کاربر:Mo.ali.rezapour/صفحه تمرین۱: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
سکینه بنت الحسین | '''سکینه بنت الحسین''' از دختران [[امام حسین(ع)]] است که در حادثه کربلا حضور داشته است. | ||
== معرفی و جایگاه == | == معرفی و جایگاه == | ||
سکینه بنت | سکینه بنت الحسین، دختر [[امام حسین(ع)]] و [[رباب بنت امرؤ القیس|رَباب بِنت اِمرؤ القیس]]<ref>ابوالفرج اصفهانی، بیتا، ص۹۴؛ ابن عماد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.</ref> در سال ۴۷ یا ۵۱ هجری قمری، متولد شد.<ref>مقرم، ۱۴۱۹ق، ص۱۴۱.</ref> نام او را آمنه، آمینه و امیمنه ذکر کردهاند.<ref>ابن عباد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.</ref> گفتهاند وی زنی با آرامش و وقار بود و از همین جهت مادرش او را سکینه لقب داد.<ref>ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۰.</ref> با توجه به گزارش ابن شهرآشوب در کتاب مناقب، سکینه در کربلا حضور داشت و پس از واقعه کربلا جزو اسرا بود.<ref>ابن شهر آشوب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۱۲۵۷.</ref> در کتاب ریاحین الشریعه عمر سکینه را هشتاد سال ذکر کردهاند.<ref>محلاتی، بیتا، ج۳، ص۲۵۷.</ref> و در وفیات الأعیان وفات ایشان را در روز پنجشنبه پنجم ربیع‌الاول سال ۱۱۷ هجری در مدینه دانستهاند.<ref>ابن خلکان، بیتا، ج۲، ص۳۹۶.</ref> | ||
سکینه یکی از راویان حدیث به شمار می‌رود که ابن حبان نامش را در کتاب الثقات آورده است؛ با این توضیح که سکینه بنت الحسین، از اهل‌بیت خویش روایت کرده و کوفیان از طریق او اخبار واصله را نقل کردهاند.<ref>ابن حبان، ۱۳۹۳ق، ج۴، ص۳۵۲ .</ref> در منابع دیگر به نقل حدیث از پدرش اشاره شده است.<ref>ذهبی، ۱۴۲۷ق، ج۴، ص۳۴۸؛ ابن عسا کر، بیتا، ج۶۹، ص۲۰۴.</ref> گفته شده سکینه از نوادر عصر خود در شعر بود؛ به گونهای که اهل شعر پس از سرودن شعر خود نزد ایشان می‌رفتند تا ایراد شعریشان را بفهمند.<ref>(ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۳)</ref> درباره شخصیت وی نقل شده که از زیرکترین و بااخلاقترین زنان زمان خود بود؛ چنان‌که او را سیده نساء عصر خود می‌دانستند.<ref>ابن خلکان، بیتا، ج۲، ص۳۹۴؛ الصفدی، ۱۴۲۰ق، ج۱۵، ص۱۸۲.</ref> همچنین او در زیبایی و حسن خلق نیز مشهور بود.<ref>ابن عماد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.</ref> | |||
سکینه یکی از راویان حدیث به شمار می‌رود که ابن حبان | |||
در | |||
== ازدواج == | == ازدواج == | ||
مورخان درباره ازدواج حضرت سکینه | مورخان درباره ازدواج حضرت سکینه اختلاف نظر دارند؛ بعضی معتقدند امام حسین سکینه را به ازدواج پسرعموی خود، عبدالله بن حسن، درآورد.<ref>بالذری، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۱۹۵؛ ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۶.</ref> اما شیخ مفید، عبدالله بن حسن را در زمان واقعه کربلا کودکی که به سن بلوغ و ازدواج نرسیده توصیف می‌کند.<ref>مفید، بیتا، ص۴۶۵.</ref> برخی منابع همسر سکینه را ابوبکر بن حسن بن علی معرفی کردهاند؛ البته بر اساس منابع ابوبکر کنیه عبدالله بن حسن بوده است.<ref>ابن حزم، ۱۹۸۳م، ص۱۰۵.</ref> برخی مورخان معتقدند پیش از آنکه ازدواج آنان به زفاف بینجامد عبدالله در واقعه کربلا به شهادت رسید.<ref>ابن عساکر، بیتا، ج۶۹، ص۲۰۵.</ref> در ریاحین الشریعه عبدالله بن مسلم بن عقیل همسر وی معرفی شده است.<ref>محالتی، بیتا، ج۴، ص۲۵۵.</ref> | ||
