازگی گنبدی ساخته شده بود. در برابر درِ ورودی این خانه، خانه‌های کرایه‌ای برای حاجیان ساخته بودند.<ref>. رحله ابن جبیر، ص129-130. </ref>
اين خانه در سال 1375ق.، در حکومت سعود بن عبدالعزيز، به مسجدالحرام ضميمه<ref>. التاريخ القويم، ج2، ص82؛ آثار اسلامي مکه و مدينه، ص156-157.</ref>، و به نقلي در سال 1399ق. ويران شد.<ref>. المعالم الاثيره، ص241.</ref> اکنون به ياد اين خانه، اولين دري که از آن سمت به مسجدالحرام باز مي‌شود، باب ارقم نام‌گذاري کرده‌اند و احتمال داده شده که مکان اين خانه، جايگاه پلکان برقي سمت صفا، مدخل ورودي طبقه دوم، باشد.<ref>. تاريخ و آثار اسلامي، ص123-124؛ آثار اسلامي مکه و مدينه، ص157.</ref> ارقم خانه‌اي نيز در محله بني‌زريق در مدينه داشت که از آن در منابع ياد شده است.<ref>. الطبقات الکبري، ج3، ص184-185؛ تاريخ المدينة المنوره، ج1، ص245.</ref>
از بازسازی خانه ارقم به دستور مستنصر عباسی (حک: 623-641ق.)، و نیز در سال821ق. به مباشرت علاء‌الدین علی بن ناصر، معروف به قائد، همچنین به دستِ زنی از مکه به نام مُرّة العصماء در قرن نهم یاد شده است.<ref>. شفاء الغرام، ج1، ص363.</ref> از بازسازی این خانه به شکل مسجد در سال 999ق.، به دستور سلطان مراد سوم<ref>. موسوعة مرآة الحرمین، ج2، ص869.</ref>، و نیز در سال1112ق. به دست ابراهیم بک، از کارگزاران عثمانی، گزارش شده است.<ref>. التاریخ القویم، ج2، ص86.</ref> ایوب صبری پاشا از وجود چهار گنبد زیبا و یک مأذنه روی آن خبر داده است.<ref>. موسوعة مرآة الحرمین، ج2، ص896.</ref> این گنبد تا سال 1343ق. باقی بود.<ref>. التاریخ القویم، ج2، ص86.</ref>
رفعت پاشا، در بازدید از خانه ارقم در سال 1318ق.، این خانه را سمت چپ كوچه‏ای دانسته كه به سوی صفا بالا می‏رفت. در پس درِ این خانه که به مشرق باز می‌شد، فضای باز با ابعاد 48 قرار داشت. سمت چپ خانه، ایوانی سقف‏دار به عرض 3 متر وجود داشت كه در میانه دیوارِ سمتِ راستِ آن، دری قرار داشت كه به اتاقی به طول 8 متر و عرض تقریباً 4 متر باز می‌شد. در گوشه جنوب شرقی این اتاق، دو سنگ‌نبشته دیده می‌شد که روی نخستین سنگ‌نبشته، آیه36 نور/ 24 (...فی بُیوتٍ أَذِن اللَّهُ أنْ تُرْفَعَ وَیذْكَرَ فیها اسْمُهُ یسَبِّحُ لَهُ فیها بالغُدُوِّ وَالآصالِ) و عبارت «هذا مُختبأُ رسولِ الله و دارُالخیزران، وفیها مبتدأُ الإسلام، اَمر بتجدیدِهِ الفقیرُ إلی مولاه، أمینُ الملك مصلح، إبتغاءَ ثوابِ الله ورسوله، ولا یضیع أجرَ المحسنین» نقش بسته است.<ref>. مرآة الحرمین، ج1، ص192-193.</ref> فأسی نیز پیش از این، از وجود این سنگ‌نبشته، با ‌اندکی اختلاف در متن آن، گزارش داده است.<ref>. شفاء الغرام، ج1، ص363.</ref>
روی دومین سنگ نبشته که به بازسازی خانه توسط جمال‌الدین اصفهانی در سال 555ق. باز می‌گردد، این عبارت دیده می‌شود: «بسم الله الرحمن الرحیم، هذا مُختَبأُ رسولِ الله المعروفُ بدار الخیزران، اَمَر بعملِه وإنشائِه العبدُ الفقیر لرحمةِ الله تعالی، جمالُ الدین شرفُ الإسلام، أبوجعفر محمدُ بنُ علی ابن أبی منصور الإصفهانی وزیرُ الشامِ والموصلِ الطالبُ الوصول إلی الله تعالی، الراجی لرحمتِه، أطال اللهُ فی الطاعة بقاه، وَ اَنالَهُ فی الدارَین مُناه فی سنة خمس وخمسین وخمسمائه».<ref>. مرآة الحرمین، ج1، ص193.</ref>
این خانه در سال 1375ق.، در حکومت سعود بن عبدالعزیز، به مسجدالحرام ضمیمه<ref>. التاریخ القویم، ج2، ص82؛ آثار اسلامی مکه و مدینه، ص156-157.</ref>، و به نقلی در سال 1399ق. ویران شد.<ref>. المعالم الاثیره، ص241.</ref> اکنون به یاد این خانه، اولین دری که از آن سمت به مسجدالحرام باز می‌شود، باب ارقم نام‌گذاری کرده‌اند و احتمال داده شده که مکان این خانه، جایگاه پلکان برقی سمت صفا، مدخل ورودی طبقه دوم، باشد.<ref>. تاریخ و آثار اسلامی، ص123-124؛ آثار اسلامی مکه و مدینه، ص157.</ref> ارقم خانه‌ای نیز در محله بنی‌زریق در مدینه داشت که از آن در منابع یاد شده است.<ref>. الطبقات الکبری، ج3، ص184-185؛ تاریخ المدینة المنوره، ج1، ص245.</ref>
==جستارهای وابسته==
==جستارهای وابسته==
*[[مکه]]
[[مکه]]
==پانویس==
==پانویس==
{{پانویس}}
{{پانویس}}
خط ۲۷: خط ۳۰:
}}
}}


