الرحلة العراقیة (محمد هارون)

رحلة عراقیة، سفرنامه‌ای به زبان عربی و نوشته سید محمد هارون، از عالمان شیعه هند است، که در سال ۱۳۲۹ق پس از بازگشت از عتبات عالیات نگاشته است.

الرحلة العراقیة (محمد هارون)

پدید آورندگان
نویسنده	محمد هارون هندی
تصحیح	احمد محمدرضا الحائری
تاریخ نگارش	سده چهاردهم هجری
محتوا
موضوع	سفرنامه، زیارت، سیر سیاحت، عراق، عتبات عالیات
زبان	عربی
نشر
تعداد جلد	۱
تعداد صفحات	۱۹۲
قطع	رقعی
ناشر	مکتبة العلامة ابن‌ فهد الحلی‌، مؤسسة الفکر الاسلامی‌
محل نشر	بیروت
تاریخ نشر	۱۴۳۳ق. (۱۳۹۱ش)
رده‌بندی کنگره	۳ ر ۲ ه / ،BP،۲۶۳

نویسنده

سید محمد هارون حسینی زنگی پوری هندی (۱۲۹۲-۱۳۳۹ق)، فرزند عبدالحسین و متولد زنگی‌پور، در ايالت اوتارپرداش، در شمال هندوستان بود. او شاعر، تاریخ‌دان و یکی از عالمان شیعه هند بود. وی در هند، از استادانی مانند حکیم مولوی محمد هاشم، مولانا سید علی حسین و مولانا علی جواد بهره برده و از دانشگاه پنجاب با مدرک ممتاز الافاضل فارغ التحصیل شد. برخی از فعالیت‌های او تدریس در دانشگاه اوریانتال، دانشگاه دهلی، مدرسه امروهه و مدیریت روزنامه پیسه بود. محمد هارون، در ديره غازيخان با ميرزايي‌ها، حنفى‌ها و وهابي‌ها مناظره‌هایی داشت. او سخنران نیز بود و بیش از ۴۰ اثر نگاشت؛ برخی از آن‌ها به این شرحند: فلسلفة المذهب، اشاعة العلوم، ابطال التناسخ، امامة القرآن، خصوصیات مذهب شیعه الدرة الحائریة، السبحة الحسینیة و التحفة الحائریة.

زمان سفر و نگارش

محمد هارون، در 9 جمادی‌الاولی 1328ق. (۲۸ اردیبهشت 1289ش) از هند، برای زیارت عتبات عالیات به عراق رفته و پس از بازگشت به زادگاهش، حسین آباد نگارش سفرنامه رحلة عراقیة را آغاز کرده است. او در روزهای پایانی شوال 1329ق. نگارش آن را آغاز و در 26 ذی القعده همان سال به پایان رسانده است.

محتوا

کتاب رحلة عراقیة، سفرنامه‌ای به زبان عربی است، که در سال ۱۳۲۹ق. پس از بازگشت نویسنده از عتبات عالیات نگاشته شده است. این سفرنامه، با اهمیت سفر از دیدگاه اسلام، ارزش زیارت امام حسین(ع) و شرافت کربلا آغاز شده و به رؤیایی از نویسنده پرداخته که سبب سفر او به کربلا شده است. سفر از حسین‌آباد شروع شده، به بمبئی و از راه دریا به بوشهر رسیده است. پس از توقفی کوتاه در بوشهر، سفر از راه دریا به سوی بصره ادامه یافته و نویسنده در بصره برای ورود به خاک عراق قرنطینه شده است. پس از آن، از رود دجله به بغداد رفته و امام کاظم(ع) و امام جواد(ع) را زیارت کرده و به سامرا رفته است. در این بخش، حرم امامان هادی(ع)، عسکری(ع) و وضعیت شیعیان سامرا کم‌رونق‌تر از دوره میرزای شیرازی دانسته شده است. نویسنده در این بخش، پاسخ شعر ابن حجر را که نقد باور شیعیان درباره سرداب سامرا است، با شعر داده است. در فصل پَسین، در راه سامرا به کربلا، از امنیتی که انگلستان در عراق ایجاد کرده و از آزادی مذهبی که به شیعیان داده تقدیر شده است. در حرم امام حسین(ع) (پایان جمادی‌الثانی ۱۳۲۸ق)، شلوغی پیرامون ضریح، حضور زائران از بیشتر کشورهای دنیا و زیارت شب‌های جمعه توجه نویسنده را جلب کرده است. در فصلی جداگانه، چگونگی روشنایی حرم توضیح داده شده؛ از جمله شمع‌های بزرگی که فتیله آن نزدیک به ۱ متر و درازای شمع به اندازه قد انسان بوده است.

• مقدمه: اهمیت سفر از دیدگاه اسلام.
• فصل اول: ثواب سفر برای زیارت حرم امام حسین(ع).

در این فصل، ۱۰ روایت درباره ثواب و آثار زیارت امام حسین(ع) گردآوری شده و خواننده برای رفتن به زیارت وی، تشویق شده است.

• فصل دوم: در شرافت سرزمین کربلا.

این فصل، درباره شرافت سرزمین کربلا، برتری آن بر دیگر سرزمین‌ها، برخی ویژگی‌های تربت آن و محدوده حائر است.