برخی مورخان مانند ابوالفرج اصفهانی در کتاب الأغانی و ابن عماد حنبلی به تعدد همسران سکینه بنت الحسین تصریح می‌کنند. اولین همسر وی پسرعمویش عبدالله بن حسن بن علی بود و پس از آن به ترتیب به همسری مصعب بن زبیر، عبدالله بن عثمان حزامی، زید بن عمرو بن عثمان، اصبغ بن عبدالعزیز بن مروان و ابراهیم بن عبدالرحمن بن عوف درآمد.<ref>ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۷، ص۳۶۶؛ ابنعماد حنبلی، ّحمن بن عوف درآمد. عبدالر بیتا، ج۲، ص۸۲.</ref> اما مورخان معاصر ازدواج های مکرر حضرت سکینه را رد می‌کنند. | |||
سیدمحمد علی الحلو در کتابی به نام عقیله قریش آمنه بنت الحسین به تفکیک نقل چهار نفر از مورخان - ابوالفرج اصفهانی، ابن خلکان، ابن سعد و سبط بن جوزی- درباره تعدد همسران حضرت سکینه آورده و به نقد و بررسی آن پرداخته و اعلام کرده است که افراد نامبرده اغلب زبیریاند. این نقل را زبیر بن بکار به نقل از عمویش، مصعب، آورده که وثاقت هر دو مخدوش است. علاوه بر اینکه آل زبیر با آل علی و اهل بیت دشمنی دارند. پس این روایت از اعتبار ساقط است و می‌توان گفت جعل این روایات برای کاستن از شخصیتهای تأثیرگذار است.<ref>حلو، ۱۴۲۳ق، ص۹۵–۹۸.</ref> بنابراین گزارش‌های درباره تعدد ازدواجهای ایشان در کتب تاریخی آمده که به تهمت تاریخی شبیه‌تر است تا واقعیت. | |||
== محل دفن == | == محل دفن == | ||
نسخهٔ ۲۲ ژوئیهٔ ۲۰۲۵، ساعت ۲۰:۳۸
سکینه بنت الحسین از دختران امام حسین(ع) است که در حادثه کربلا حضور داشته است.
معرفی و جایگاه
سکینه بنت الحسین، دختر امام حسین(ع) و رَباب بِنت اِمرؤ القیس[۱] در سال ۴۷ یا ۵۱ هجری قمری، متولد شد.[۲] نام او را آمنه، آمینه و امیمنه ذکر کردهاند.[۳] گفتهاند وی زنی با آرامش و وقار بود و از همین جهت مادرش او را سکینه لقب داد.[۴] با توجه به گزارش ابن شهرآشوب در کتاب مناقب، سکینه در کربلا حضور داشت و پس از واقعه کربلا جزو اسرا بود.[۵] در کتاب ریاحین الشریعه عمر سکینه را هشتاد سال ذکر کردهاند.[۶] و در وفیات الأعیان وفات ایشان را در روز پنجشنبه پنجم ربیع‌الاول سال ۱۱۷ هجری در مدینه دانستهاند.[۷]
سکینه یکی از راویان حدیث به شمار می‌رود که ابن حبان نامش را در کتاب الثقات آورده است؛ با این توضیح که سکینه بنت الحسین، از اهل‌بیت خویش روایت کرده و کوفیان از طریق او اخبار واصله را نقل کردهاند.[۸] در منابع دیگر به نقل حدیث از پدرش اشاره شده است.[۹] گفته شده سکینه از نوادر عصر خود در شعر بود؛ به گونهای که اهل شعر پس از سرودن شعر خود نزد ایشان می‌رفتند تا ایراد شعریشان را بفهمند.[۱۰] درباره شخصیت وی نقل شده که از زیرکترین و بااخلاقترین زنان زمان خود بود؛ چنان‌که او را سیده نساء عصر خود می‌دانستند.[۱۱] همچنین او در زیبایی و حسن خلق نیز مشهور بود.[۱۲]
ازدواج
