مسجد بقیع زبیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(اصلاح نویسه‌های عربی، اصلاح فاصلهٔ مجازی) |
||
| خط ۱۵: | خط ۱۵: | ||
| باورها = | | باورها = | ||
| آیین‌ها = | | آیین‌ها = | ||
| احکام = | | احکام = | ||
| زیارت کنندگان = | | زیارت کنندگان = | ||
| بازدیدکنندگان = | | بازدیدکنندگان = | ||
| خط ۲۳: | خط ۲۳: | ||
| بازسازی‌ها = | | بازسازی‌ها = | ||
| بازسازی کنندگان = | | بازسازی کنندگان = | ||
| بخش‌های از میان رفته = از | | بخش‌های از میان رفته = از میان رفته | ||
| ویژگی‌های تاریخی = | | ویژگی‌های تاریخی = | ||
| متولیان = | | متولیان = | ||
| خط ۵۶: | خط ۵۶: | ||
| طول جغرافیایی = | | طول جغرافیایی = | ||
}} | }} | ||
'''مسجد بقیع الزبیر''' از مساجد تاریخی و متبرک [[مدینه]] است. [[سمهودی]] (911ق.) ذیل عنوان "مسجد بقیع الزبیر" روایت کرده که پیامبر(ص) در هنگام چاشت، دو رکعت نماز در بقیع الزبیر به جا آورد. اصحاب ایشان گفتند: تا به حال چنین نمازی نخوانده بود! حضرت فرمود: این، نماز بیم و امید بود و نباید آن را ترک کنند. ابن شاهین (385ق.) نیز از طریق عطاء بن یسار (103ق.) از ابوسعید خدری (74ق.) روایت کرده که رسول خدا (ص) در وقت چاشت در بقیع الزبیر هشت رکعت نماز به جا آورد و سپس فرمود: "انما صلاة رغب و رهب"؛ این نماز بیم و امید بود. | '''مسجد بقیع الزبیر''' از مساجد تاریخی و متبرک [[مدینه]] است. [[سمهودی]] (911ق.) ذیل عنوان "مسجد بقیع الزبیر" روایت کرده که پیامبر(ص) در هنگام چاشت، دو رکعت نماز در بقیع الزبیر به جا آورد.<ref>در مورد مسجد بقیع الزبیر، ر. ک: مقاله مسجد بنی عمرو بن مبذول</ref> اصحاب ایشان گفتند: تا به حال چنین نمازی نخوانده بود! حضرت فرمود: این، نماز بیم و امید بود و نباید آن را ترک کنند. <ref>وفاء الوفاء، ج 3، ص 66.</ref> | ||
ابن شاهین (385ق.) نیز از طریق عطاء بن یسار (103ق.) از ابوسعید خدری (74ق.) روایت کرده که رسول خدا (ص) در وقت چاشت در بقیع الزبیر هشت رکعت نماز به جا آورد و سپس فرمود: "انما صلاة رغب و رهب"؛ این نماز بیم و امید بود.<ref>ناسخ الحدیث و منسوخه، ج 1، ص 195.</ref> | |||
این مسجد در شرق [[مدینه]] در بقیع الزبیر و نزدیک [[مقبره اسماعیل]] فرزند [[امام صادق(ع)]] قرار داشته است.<ref>مساجد صلی فیها رسول الله(ص)، ص 403.</ref> مسجد بقیع الزبیر از مساجدی است که در طول تاریخ از بین رفته است.<ref>تاریخ و آثار اسلامی مکه و مدینه، صص 337 - 336.</ref> | |||
==منابع== | ==منابع== | ||
{{منابع}} | {{منابع}} | ||
* آثار اسلامی مکه و مدینه: رسول جعفریان، تهران، مشعر، 1386ش. | |||
* مساجد صلی فیها رسول الله (ص) فی الحرمین الشریفین و الجزیرة العربیة، عطاء سید ضیاءالدین بن محمد بن مقبول، جده، کنوز المعرفه، 1434. | |||
* ناسخ الحدیث و منسوخه، ابن شاهین عمر بن احمد، تحقیق سمیر بن احمد الزهیری، الزرقاء، مکتبة المنار، 1408. | |||
* وفاء الوفاء باخبار دار المصطفی: علی بن عبدالله السمهودی (م.911ق.)، تحقیق محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت، دار الکتب العلمیه، 2006م. | |||
{{پایان}} | |||
نسخهٔ ۱۸ ژوئیهٔ ۲۰۲۳، ساعت ۰۹:۴۸
 | این مقاله هماکنون در دست ویرایش است.
این برچسب را کاربر:Kamran در تاریخ ۲۴ تیر ۱۴۰۲ برای جلوگیری از تعارض ویرایشی قرار داده است. لطفا بدون توافق با کاربر فوق برچسب را برندارید. |
| اطلاعات اوليه | |
|---|---|
| مکان | بقیع الزبیر در نزدیکی مسجدالنبی |
| کاربری | مسجد |
| جنبه دینی | |
| وابسته به دین/مذهب | اسلام |
| تاریخ بنا | |
| بخش‌های از میان رفته | از میان رفته |
مسجد بقیع الزبیر از مساجد تاریخی و متبرک مدینه است. سمهودی (911ق.) ذیل عنوان "مسجد بقیع الزبیر" روایت کرده که پیامبر(ص) در هنگام چاشت، دو رکعت نماز در بقیع الزبیر به جا آورد.[۱] اصحاب ایشان گفتند: تا به حال چنین نمازی نخوانده بود! حضرت فرمود: این، نماز بیم و امید بود و نباید آن را ترک کنند. [۲] ابن شاهین (385ق.) نیز از طریق عطاء بن یسار (103ق.) از ابوسعید خدری (74ق.) روایت کرده که رسول خدا (ص) در وقت چاشت در بقیع الزبیر هشت رکعت نماز به جا آورد و سپس فرمود: "انما صلاة رغب و رهب"؛ این نماز بیم و امید بود.[۳] این مسجد در شرق مدینه در بقیع الزبیر و نزدیک مقبره اسماعیل فرزند امام صادق(ع) قرار داشته است.[۴] مسجد بقیع الزبیر از مساجدی است که در طول تاریخ از بین رفته است.[۵]
منابع
- آثار اسلامی مکه و مدینه: رسول جعفریان، تهران، مشعر، 1386ش.
- مساجد صلی فیها رسول الله (ص) فی الحرمین الشریفین و الجزیرة العربیة، عطاء سید ضیاءالدین بن محمد بن مقبول، جده، کنوز المعرفه، 1434.
- ناسخ الحدیث و منسوخه، ابن شاهین عمر بن احمد، تحقیق سمیر بن احمد الزهیری، الزرقاء، مکتبة المنار، 1408.
- وفاء الوفاء باخبار دار المصطفی: علی بن عبدالله السمهودی (م.911ق.)، تحقیق محمد محیی‌الدین عبدالحمید، بیروت، دار الکتب العلمیه، 2006م.