• فصل سوم: علت زیارت.

این فصل، به رؤیایی از نویسنده پرداخته، که سبب تصمیم وی برای زیارت امام حسین(ع) شده است.

فصل : عجائب و خوارق کربلا.

یکسان بودن قیمت کالاها،

فهرست

• المقدمة

1. فی السفر الی المشهد الحسینی و ثوابه
2. فی شرف ارض کربلاء
3. سبب الزیارة
4. الراحلة الدخانیة
5. مدینة بومبای
6. الطریق الی البصرة
7. الی سامراء
8. الطریق الی کربلاء
9. وصف المناجاة و العبادة
10. وصف اهالی کربلاء
11. عمران کربلاء
12. بناء الضریح المقدس
13. انارة المرقد الطاهر
14. ادارة الحرم المقدس
15. الکیشوانیة
16. اسواق کربلاء
17. فی اللغات و اللهجة الدارجة
18. فی عجائب کربلاء
19. فی المرائی الحسینییة
20. فی اصناف الوعاظ
21. حوزة کربلاء
22. فی الاجازات
23. فی مشهد النجف

ویژگی‌ها

برگی از نسخه خطی: قصیده‌ای در مدح امام علی(ع) که نویسنده آن را به فارسی سروده و با خط نستعلیق نگاشته است.

نثر کتاب، دارای آرایه‌های ادبی بوده و بیشتر متن، مسجع نگاشته شده است. برای نمونه، حال نویسنده پیش از آغاز سفر، هنگام بیماری، اینگونه توصیف شده است:

...إذ كنتُ ممتلئ الصَّدر مِنَ الهَمِّ و شرقاً بالغُصص، متململاً على الفراش كالطائر المحبوس في القفص، مبتلعاً بالجريض، مكتحلاً بالمَضِيْض، مفؤداً مكروباً، وجِلاً مرعوباً، تعِباً مكدوداً، لهفاناً مجهوداً، أضِجُّ إلى اللّه و أبكي، و أبثّ إليه حزني و أشتكي، فإنّه ليس المشتكى إلاّ إليه، ولا المعوّل لدى المِحنَة إلاّ عليه.

یکی از بخش‌های زیبای سفرنامه از نظر ادبی، فصل وصف المناجاة و العبادة است. در این فصل به توصیف شب‌های جمعه حرم امام حسین(ع) پرداخته شده و از مناجات‌خوان حرم یاد شده که پس از گذشتن یک سوم شب بالای مناره رفته و شعری را می‌خوانده است. بخشی از متن به این شرح است:

...فإنّه كلّما مضى ثلثا اللّيل ارتقى المحيعل على المنارة، ونزعَ عنه شعار (ثياب) اللّيل و دِثاره، أخذَ ينشِدُ أبياتاً تُحيي ميتَ القلوب، و تُشفي الفؤاد المكروب، تبعث النفس على خلع الدَّعة، و تحدوها إلى ذكر مَن بيده ناصِيةُ الضّيق والسَّعة، توقِظ الرّقودَ على مِهاد الغفلة، و تُذكِّرهم أيّام المُهلة، وربّما يصرف عنانه إلى المناجاة، و يَعطف لسانه إلى المناداة، و كثيراً ما ينشد هذه الأبيات، التي هي أرقّ من ماء الحياة، و ألطف من نسيم الغداة

نویسنده، در آغاز و بین سفر، به مناسبت برخی مکان‌ها یا رویدادها، شعر سروده و در سفرنامه درج کرده است. دو شعر او، به زبان فارسی سروده شده است؛ یکی مدح امام علی(ع) و دیگری در مدح امام کاظم(ع) و امام جواد(ع).

چاپ

تصویر نسخه خطی این کتاب، در مجله الموسم، شماره 14، در 156 صفحه، در سال 1413ق. (1993م) منتشر شد. پس از آن، با تصحیح احمد محمدرضا الحائری الاسدی، توسط مکتبة العلامة ابن‌ فهد الحلی‌، مؤسسة الفکر الاسلامی‌، در بیروت، در سال ۱۴۳۳ق. (۱۳۹۱ش/۲۰۱۲م) به چاپ رسید. در این چاپ، شعرهای فارسی نویسنده (نزدیک به ۷ صفحه از نسخه خطی) که در نسخه‌ خطی موجود است، بدون اطلاع‌رسانی به خواننده، حذف شده‌‌اند. برخی واژه‌های عربی نیز، در این نسخه جا افتاده‌اند؛ مانند عبارت «سلام الله الاکبر» که در نسخه خطی پس از عبارت «مولای السبط الاصغر» قرار گرفته، ولی در این چاپ نیامده است.

پیوند به بیرون

نسخه خطی الرحلة العراقیة.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله فصلنامه فرهنگ زیارت، است.

• مطلع انوار: احوال دانشوران شیعه پاکستان و هند
• زندگینامه محمد هارون زنگی پوری، مرتضی صدرالافاضل حسینی، ترجمه محمد هاشم، آستان قدس رضوی، بنیاد پژوهشهای اسلامی، مشهد، ١٣٧۴ش.
• کتابشناسی عالم شیعه شبه قاره  هند،