آثار اسلامي مكه و مدينه: رسول جعفريان، قم، مشعر، 1386ش؛ اخبار مکة و ما جاء فيها من الآثار: محمد بن عبدالله الازرقي (م.248ق.)، به کوشش رشدي الصالح ملحس، مکه، دار الثقافه، 1415ق؛ اخبار مکة في قديم الدهر و حديثه: محمد بن اسحاق الفاکهي (م.275ق.)، به کوشش عبدالملک بن عبدالله بن دهيش، بيروت، دار خضر، 1414ق؛ الاستيعاب في معرفة الاصحاب: يوسف بن عبدالله بن عبدالبر (368-463ق.)، تحقيق علي محمد البجاوي، بيروت، دار الجيل، 1412ق؛ اسد الغابة في معرفة الصحابه: علي بن محمد بن الاثير (555-630ق.)، بيروت، دار الفکر، 1409ق؛ الاصابة في تمييز الصحابه: ابن حجر العسقلاني (773-852ق.)، به کوشش علي محمد معوض و عادل احمد عبدالموجود، بيروت، دار الکتب العلميه، 1415ق؛ امتاع الاسماع بما للنبي من الاحوال و الاموال و الحفدة و المتاع: احمد بن علي المقريزي (م.845ق.)، به کوشش محمد عبدالحميد النميسي، بيروت، دار الکتب العلميه، 1420ق؛ انساب الاشراف: احمد بن يحيي البلاذري (م.279ق.)، تحقيق سهيل صادق زکار و رياض زرکلي، بيروت، دار الفکر، 1417ق؛ البداية و النهايه: ابن كثير (م.774ق.)، به كوشش علي شيري، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1408ق؛ بهجة النفوس و الاسرار: عبدالله المرجاني (م.699ق.)، به کوشش محمد عبدالوهاب، بيروت، دار الغرب الاسلامي، 2002م؛ التاريخ القويم: محمد طاهر الكردي، به كوشش ابن دهيش، بيروت، دار خضر، 1420ق؛ تاريخ الطبري (تاريخ الامم و الملوك): محمد بن جرير طبري (م.310ق.)، به كوشش محمد ابوالفضل، بيروت، دار احياء التراث العربي، 1378ق؛ تاريخ المدينة المنورة (اخبار المدينة النبويه): عمر بن شبّه النميري (م.262ق.)، به کوشش فهيم محمد شلتوت، قم، دار الفکر، 1410ق؛ تاريخ مدينة دمشق: علي بن الحسن بن عساکر (م.571ق.)، به کوشش علي شيري، بيروت، دار الفکر، 1415ق؛ تاريخ و آثار اسلامي مكه مكرمه و مدينه منوره: اصغر قائدان، تهران، مشعر، 1386ش؛ تفسير العياشي: محمد بن مسعود العياشي (م.320ق.)، به كوشش رسولي محلاتي، تهران، المكتبة العلمية الاسلاميه؛ الجامع اللطيف: محمد بن ظهيره (م.986ق.)، به کوشش علي عمر، قاهره، مکتبة الثقافة الدينيه، 1423ق؛ الدرر في اختصار المغازي و السير: ابن عبدالبر (م.463ق.)؛ رحلة ابن جبير: محمد بن احمد بن جبير (م.614ق.)، بيروت، دار مكتبة الهلال، 1986م؛ الروض المعطار: محمد بن عبدالمنعم الحميري (م.900ق.)، به كوشش احسان عباس، بيروت، مكتبة لبنان، 1984م؛ سبل الهدي و الرشاد في سيرة خير العباد: محمد بن يوسف الصالحي (م.942ق.)، به كوشش عادل احمد و علي محمد، بيروت، دار الكتب العلميه، 1414ق؛ السيرة النبويه: عبدالملک بن هشام (م.8-213ق.)، به كوشش السقاء و ديگران، بيروت، دار المعرفه؛ السيرة النبويه: نجاح الطائي، بيروت، البلاغ، 1422ق؛ شفاء الغرام: محمد الفأسي (م.832ق.)، به كوشش گروهي از علما، بيروت، دار الكتب العلميه، 1421ق؛ الصحيح من سيرة النبي9: جعفر مرتضي العاملي، بيروت، دار السيره، 1414ق؛ الطبقات الكبري: محمد بن سعد (م.230ق.)، به كوشش محمد عبدالقادر، بيروت، دار الكتب العلميه، 1418ق؛ العقد الثمين في تاريخ البلد الامين: محمد الفأسي (م.832ق.) به كوشش محمد عبدالقادر، بيروت، دار الکتب العلميه، 1419ق؛ مرآة الحرمين: ابراهيم رفعت باشا (م.1353ق.)، قم، المطبعة العلميه، 1344ق؛ المعالم الاثيره: محمد محمد حسن شراب، بيروت، دار القلم، 1411ق؛ المنتظم في تاريخ الملوک و الامم: ابن الجوزي (م.597ق.)، به کوشش محمد عبدالقادر عطا و مصطفي عبدالقادر عطا و نعيم زرزور، بيروت، دار الکتب العلميه، 1412ق؛ موسوعة مرآة الحرمين الشريفين: ايوب صبري باشا (م.1290ق.)، القاهره، دار الآفاق العربيه، 1424ق.
