روزهای خاص زیارتی

روایات، به زيارت امام حسین(ع) در همه سال سفارش کرده‌اند؛ در این میان، برخی روزها به صورت ویژه سفارش شده‌اند. اهل حدیث و فقیهان شیعه، این روایات را زیر عنوان‌های «استحباب» و «تاکید استحباب» دسته‌بندی کرده‌اند.[۱] برای نمونه، حر عاملى، مجموعه روایت‌های زيارت امام حسين(ع) در شب جمعه را زیر عنوان «باب تأكّد زيارة الحسين كل ليلة جمعة و كل يوم» نامگذاری کرده است.[۲]

بر پایه روایات، چرایی ویژه بودن این روزها، برای زیارت امام حسین(ع)‌ عبارت است از:

ارواح انبیای الهی در این روزها به زیارت امام حسین (علیه السلام) می روند.

فرشتگان از خداوند رخصت گرفته و در این روزهای مقدس به زیارت امام حسین (علیه السلام) می روند.

لطف و کرم خداوند در این روزهای مخصوص به زائران بیشتر است.

در این روزها لطف خداوند به امام حسین (علیه السلام) بیشتر است.

خداوند می خواهد به بهانه های گوناگون این جایگاه پر رفت و آمد باشد.[۳]

روزهایی که در روایات، به عنوان روزهای ویژه برای زیارت امام حسین(ع) معرفی شده است، به این شرح است:

اول ماه رجب

بشير دهان از امام جعفر صادق (عليه‌السلام) روايت كرده فرمود:

من زار قبر الحسين عليه‌السلام أول رجب غفر الله له البتّه١٠؛

هر كس قبر امام حسين (عليه‌السلام) را در روز اول ماه رجب زيارت كند، البته حق تعالى او را مى‌آمرزد.[۴]

نیمه ماه رجب

امام رضا(ع)، در پاسخ این پرسش که چه وقتی برای زیارت کردن امام حسین(ع) بهتر است، نیمه ماه رجب و نیمه ماه شعبان را معرفی کرد.[۵] برخی از روایات،‌ زیارت امام حسین(ع) در این روز را، زیارتی دانسته‌اند که مردم از آن غافل‌اند.

نیمه ماه شعبان

حر عاملی، ۱۲ روایت درباره زیارت امام حسین(ع) در نیمه شعبان گردآورده است. امام صادق(ع)، کسی را که دوست دارد با ۲۰۰ هزار نبی و ۲۰ هزار نبی دست بدهد، سفارش به زیارت قبر حسین(ع) در نیمه شعبان کرده است. وی دلیل خاص بودن این روز را برای زیارت امام حسین(ع)، زیارت ارواح پیامبران در این روز دانسته‌ است.

پانوشت

  1. وسائل الشیعه، ج ١۴، ص ۴۶۵، ۴٧٣، ۴۷۹ و ج ۴، ص۴٧۵-۴٧۸؛ ابن طاووس، الاقبال، ص ٣٠٣.
  2. وسائل الشیعه، ج ١۴، ص ۴٧٩.
  3. زیارت‌های مخصوصه امام حسین(ع)، فصلنامه فرهنگ زیارت، ‌شماره ۲، ص۱۷.
  4. وسائل الشیعه، ج ١٠، ص ٣۶٣.
  5. وسائل الشیعه، ج۱۰، ص۳۶۴.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله زیارت‌های مخصوصه امام حسین(ع)، فصلنامه فرهنگ زیارت، ‌شماره دوم، بهار ۱۳۸۹، ص۱۶ است.