در نجف: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
(←معرفی) |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
این سنگ، در بیشتر موارد سفید و بلوری و گاهی نیز سرخ است و در میان بعضی از آن‌ها خطوط و نقش و نگاری شبیه گیاه است. | این سنگ، در بیشتر موارد سفید و بلوری و گاهی نیز سرخ است و در میان بعضی از آن‌ها خطوط و نقش و نگاری شبیه گیاه است. | ||
در برخی روایات استفاده از آن در نگین انگشتر سفارش | در برخی روایات استفاده از آن در نگین انگشتر سفارش و برای آن ثواب شمرده شده است. امام صادق(ع) دُرّ نجف را یکی از 5 انگشتری دانسته که او دوست دارد هر مؤمنی از آن استفاده کند. وی ثواب در دست کردنِ این انگشتر و نگاه کردن به آن را، برابر با حج و عمره پیامبران و بندگان شایسته خدا دانسته است. به گفته امام صادق(ع)، خدا این سنگ را ارزان قرار داد تا شیعیان چه ثروتمند و چه نیازمند، بتوانند از آن برای انگشتر استفاده کنند. | ||
تهذيب الأحكام( تحقيق خرسان) | |||
نويسنده: طوسى، محمد بن الحسن، محقق: خرسان، حسن الموسوى، دار الكتب الإسلاميه، تهران | |||
چاپ چهارم، 1407ق. | |||
==پانوشت== | ==پانوشت== | ||
نسخهٔ ۲۶ اوت ۲۰۱۹، ساعت ۰۱:۲۸
دُرّ نجف، سنگی است که در بیرون از شهر نجف، در منطقه‌ای مشهور به بحر نجف یافت شده، و برای نگین انگشتر استفاده می‌شود. در روایات به استفاده از آن سفارش شده است.
معرفی
دُرّ نجف، سنگی بلورین است که در بیرون از شهر نجف، در منطقه‌ای مشهور به بحر نجف یافت می‌شود. این سنگ، تراش داده شده و پس از پرداخت و برّاق شدن، برای نگین انگشتر استفاده می‌شود. از گذشته، کار عده‌ای از اهالی نجف جمع‌آوری این سنگریزه‌ها و فروش آن‌ها بوده است.[۱]
این سنگ، در بیشتر موارد سفید و بلوری و گاهی نیز سرخ است و در میان بعضی از آن‌ها خطوط و نقش و نگاری شبیه گیاه است.
در برخی روایات استفاده از آن در نگین انگشتر سفارش و برای آن ثواب شمرده شده است. امام صادق(ع) دُرّ نجف را یکی از 5 انگشتری دانسته که او دوست دارد هر مؤمنی از آن استفاده کند. وی ثواب در دست کردنِ این انگشتر و نگاه کردن به آن را، برابر با حج و عمره پیامبران و بندگان شایسته خدا دانسته است. به گفته امام صادق(ع)، خدا این سنگ را ارزان قرار داد تا شیعیان چه ثروتمند و چه نیازمند، بتوانند از آن برای انگشتر استفاده کنند.
تهذيب الأحكام( تحقيق خرسان)
نويسنده: طوسى، محمد بن الحسن، محقق: خرسان، حسن الموسوى، دار الكتب الإسلاميه، تهران چاپ چهارم، 1407ق.
پانوشت
- ↑ مجلۀ الینابیع، شمارۀ ۲، ص۱۱۱، به نقل از ماضی النجف و حاضرها.