آثار اسلامی مكه و مدینه: رسول جعفریان، قم، مشعر، 1386ش؛ اخبار مکة و ما جاء فیها من الآثار: محمد بن عبدالله الازرقی (م.248ق.)، به کوشش رشدی الصالح ملحس، مکه، دار الثقافه، 1415ق؛ اخبار مکة فی قدیم الدهر و حدیثه: محمد بن اسحاق الفاکهی (م.275ق.)، به کوشش عبدالملک بن عبدالله بن دهیش، بیروت، دار خضر، 1414ق؛ الاستیعاب فی معرفة الاصحاب: یوسف بن عبدالله بن عبدالبر (368-463ق.)، تحقیق علی محمد البجاوی، بیروت، دار الجیل، 1412ق؛ اسد الغابة فی معرفة الصحابه: علی بن محمد بن الاثیر (555-630ق.)، بیروت، دار الفکر، 1409ق؛ الاصابة فی تمییز الصحابه: ابن حجر العسقلانی (773-852ق.)، به کوشش علی محمد معوض و عادل احمد عبدالموجود، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1415ق؛ امتاع الاسماع بما للنبی من الاحوال و الاموال و الحفدة و المتاع: احمد بن علی المقریزی (م.845ق.)، به کوشش محمد عبدالحمید النمیسی، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1420ق؛ انساب الاشراف: احمد بن یحیی البلاذری (م.279ق.)، تحقیق سهیل صادق زکار و ریاض زرکلی، بیروت، دار الفکر، 1417ق؛ البدایة و النهایه: ابن كثیر (م.774ق.)، به كوشش علی شیری، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1408ق؛ بهجة النفوس و الاسرار: عبدالله المرجانی (م.699ق.)، به کوشش محمد عبدالوهاب، بیروت، دار الغرب الاسلامی، 2002م؛ التاریخ القویم: محمد طاهر الكردی، به كوشش ابن دهیش، بیروت، دار خضر، 1420ق؛ تاریخ الطبری (تاریخ الامم و الملوك): محمد بن جریر طبری (م.310ق.)، به كوشش محمد ابوالفضل، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1378ق؛ تاریخ المدینة المنورة (اخبار المدینة النبویه): عمر بن شبّه النمیری (م.262ق.)، به کوشش فهیم محمد شلتوت، قم، دار الفکر، 1410ق؛ تاریخ مدینة دمشق: علی بن الحسن بن عساکر (م.571ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، 1415ق؛ تاریخ و آثار اسلامی مكه مكرمه و مدینه منوره: اصغر قائدان، تهران، مشعر، 1386ش؛ تفسیر العیاشی: محمد بن مسعود العیاشی (م.320ق.)، به كوشش رسولی محلاتی، تهران، المكتبة العلمیة الاسلامیه؛ الجامع اللطیف: محمد بن ظهیره (م.986ق.)، به کوشش علی عمر، قاهره، مکتبة الثقافة الدینیه، 1423ق؛ الدرر فی اختصار المغازی و السیر: ابن عبدالبر (م.463ق.)؛ رحلة ابن جبیر: محمد بن احمد بن جبیر (م.614ق.)، بیروت، دار مكتبة الهلال، 1986م؛ الروض المعطار: محمد بن عبدالمنعم الحمیری (م.900ق.)، به كوشش احسان عباس، بیروت، مكتبة لبنان، 1984م؛ سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد: محمد بن یوسف الصالحی (م.942ق.)، به كوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت، دار الكتب العلمیه، 1414ق؛ السیرة النبویه: عبدالملک بن هشام (م.8-213ق.)، به كوشش السقاء و دیگران، بیروت، دار المعرفه؛ السیرة النبویه: نجاح الطائی، بیروت، البلاغ، 1422ق؛ شفاء الغرام: محمد الفأسی (م.832ق.)، به كوشش گروهی از علما، بیروت، دار الكتب العلمیه، 1421ق؛ الصحیح من سیرة النبی9: جعفر مرتضی العاملی، بیروت، دار السیره، 1414ق؛ الطبقات الكبری: محمد بن سعد (م.230ق.)، به كوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الكتب العلمیه، 1418ق؛ العقد الثمین فی تاریخ البلد الامین: محمد الفأسی (م.832ق.) به كوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1419ق؛ مرآة الحرمین: ابراهیم رفعت باشا (م.1353ق.)، قم، المطبعة العلمیه، 1344ق؛ المعالم الاثیره: محمد محمد حسن شراب، بیروت، دار القلم، 1411ق؛ المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم: ابن الجوزی (م.597ق.)، به کوشش محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا و نعیم زرزور، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1412ق؛ موسوعة مرآة الحرمین الشریفین: ایوب صبری باشا (م.1290ق.)، القاهره، دار الآفاق العربیه، 1424ق.

