غری

واژه‌شناسی

بسیاری از واژه‌شناسان، به صورت ترکیب وصفی «رجلٌ غَرِیٌ‏» آورده و آن را مرد زیبارو معنا کرده‌اند. برخی واژه‌های دیگر از همین اصل، به معنای زیبایی و نیکویی آمده است. ابن فارس لغت‌شناس، اصل این کلمه را به معنای شگفتی از زیبایی شیئ دانسته است. برخی نیز بر این باورند که غری، به معنای زیباروی و بنای زیبا است.

موقعیت

منطقه غری، در منطقه ظهر الکوفه قرار داشته که پیکر امام علی (علیه السلام) برای دفن به آن‌جا برده شد.

از این رو به نجف، غری هم گفته می‌شد و کتاب‌هایی همچون «شعراء الغری» یا «فرحة الغری» مربوط و منسوب به آن است. اهل نجف و ساکنان نجف را هم به همین لحاظ، «غروی» می‌گویند.

اصل غری و غریّان، نام دو بنای شبیه به صومعه بوده که پشت کوفه و نزدیک محل دفن حضرت علی (علیه السلام) قرار داشته و در قدیم و زمان «منذربن امرء القیس» آن را ساخته بودند، تا بنای یادبودی باشد برای دو ندیم او که در حال مستی کشته بود و داستان مفصّلی دارد. در ماجرای کشف محل مخفی قبر امام علی (علیه السلام) در زمان هارون الرشید هم نام «غریّین» و «ثویّه» برده می‌شده که خلیفه برای شکار به آن‌جا رفته بود. در روایتی از امام صادق (علیه السلام) نقل شده که «غری»، بخشی از کوهی بوده که خداوند با حضرت موسی (علیه السلام) در آن‌جا سخن گفت و عیسی را به قداست برگزید.

منابع

این مقاله برگرفته از مقاله فرهنگ‌نامه زیارت، جواد محدثی، فصلنامه فرهنگ زیارت، شماره پنجم، زمستان ۱۳۸۹، ص ۱۴ و ۱۵ است.

• تهذیب اللغة، محمد بن احمد ازهری، دار احیاء التراث العربی، بیروت، ۱۴۲۱ق.
• الصحاح: تاج اللغة و صحاح العربیة، اسماعیل بن حماد جوهری، دار العلم للملایین، بیروت، ۱۳۷۶ق.
• المحیط فی اللغة، اسماعیل بن عباد صاحب، عالم الکتب، بیروت، ۱۴۱۴ق.
• معجم مقاییس اللغة، احمد بن فارس ابن فارس، مکتب الاعلام الاسلامی، قم، ۱۴۰۴ق.