مورخان درباره ازدواج حضرت سکینه اختلاف نظر دارند؛ بعضی معتقدند امام حسین سکینه را به ازدواج پسرعموی خود، عبدالله بن حسن، درآورد.[۱۳] اما شیخ مفید، عبدالله بن حسن را در زمان واقعه کربلا کودکی که به سن بلوغ و ازدواج نرسیده توصیف می‌کند.[۱۴] برخی منابع همسر سکینه را ابوبکر بن حسن بن علی معرفی کردهاند؛ البته بر اساس منابع ابوبکر کنیه عبدالله بن حسن بوده است.[۱۵] برخی مورخان معتقدند پیش از آنکه ازدواج آنان به زفاف بینجامد عبدالله در واقعه کربلا به شهادت رسید.[۱۶] در ریاحین الشریعه عبدالله بن مسلم بن عقیل همسر وی معرفی شده است.[۱۷]
برخی مورخان مانند ابوالفرج اصفهانی در کتاب الأغانی و ابن عماد حنبلی به تعدد همسران سکینه بنت الحسین تصریح می‌کنند. اولین همسر وی پسرعمویش عبدالله بن حسن بن علی بود و پس از آن به ترتیب به همسری مصعب بن زبیر، عبدالله بن عثمان حزامی، زید بن عمرو بن عثمان، اصبغ بن عبدالعزیز بن مروان و ابراهیم بن عبدالرحمن بن عوف درآمد.[۱۸] اما مورخان معاصر ازدواج های مکرر حضرت سکینه را رد می‌کنند.
سیدمحمد علی الحلو در کتابی به نام عقیله قریش آمنه بنت الحسین به تفکیک نقل چهار نفر از مورخان - ابوالفرج اصفهانی، ابن خلکان، ابن سعد و سبط بن جوزی- درباره تعدد همسران حضرت سکینه آورده و به نقد و بررسی آن پرداخته و اعلام کرده است که افراد نامبرده اغلب زبیریاند. این نقل را زبیر بن بکار به نقل از عمویش، مصعب، آورده که وثاقت هر دو مخدوش است. علاوه بر اینکه آل زبیر با آل علی و اهل بیت دشمنی دارند. پس این روایت از اعتبار ساقط است و می‌توان گفت جعل این روایات برای کاستن از شخصیتهای تأثیرگذار است.[۱۹] بنابراین گزارش‌های درباره تعدد ازدواجهای ایشان در کتب تاریخی آمده که به تهمت تاریخی شبیه‌تر است تا واقعیت.
محل دفن
مورخان درباره محل وفات حضرت سکینه اتفاق نظر ندارند؛ اما نقل مشهور آن است که آن بانوی بزرگ در مدینه وفات یافته و به خا ک سپرده شده است.[۲۰] البته تصریح نشده که قبر او در بقیع است. قبری که امروزه در قبرستان باب الصغیر دمشق سور یه واقع است و به گمان برخی منسوب به سکینه است - همان گونه که مرحوم سیدمحسن امین تصریح و تأ کید کرده - هیچ ارتباطی به حضرت سکینه جز تشابه اسمی ندارد و بیشک مربوط به سکینه دیگری است که دختر یکی از ملوک بوده است؛ چنان‌که بر ّ ر عنوان» سکینه بنت الملک… «صندوقی که بر این قبر نهاده بودند به خط کوفی مشج را نوشته بودند و حاج شیخ عباس قمی نیز آن را دیده و برای مرحوم سیدمحسن امین بازگو کرده بود. مرحوم امین نیز آن را مشاهده، و تصریح کرده است که مربوط به دختر یکی از ملوک است که سکینه نام داشته و چون صندوق از کلمه» الملک «به بعد دچار شکستگی شده، معلوم نیست کدام شاه و حا کم مراد است.[۲۱]
دیدگاه‌های دیگری درباره محل وفات و دفن ایشان وجود دارد؛ از جمله وفات ایشان در راه مکه،[۲۲]کوفه[۲۳] ،)دمشق ّ[۲۴]و قاهره.[۲۵] دانستهاند
با توجه به دیدگاه مشهور مورخان مبنی بر وفات و دفن سکینه بنت الحسین در مدینه تصریحی به دفن ایشان در بقیع وجود ندارد؛ اما می‌توان از یک راه این مطلب را اثبات کرد و آن اینکه رسول خدا۹ و اهل بیت: در زمان حیات خود به بقیع توجه بسیار، و به اهمیت آن اشاره می‌کردند.