نسخهٔ ‏۲۵ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۹:۱۸

خانه ارقم از خانه‌های معروف مکه، در دامنه کوه صفا و محل موقت دعوت پیامبر است.

موقعیت

خانه ارقم در شرق مسجدالحرام، و در دامنه کوه صفا[۱] در 48 متری ابتدای سعی از کوه صفا[۲]، و کنار خانه ام هانی، خواهر علی بن ابی‌طالب[۳] قرار داشت.

نسب

ابوعبدالله ارقم بن عبدمناف، از تیره بنی‌مخزوم[۴] و از نخستین اسلام آورندگان بود.[۵] وی را از مهاجران به مدینه[۶]، کارگزاران زکات[۷] و کاتبان پیامبر[۸] شمرده‌اند. درگذشت ارقم را در سال 55ق. و در سن هشتاد و چند سالگی در مدینه، و در زمان حکومت معاویه دانسته‌اند.[۹]

حضور پیامبر در خانه ارقم

واقدی، نخستین بار، از حضور پیامبر در خانه ارقم، در اواخر دوران دعوت مخفی آن حضرت (سال سوم)، و تبلیغ اسلام در آن خانه، یاد کرده است.[۱۰] برخی نیز آن را مخفی‌گاه پیامبر و مسلمانان دانسته‌اند[۱۱] که با توجه به آگاهی قریش از دعوت پیامبر و ساختارِ شهری مکه، صحیح به نظر نمی‌رسد. عمار بن یاسر، صُهَیب بن سنان، مُصعب بن عُمیر بن هاشم، طُلیب بن عمیر بن وهب، اِیاس، عاقل، خالد و عامر، فرزندان ابوبُکیر لَیثی، از معدود مسلمانانی بودند که در این خانه اسلام آوردند.[۱۲] همچنین از اسلام حمزة ابن عبدالمطلب[۱۳] و سپس عمر بن خطاب در این خانه، و به دنبال آن آغاز دعوت علنی پیامبر نیز یاد شده است.[۱۴] در حالی که برخی از مورخان، اسلامِ عمر را پس از مهاجرت مسلمانان به حبشه (سال پنجم) دانسته‌اند.[۱۵] منابع تفسیری از نزول آیه 51 کهف/18 در این خانه یاد کرده‌اند.[۱۶] برخی محققان گزارش‌های مبالغه‌آمیز واقدی را در بیان نقش خانه ارقم، در مراحل دعوت، که پیش از آن سیره‌نویسانی چون ابن اسحاق از آن نام نبرده‌اند، متأثر از سیاست‌هایی می‌دانند که تلاش داشت با بزرگ‌نمایی نقش این خانه، اهمیت و جایگاه شعب ابی‌طالب را در حوادث عصر مکی، تحت الشعاع قرار دهد.[۱۷] تأکید برخی مورخان[۱۸] و سفرنامه‌نویسان[۱۹] بر فضیلت خانه ارقم، به عنوان یکی از پر فضیلت‌ترین خانه‌های مکه و معرفی این خانه به عنوان دارالاسلام[۲۰] و نیز طرح ادعای مسلمان شدن گروه بسیاری در این خانه[۲۱] را شاید بتوان نتیجه این سیاست دانست. حضور پیامبر در خانه ارقم، به رغم عدم تعیین زمان دقیق این حادثه، نقطه عطفی در تاریخ اسلام گردید و به عنوان مبنایی برای زمان‌بندی بخشی از حوادث سال‌های آغازین دعوت پیامبر شد.[۲۲] پس از مهاجرت ارقم به مدینه، اطلاعی از وضعیت خانه وی در دست نیست. تنها در یک گزارش، از اقدام ارقم در وقف این خانه، خبر داده شده است. بر اساس این گزارش ارقم با وقف خانه خود برای فرزندانش، هرگونه ارث بردن از این خانه و خرید و فروش آن را برای آنان منع کرد. هشام بن عاص بن هشام مخزومی و غلام وی، شاهدان این وقف بودند.