آیه ۱۲۸ سوره بقره

متن و ترجمه

﴿

رَبَّنَا وَاجْعَلْنَا مُسْلِمَیْنِ لَکَ وَمِنْ ذُرِّیَّتِنَا أُمَّةً مُسْلِمَةً لَکَ وَأَرِنَا مَنَاسِکَنَا وَتُبْ عَلَیْنَا إِنَّکَ أَنْتَ التَّوَّابُ الرَّحِیمُ

پروردگارا! ما را [با همه وجود] تسلیم خود قرار ده، و نیز از دودمان ما امتی که تسلیم تو باشند پدید آر، و راه و رسم عبادتمان را به ما نشان ده، و توبه ما را بپذیر، که تو بسیار توبه پذیر و مهربانی.

﴾

شرح واژگان

«اسلام» در اصلِ لغت، به معنای وارد شدن به وادی سِلْم و آشتی است؛ و انقیاد و صلح و صفا از لوازم آن است. البته دو واژه «أسْلَم» و «سلّم» به معنای تسلیم امر خدا شدن نیز به کار رفته است. این واژه در اصطلاح قرآنی به معنای اولین مرتبه عبودیت دانسته شده است.

«ذریه» به معنای نسلی است که از یک انسان به وجود می‌آید. البته برخی، این واژه را به معنای صغار اولاد دانسته‌اند؛ هر چند در عرف، به فرزندان با واسطه و بی واسطه نیز ذریه گفته می‌شود.

«رؤیت» در اصل به معنای مطلق نظر است. برخی نیز، رؤیت را به معنای درک شیء مرئی دانسته‌اند. به گفته برخی، این واژه وقتی متعدّی به دو مفعول شود، معنای علم خدا را خواهد داد و در آیه ۱۲۸ سوره بقره به همین معنا است.

«مناسک» جمع منسک و به معنای عبادت است؛ این واژه با این معنا، در دیگر آیات قرآن نیز کاربرد دارد. به گفته لغت‌شناسان، سپس این کلمه از میان عبادت‌ها به «اعمال حج» اختصاص پیدا کرده است.

محتوا

آیه ۱۲۸ سوره بقره، در ادامه آیه قبل، که با دعای حضرت ابراهیم(ع) و اسماعیل (ع) درباره قبولی عملشان به پایان رسید، به برخی دیگر از دعاهای آنها درباره تسلیم بودن در برابر حق، آموزش مناسک حج، و پذیرش توبه آنها پرداخته و در پایان خدا را با دو وصف تَوّاب و رحیم یاد کرده است.

تسلیم در برابر حق

در بخش نخست آیه ۱۲۸ سوره بقره، ابراهیم و اسماعیل از خدا درخواست کردند آنها را تسلیم امر خود قرار دهد.

به باور برخی، آنچه مورد درخواست آنها بود، بالاترین مرتبه بندگی بود. علامه طباطبایی، مفسر شیعه، بر این باور است که اسلام مورد درخواست در این آیه، تمام مراتب بندگی و تسلیم تمام‌عیارِ عبد در برابر خدا است. به گفته او، این مرتبه گرچه در اختیار انسان است و می‌تواند از راه مقدمات به آن برسد؛ ولی رسیدن به آن برای انسان عادی، امری ناممکن تلقی می‌شود، به نحوی که در ردیف امور بیرون از اختیار انسان به شمار رفته و تنها با اراده خدا ممکن خواهد بود؛ از این رو، ابراهیم و اسماعیل از خدا درخواست رسیدن به آن مقام را کردند.

برای اثبات اینکه تسلیم مورد درخواست در این آیه، بالاترین مراتب تسلیم است، به دیگر آیات قرآن نیز استدلال شده است. برای نمونه در آیه ۱۳۱ سوره بقره، به تسلیم ابراهیم تصریح شده و در ماجرای ذبح اسماعیل در آیه ۱۰۳ سوره صافات، به تسلیم هر دو تصریح شده است. از این رو؛ تسلیم مورد درخواست آن دو در آیه ۱۲۸ سوره بقره، مراحل بالاتر از تسلیمی است که پیشتر به آن دست یافته بودند.

امت مسلمان

بر اساس آیه ۱۲۸ سوره بقره، ابراهیم و اسماعیل در ادامه دعاهای خود، از خدا درخواست کردند برخی از فرزندان آنها را مسلم قرار دهد.