با توجه به اهمیت بقیع نزد پیامبر و اهل بیت، بعید به نظر می‌رسد که بنیهاشم حضرت سکینه را در مکانی غیر از بقیع به خا ک سپرده باشند. افزون بر این دلیلی ندار یم که پیکر حضرت را پس از وفات به بیرون شهر برده و در جای دیگری به خا ک سپرده باشند؛ به عبارت دیگر می‌توان گفت بین وفات در مدینه و دفن در قبرستان بقیع رابطهای مستقیم وجود دارد، مگر اینکه خالفش با شاهد و قرینه اثبات شود و ما در این باره شاهد تار یخی ندار یم.
پانویس
- ↑ ابوالفرج اصفهانی، بیتا، ص۹۴؛ ابن عماد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.
- ↑ مقرم، ۱۴۱۹ق، ص۱۴۱.
- ↑ ابن عباد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.
- ↑ ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۰.
- ↑ ابن شهر آشوب، ۱۳۷۹ق، ج۳، ص۱۲۵۷.
- ↑ محلاتی، بیتا، ج۳، ص۲۵۷.
- ↑ ابن خلکان، بیتا، ج۲، ص۳۹۶.
- ↑ ابن حبان، ۱۳۹۳ق، ج۴، ص۳۵۲ .
- ↑ ذهبی، ۱۴۲۷ق، ج۴، ص۳۴۸؛ ابن عسا کر، بیتا، ج۶۹، ص۲۰۴.
- ↑ (ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۳)
- ↑ ابن خلکان، بیتا، ج۲، ص۳۹۴؛ الصفدی، ۱۴۲۰ق، ج۱۵، ص۱۸۲.
- ↑ ابن عماد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.
- ↑ بالذری، ۱۴۱۷ق، ج۲، ص۱۹۵؛ ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۶، ص۳۶۶.
- ↑ مفید، بیتا، ص۴۶۵.
- ↑ ابن حزم، ۱۹۸۳م، ص۱۰۵.
- ↑ ابن عساکر، بیتا، ج۶۹، ص۲۰۵.
- ↑ محالتی، بیتا، ج۴، ص۲۵۵.
- ↑ ابوالفرج اصفهانی، ۱۴۱۵ق، ج۱۷، ص۳۶۶؛ ابنعماد حنبلی، ّحمن بن عوف درآمد. عبدالر بیتا، ج۲، ص۸۲.
- ↑ حلو، ۱۴۲۳ق، ص۹۵–۹۸.
- ↑ ابن خلکان، بیتا، ج2 ،ص396؛ امین، بیتا، ج3 ،ص492؛ شراب، بیتا، ص362 )
- ↑ ابن خلکان، بیتا، ج2 ،ص396؛ امین، بیتا، ج3 ،ص492؛ شراب، بیتا، ص362 )
- ↑ ابن عماد حنبلی، بیتا، ج۲، ص۸۲.
- ↑ ابن بطوطه، ج۱، ص۱۶۷.
- ↑ همان، ج۱، ص۷۵؛ نوو ی، ج۱، ص۱۶۳)
- ↑ شراب، بیتا، ص۳۶۲.