[۲۳] از این رو خانه ارقم، تا روزگار منصور عباسی، در دست بازماندگان ارقم قرار داشت. ولی پس از سرکوب جنبش محمد نفس زکیه در 145ق. منصور عباسی (حک: 136-158ق.) ابتدا عبدالله بن عثمان بن ارقم را، که از پیروان نفس زکیه بود، به زندان افکند و سرانجام به زور، سهم این خانه را از او به هفده هزار دینار، و سپس سهم دیگر برادرانش را خرید. به گفته یکی از نوادگان ارقم، تصمیم منصور در خریدن این خانه به سفر حجی باز می‌گردد که در آن منصور، در حالی که از مروه به سوی صفا باز می‌گشت، خاندان ارقم را بالای خانه‌شان نظاره‌گر اعمال حج خود دید. پس از آن مهدی عباسی (حک: 158-169ق.) این خانه را به همسر خود، خیزران، مادر هادی و هارون عباسی، اهدا کرد[۲۴] و او نیز مسجدی در آن ساخت و سقاخانه‌ای در حیاط آن بنا کرد.[۲۵] فأسی (م.832ق.) در بازدید از این خانه، مساحت مسجد را حدود 4 متر در بیش از 5/3 متر دانسته است.[۲۶] برخی نیز از خرید خانه توسط خیزران، در سال 171ق. و در دوره حکومت هارون (حک: 170-193ق.)، خبر داده‌اند.[۲۷] خانه ارقم که از این پس به دارخیزران مشهور شد[۲۸]، بعدها به دست جعفر، نوه خیزران، افتاد تا آن‌که در دوره مأمون (حک: 198-218ق.)، غسّان بن عبّاد عباسی، از دیگر نوادگان خیزران، این خانه را خرید.[۲۹] ابن کثیر (م.774ق.)، در گزارشی غیر مشهور، از اقدام خیزران در الحاق خانه ارقم به مسجدالحرام، در دوران مهدی عباسی، خبر داده است[۳۰] و این در حالی است که هیچ یک از مورخان پیش و پس از او و سفرنامه‌نویسانی که از این خانه دیدن کرده‌اند، از این الحاق صحبتی نکرده‌اند. به گزارش ایوب صبری پاشا (م.1307ق.) این خانه پس از آن‌که به ملکیت اشراف بنی‌الحسن درآمد، به دست ابراهیم بک، از کارگزاران عثمانی افتاد و وی این خانه را به سلطان سلیم روم اهدا کرد.[۳۱] اهمیت این خانه نزد مسلمانان سبب گردید تا در دوره‌های مختلف، مورد توجه حاکمان قرار گیرد و منابع، از موارد متعدد مرمت و بازسازی آن گزارش دهند. جمال‌الدین جواد اصفهانی، وزیر زنگیان حاکم در شام و موصل در سال 555ق. با هزینه‌ای بالغ بر هزار دینار این خانه را بازسازی کرد.[۳۲] ابن جبیر (م.614ق.) در روز چهارشنبه، 29 ذی‌قعده سال 578ق.، در بازدید از خانه ارقم، آن را در موازات صفا و کنار اتاقکی که محل سکونت بلال حبشی بود، دانست. بر اساس این گزارش، در سمت راست وارد شونده به خانه، دری قرار داشت و به اتاقی باز می‌شد که محل نشستن پیامبر و محل تخته‌سنگی بود که پیامبر بدان تکیه می‌داد و جانب راست این جایگاه جای ابوبکر و سپس جای علی بن ابی‌طالب بود. تخته‌سنگی که علی بدان تکیه می‌داده، شبیه محراب بود و درون دیوار قرار داشت. بالای این اتاق به تازگی گنبدی ساخته شده بود. در برابر درِ ورودی این خانه، خانه‌های کرایه‌ای برای حاجیان ساخته بودند.