غری

واژه‌شناسی

بسیاری از واژه‌شناسان، به صورت ترکیب وصفی «رجلٌ‏ غَرِىٌ‏» آورده و آن را مرد زیبارو معنا کرده‌اند. برخی واژه‌های دیگر از همین اصل، به معنای زیبایی و نیکویی آمده است. ابن فارس لغت شناس، اصل این کلمه را به معنای شگفتی از زیبایی شیئ دانسته است. برخی نیز بر این باورند که غری، به معناى زيباروى و بناى زيبا است.

موقعیت

منطقه غری، در منطقه ظهر الکوفه قرار داشته كه پیکر امام على (عليه السلام) براى دفن به آن‌جا برده شد.

از اين رو به نجف، غرى هم گفته ميشد و كتاب‌هايى همچون «شعراء الغرى» يا «فرحة الغرى» مربوط و منسوب به آن است. اهل نجف و ساكنان نجف را هم به همين لحاظ، «غروى» ميگويند.

اصل غرى و غريّان، نام دو بناى شبيه به صومعه بوده كه پشت كوفه و نزديك محل دفن حضرت على (عليه السلام) قرار داشته و در قديم و زمان «منذربن امرء القيس» آن را ساخته بودند، تا بناى يادبودى باشد براى دو نديم او كه در حال مستى كشته بود و داستان مفصّلى دارد. در ماجراى كشف محل مخفى قبر امام على (عليه السلام) در زمان هارون الرشيد هم نام «غريّين» و «ثويّه» برده ميشده كه خليفه براى شكار به آن‌جا رفته بود. در روايتى از امام صادق (عليه السلام) نقل شده كه «غرى» ، بخشى از كوهى بوده كه خداوند با حضرت موسى (عليه السلام) در آن‌جا سخن گفت و عيسى را به قداست برگزيد.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله فرهنگ‌نامه زیارت، جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره پنجم، زمستان ۱۳۸۹، ص ۱۴ و ۱۵ است.

• تهذيب اللغة، محمد بن احمد ازهرى، دار احياء التراث العربي، بيروت، 1421ق.
• الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربية، اسماعيل بن حماد جوهرى، دار العلم للملايين، بيروت، 1376ق.
• المحيط فى اللغة، اسماعيل بن عباد صاحب، عالم الكتب، بيروت، 1414ق.

• معجم مقاييس اللغة، احمد بن فارس ابن فارس، مكتب الاعلام الاسلامي، قم، 1404ق.