راقدون عند الحسین(ع) (کتاب)

راقدون عند الحسین(ع)، کتابی است به زبان عربی، نوشته سامی جواد کاظم، که در آن شرح حال نزدیک به ۷۰۰ تن از بزرگان دفن‌شده در محدوده حائر حسینی گردآوردی شده است. این کتاب در سال ١۴٣۴ق. به چاپ رسیده است.

راقدون عند الحسین(ع) (کتاب)
پدید آورندگان
نویسنده سامی جواد کاظم المنذری
محتوا
موضوع کربلا، آرامگاه‌ها کربلا، سرگذشتنامه علما، عراق
زبان عربی
نشر
تعداد جلد ۱
تعداد صفحات ۴۸۴
قطع وزیری
ناشر شرکة‌ دبوق‌ للطبا‌عة‌
محل نشر بیروت
تاریخ نشر ١۴٣۴ق.

نویسنده

سامی جواد کاظم المنذری الکاظمی(ت.۱۳۷۸ق)، نویسنده و روزنامه‌نگار عراقی، ساکن کربلا و زاده شهر کاظمین است. وی در «جامعة المصطفی العالمیة» و «الجامعة العالمیة للعلوم الإسلامیة» (لندن)، تحصیلات دینی را گذرانده و اکنون (۱۴۴۱ق)، سردبیر مجله الأحرار وابسته به العتبة الحسینیة‌ المقدسة و چند مجله دیگر در عراق است.[۱] برخی از آثار دیگر او عبارتند از: راقدون عند العباس(ع)،[۲] راقدون عند العسکریین(ع)،[۳] تراتیل سماویة[۴] و ام الامام السجاد(ع).[۵]

محتوا

کتاب راقدون عند الحسین(ع)، شرح حال نزدیک به ۷۰۰ تن از بزرگانی است که در محدوده حائر حسینی دفن شده‌اند.[۶] مبنای محدوده حائر حسینی در این کتاب، دیدگاه محمدباقر مجلسی است که محدوده حائر را صحن شریف و حجره‌ها دانسته‌ است؛ خانه‌ها، مدرسه‌ها و مسجدهای دیوار به دیوار حرم که در طرح توسعه، بخشی از آن‌ها به حرم ملحق شده‌اند نیز، در این کتاب، در محدوده حائر شمرده شده و زندگی‌نامه دفن‌شدگان آن مکان‌ها، بیان شده است.[۷]

بخش پایانی کتاب، به معرفی بناهای حرم امام حسین(ع)، مقبره‌های خانوادگی و مکان‌هایی که در گذشته بوده و اکنون اثری از آن نیست[یادداشت ۱] پرداخته است.[۸]

مطالب این کتاب، به این شرح تنظیم شده است:

  • مقدمه: بررسی محدوده حائر، بررسی محدوده حرم حسینی، پیشینه خاکسپاری در کربلا؛[یادداشت ۲]
  • ١٧ تن از شهداى‌ هاشمى کربلا؛
  • ٧١ تن از شهداى غیرهاشمى کربلا به همراه ٢١ تن دیگر؛
  • ٣٨۴ تن از عالمان، دانشمندان، شاعران و ادیبان؛
  • ١٠٧ تن از صاحب منصبان و پادشاهان، همراه با ٨۴ نفر دیگر؛
  • ۱۲ خانواده معروف کربلا که در حائر حسینى مقبرۀ خصوصى دارند.[۱۰]

منابع کتاب

برخی از منابع این کتاب عبارتند از: کتاب‌های «مدینة الحسین(ع)» نوشته سید محمدحسن کلیددار، «تاریخ مراقد الحسین(ع)» نوشته سلمان آل طعمه، «مشاهیر به خاک سپرده شده در کربلا» نوشته ابراهیم زنگنه و «أعلام کربلا» نوشته احمد حائری.[۱۱] نویسنده، از آثار خطی، پایگاه‌های مجازی و گفت‌وگو با کارشناسان و کهنسالان نیز بهره برده است.[۱۲]

ویژگی‌ها

  • نخستین اثر، که در آن اسم و سرگذشت کوتاه همه دفن‌شدگان حائر حسینی گردآوردی شده است.[۱۳]
  • جلوگیری از اشتباهات به سبب تشابه اسمی؛ برای نمونه «مشهد الحسین(ع)» که در کتاب‌های تاریخی، نامی مشترک بین حرم امام حسین(ع)، مقام رأس الحسین(ع) در حلب و برخی مقبره‌های دیگر است، سبب اشتباه برخی، در دفن‌شدگان حائر حسینی شده است.[۱۴]

چاپ

این کتاب، در ۴٨۴ صفحه، با قطع وزیرى، توسط شرکة‌ دبوق‌ للطبا‌عة‌، در بیروت، در سال ١۴٣۴ق. به چاپ رسید.[۱۵]

پیوند به بیرون

پانوشت

  1. معجم المقالات الحسینیة، ج۳، ص۹.
  2. راقدون عند العباس(ع)، دار الکتب و الوثائق العراقیة.
  3. Rāqidūn ʻinda al-ʻAskarīyayn, worldcat
  4. تراتیل سماویة، دار الکتب و الوثائق العراقیة.
  5. ام الامام السجاد(ع)، دار الکتب و الوثائق العراقیة.
  6. مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۰.
  7. مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۳.
  8. مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۳.
  9. مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۳ و ۱۸۴.
  10. مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۰.
  11. مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۵.
  12. مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۰ و ۱۸۱.
  13. مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۱.
  14. مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۵.
  15. راقدون عند الحسین(ع)، پایگاه اطلاع‌رسانی کتابخانه‌های ایران؛ مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره ۱۸، ص۱۸۰.
  1. برای نمونه، از «کشک‌خانه»، دو مکان کوچک در حرم که اکنون اثری از آن نیست یاد کرده است.
  2. به باور نویسنده، اولین غیرهاشمی دفن شده در حائر حسینی، عثمان بن عیسی، صحابی امام رضا(ع) و نخستین هاشمی دفن شده، سید ابراهیم مجاب است.[۹]

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله مدفونین حائر حسینی در «راقدون»، محمدحسین خوشنویس، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره هجدهم، بهار 1393، ص179 است.