[۳۳] از بازسازی خانه ارقم به دستور مستنصر عباسی (حک: 623-641ق.)، و نیز در سال821ق. به مباشرت علاء‌الدین علی بن ناصر، معروف به قائد، همچنین به دستِ زنی از مکه به نام مُرّة العصماء در قرن نهم یاد شده است.[۳۴] از بازسازی این خانه به شکل مسجد در سال 999ق.، به دستور سلطان مراد سوم[۳۵]، و نیز در سال1112ق. به دست ابراهیم بک، از کارگزاران عثمانی، گزارش شده است.[۳۶] ایوب صبری پاشا از وجود چهار گنبد زیبا و یک مأذنه روی آن خبر داده است.[۳۷] این گنبد تا سال 1343ق. باقی بود.[۳۸] رفعت پاشا، در بازدید از خانه ارقم در سال 1318ق.، این خانه را سمت چپ كوچه‏ای دانسته كه به سوی صفا بالا می‏رفت. در پس درِ این خانه که به مشرق باز می‌شد، فضای باز با ابعاد 48 قرار داشت. سمت چپ خانه، ایوانی سقف‏دار به عرض 3 متر وجود داشت كه در میانه دیوارِ سمتِ راستِ آن، دری قرار داشت كه به اتاقی به طول 8 متر و عرض تقریباً 4 متر باز می‌شد. در گوشه جنوب شرقی این اتاق، دو سنگ‌نبشته دیده می‌شد که روی نخستین سنگ‌نبشته، آیه36 نور/ 24 (...فی بُیوتٍ أَذِن اللَّهُ أنْ تُرْفَعَ وَیذْكَرَ فیها اسْمُهُ یسَبِّحُ لَهُ فیها بالغُدُوِّ وَالآصالِ) و عبارت «هذا مُختبأُ رسولِ الله و دارُالخیزران، وفیها مبتدأُ الإسلام، اَمر بتجدیدِهِ الفقیرُ إلی مولاه، أمینُ الملك مصلح، إبتغاءَ ثوابِ الله ورسوله، ولا یضیع أجرَ المحسنین» نقش بسته است.[۳۹] فأسی نیز پیش از این، از وجود این سنگ‌نبشته، با ‌اندکی اختلاف در متن آن، گزارش داده است.[۴۰] روی دومین سنگ نبشته که به بازسازی خانه توسط جمال‌الدین اصفهانی در سال 555ق. باز می‌گردد، این عبارت دیده می‌شود: «بسم الله الرحمن الرحیم، هذا مُختَبأُ رسولِ الله المعروفُ بدار الخیزران، اَمَر بعملِه وإنشائِه العبدُ الفقیر لرحمةِ الله تعالی، جمالُ الدین شرفُ الإسلام، أبوجعفر محمدُ بنُ علی ابن أبی منصور الإصفهانی وزیرُ الشامِ والموصلِ الطالبُ الوصول إلی الله تعالی، الراجی لرحمتِه، أطال اللهُ فی الطاعة بقاه، وَ اَنالَهُ فی الدارَین مُناه فی سنة خمس وخمسین وخمسمائه».[۴۱] این خانه در سال 1375ق.، در حکومت سعود بن عبدالعزیز، به مسجدالحرام ضمیمه[۴۲]، و به نقلی در سال 1399ق. ویران شد.[۴۳] اکنون به یاد این خانه، اولین دری که از آن سمت به مسجدالحرام باز می‌شود، باب ارقم نام‌گذاری کرده‌اند و احتمال داده شده که مکان این خانه، جایگاه پلکان برقی سمت صفا، مدخل ورودی طبقه دوم، باشد.[۴۴] ارقم خانه‌ای نیز در محله بنی‌زریق در مدینه داشت که از آن در منابع یاد شده است.[۴۵]

جستارهای وابسته

مکه

پانویس

  1. ↑ . اخبار مکه، الازرقی، ج1، ص7.
  2. ↑ التاریخ القویم، ج2، ص82-88؛ آثار اسلامی مکه و مدینه، ص156.
  3. ↑ . اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص260، 294.
  4. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص183؛ تاریخ الطبری، ج11، ص519؛ الاستیعاب، ج1، ص131.
  5. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص183؛ المنتظم، ج5، ص279؛ الاصابه، ج1، ص197.
  6. ↑ . الاستیعاب، ج1، ص131؛ اسدالغابه، ج1، ص60.
  7. ↑ . اسدالغابه، ج1، ص60.
  8. ↑ . البدایة و النهایه، ج5، ص363.
  9. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص185؛ تاریخ الطبری، ج11، ص519.
  10. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص183، 292؛ ج4، ص76.
  11. ↑ . الاستیعاب، ج1، ص131؛ اسدالغابه، ج1، ص60.
  12. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص86، 91، 171، 187، 297؛ انساب الاشراف، ج1، ص179؛ ج9، ص415؛ الاستیعاب، ج2، ص728؛ ج4، ص1474.
  13. ↑ . الدرر، ص40.
  14. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص184؛ اخبار مکه، الفاکهی، ج4، ص12؛ الاستیعاب، ج1، ص132.
  15. ↑ . السیرة النبویه، ابن هشام، ج1، ص342؛ تاریخ الطبری، ج2، ص335.
  16. ↑ . تفسیر العیاشی، ج2، ص329.
  17. ↑ . الصحیح من سیرة النبی، ج2، ص345؛ السیرة النبویه، نجاح طایی، ج1، ص248.
  18. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص183-184؛ اخبار مکه، الازرقی، ج1، ص7.
  19. ↑ . شفاء الغرام، ج1 ص16، 363.
  20. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص184.
  21. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص183؛ الاستیعاب، ج1، ص131؛ امتاع الاسماع، ج1، ص35.
  22. ↑ . نک: الطبقات الکبری، ج3، ص183؛ تاریخ مدینة دمشق، ج35، ص252.
  23. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص184؛ الاستیعاب، ج4، ص1540؛ المنتظم ج5، ص279-280.
  24. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص184؛ انساب الاشراف ج10، ص215؛ بهجة النفوس، ج1، ص267.
  25. ↑ . اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص200؛ العقد الثمین، ج1، ص55؛ الروض المعطار، ص194.
  26. ↑ . شفاء الغرام، ج1، ص363.
  27. ↑ . البدایة و النهایه، ج10، ص175؛ التاریخ القویم، ج2، ص83، 90.
  28. ↑ . اخبار مکه، الازرقی، ج2، ص200؛ سبل الهدی، ج2، ص320؛ الجامع اللطیف، ص289.
  29. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص184؛ المنتظم، ج5، ص280.
  30. ↑ . البدایة و النهایه، ج10، ص175.
  31. ↑ . موسوعة مرآة الحرمین، ج2، ص869.
  32. ↑ . رحله ابن جبیر، ص130؛ مرآة الحرمین، ج1، ص193.
  33. ↑ . رحله ابن جبیر، ص129-130.
  34. ↑ . شفاء الغرام، ج1، ص363.
  35. ↑ . موسوعة مرآة الحرمین، ج2، ص869.
  36. ↑ . التاریخ القویم، ج2، ص86.
  37. ↑ . موسوعة مرآة الحرمین، ج2، ص896.
  38. ↑ . التاریخ القویم، ج2، ص86.
  39. ↑ . مرآة الحرمین، ج1، ص192-193.
  40. ↑ . شفاء الغرام، ج1، ص363.
  41. ↑ . مرآة الحرمین، ج1، ص193.
  42. ↑ . التاریخ القویم، ج2، ص82؛ آثار اسلامی مکه و مدینه، ص156-157.
  43. ↑ . المعالم الاثیره، ص241.
  44. ↑ . تاریخ و آثار اسلامی، ص123-124؛ آثار اسلامی مکه و مدینه، ص157.
  45. ↑ . الطبقات الکبری، ج3، ص184-185؛ تاریخ المدینة المنوره، ج1، ص245.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله نقش ابن علان مکی در تدوین تاریخ مکه و مدینه علی احمدی، میقات حج شماره ۱۰۹، ۱۳۹۸ است.

آثار اسلامی مكه و مدینه: رسول جعفریان، قم، مشعر، 1386ش؛ اخبار مکة و ما جاء فیها من الآثار: محمد بن عبدالله الازرقی (م.248ق.)، به کوشش رشدی الصالح ملحس، مکه، دار الثقافه، 1415ق؛ اخبار مکة فی قدیم الدهر و حدیثه: محمد بن اسحاق الفاکهی (م.275ق.)، به کوشش عبدالملک بن عبدالله بن دهیش، بیروت، دار خضر، 1414ق؛ الاستیعاب فی معرفة الاصحاب: یوسف بن عبدالله بن عبدالبر (368-463ق.)، تحقیق علی محمد البجاوی، بیروت، دار الجیل، 1412ق؛ اسد الغابة فی معرفة الصحابه: علی بن محمد بن الاثیر (555-630ق.)، بیروت، دار الفکر، 1409ق؛ الاصابة فی تمییز الصحابه: ابن حجر العسقلانی (773-852ق.)، به کوشش علی محمد معوض و عادل احمد عبدالموجود، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1415ق؛ امتاع الاسماع بما للنبی من الاحوال و الاموال و الحفدة و المتاع: احمد بن علی المقریزی (م.845ق.)، به کوشش محمد عبدالحمید النمیسی، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1420ق؛ انساب الاشراف: احمد بن یحیی البلاذری (م.279ق.)، تحقیق سهیل صادق زکار و ریاض زرکلی، بیروت، دار الفکر، 1417ق؛ البدایة و النهایه: ابن كثیر (م.774ق.)، به كوشش علی شیری، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1408ق؛ بهجة النفوس و الاسرار: عبدالله المرجانی (م.699ق.)، به کوشش محمد عبدالوهاب، بیروت، دار الغرب الاسلامی، 2002م؛ التاریخ القویم: محمد طاهر الكردی، به كوشش ابن دهیش، بیروت، دار خضر، 1420ق؛ تاریخ الطبری (تاریخ الامم و الملوك): محمد بن جریر طبری (م.310ق.)، به كوشش محمد ابوالفضل، بیروت، دار احیاء التراث العربی، 1378ق؛ تاریخ المدینة المنورة (اخبار المدینة النبویه): عمر بن شبّه النمیری (م.262ق.)، به کوشش فهیم محمد شلتوت، قم، دار الفکر، 1410ق؛ تاریخ مدینة دمشق: علی بن الحسن بن عساکر (م.571ق.)، به کوشش علی شیری، بیروت، دار الفکر، 1415ق؛ تاریخ و آثار اسلامی مكه مكرمه و مدینه منوره: اصغر قائدان، تهران، مشعر، 1386ش؛ تفسیر العیاشی: محمد بن مسعود العیاشی (م.320ق.)، به كوشش رسولی محلاتی، تهران، المكتبة العلمیة الاسلامیه؛ الجامع اللطیف: محمد بن ظهیره (م.986ق.)، به کوشش علی عمر، قاهره، مکتبة الثقافة الدینیه، 1423ق؛ الدرر فی اختصار المغازی و السیر: ابن عبدالبر (م.463ق.)؛ رحلة ابن جبیر: محمد بن احمد بن جبیر (م.614ق.)، بیروت، دار مكتبة الهلال، 1986م؛ الروض المعطار: محمد بن عبدالمنعم الحمیری (م.900ق.)، به كوشش احسان عباس، بیروت، مكتبة لبنان، 1984م؛ سبل الهدی و الرشاد فی سیرة خیر العباد: محمد بن یوسف الصالحی (م.942ق.)، به كوشش عادل احمد و علی محمد، بیروت، دار الكتب العلمیه، 1414ق؛ السیرة النبویه: عبدالملک بن هشام (م.8-213ق.)، به كوشش السقاء و دیگران، بیروت، دار المعرفه؛ السیرة النبویه: نجاح الطائی، بیروت، البلاغ، 1422ق؛ شفاء الغرام: محمد الفأسی (م.832ق.)، به كوشش گروهی از علما، بیروت، دار الكتب العلمیه، 1421ق؛ الصحیح من سیرة النبی9: جعفر مرتضی العاملی، بیروت، دار السیره، 1414ق؛ الطبقات الكبری: محمد بن سعد (م.230ق.)، به كوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الكتب العلمیه، 1418ق؛ العقد الثمین فی تاریخ البلد الامین: محمد الفأسی (م.832ق.) به كوشش محمد عبدالقادر، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1419ق؛ مرآة الحرمین: ابراهیم رفعت باشا (م.1353ق.)، قم، المطبعة العلمیه، 1344ق؛ المعالم الاثیره: محمد محمد حسن شراب، بیروت، دار القلم، 1411ق؛ المنتظم فی تاریخ الملوک و الامم: ابن الجوزی (م.597ق.)، به کوشش محمد عبدالقادر عطا و مصطفی عبدالقادر عطا و نعیم زرزور، بیروت، دار الکتب العلمیه، 1412ق؛ موسوعة مرآة الحرمین الشریفین: ایوب صبری باشا (م.1290ق.)، القاهره، دار الآفاق العربیه، 1424ق.

برگرفته از «https://wikihaj.com/index.php?title=خانه_ارقم&oldid=42984»