از عبارت ﴿مِنْ ذُرِّیَّتِنٰا﴾ استفاده شده که همه فرزندان آنان منظور نیست، بلکه گروهی از آنان مراد است. این درخواست را با ادب ابراهیم سازگار دانسته‌اند؛ زیرا او در جریان تقاضای امامت در ذریه خود و پاسخ خدا که امامت به ظالمان نمی‌رسد، آموخت که درخواست باید برای برخی از فرزندان باشد.

طبرسی، مفسر شیعه، با توجه به این که اسماعیل نیز در این دعا با ابراهیم شریک است، نتیجه گرفته است که ذریه نیز باید ذریه هر دو باشد. از این رو، قوم بنی اسراییل که از نسل حضرت یعقوب (ع) و اسحاق (ع) هستند، از دایره این دعا بیرونند؛ بنابراین، به باور او، مراد از ذریه، حضرت محمد (ص) و قوم او است. برخی، آیه بعد (آیه ۱۲۹ سوره بقره) که در آن ابراهیم از خدا درخواست می‌کند در میان ذریه‌اش پیامبری برگزیند که به آنها کتاب و حکمت بیاموزد، تأییدکننده نظر طبرسی دانسته‌اند.

علامه طباطبایی، فیلسوف و مفسر شیعه، منظور از ذریه را خصوص پیامبر اسلام (ص) و اهل بیت (ع) دانسته است؛ زیرا در میان فرزندان ابراهیم و اسماعیل بت‌پرست، مشرک و گمراهان زیادی وجود داشتند. تقاضای اسلام به معنای عالی‌ترین درجه عبودیت، سزاوار دعای ابراهیم و اسماعیل برای چنین فرزندانی نیست؛ از این رو، تنها مصداق این دعای مستجاب، پیامبر (ص) و اهل بیت (ع) هستند. روایات نیز تأییدکننده این مطلب است.

آموزش مناسک حج

دیگر درخواست ابراهیم و اسماعیل، در آیه ۱۲۸ سوره بقره، تقاضای آموزش مناسک حج است، که برای آن تعبیر ﴿أَرِنا مَناسِکَنا﴾ آوردند.

به گفته علامه طباطبایی، مفسر شیعه، منظور از مناسک، اعمال عبادی است که پیشتر انجام می‌دادند. به باور او، ابراهیم و اسماعیل با تعبیر ﴿أَرِنا﴾ می‌خواستند که حقیقت آن اعمال به آنها نشان داده شود و مرادشان آموزش تکالیف نبود. در برابر، طبرسی، دیگر مفسر شیعه، معتقد است که ارائه مناسک به معنای تعلیم و توفیق انجام آن است. ابوالفتوح رازی، عالم و مفسر شیعه نیز، روایتی ذکر کرده که بر پایه آن، پس از بنای کعبه، جبرئیل مناسک حج را به ابراهیم آموخت.

پذیرش توبه

آخرین درخواست ابراهیم و اسماعیل، در آیه ۱۲۸ سوره بقره، پذیریش توبه آنها است. این درخواست با عبارت ﴿وَ تُبْ عَلَیْنٰا إِنَّکَ أَنْتَ التَّوّٰابُ الرَّحِیمُ﴾ انجام شد. توبه از سوی خدا به معنای غفران و پذیرش توبه توبه‌کننده است.

به باور طبرسی، مفسر شیعه، توبه ابراهیم و اسماعیل، مانند توبه گنهکاران نیست؛ چراکه آنها معصوم از گناه و خطا بودند؛ از این رو، ممکن است توبه آنها به معنای تسبیح، تعبد، و انقطاع الی الله باشد، تا مردم نیز به آنها اقتدا کنند. برخی نیز بر این باورند که منظور طلب توبه برای فرزندان باشد.

ابراهیم و اسماعیل پس از درخواست توبه، خدا را با دو وصف تواب و رحیم یاد کردند. به گفته برخی، «رحیم» علت پذیرش توبه و «تواب» معلول آن است و مجموع هر دو علت، تقاضا است، یعنی ای خدای توبه پذیر و رحیم، توبه ما را بپذیر.

منابع

این مقاله برگرفته از کتاب درسنامه تفسیر آیات حج، محمد فاکر میبدی، قم، حوزه نماینگی ولی‌فقیه در امور حج و زیارت، مؤسسه علمی فرهنگی دار الحدیث، سازمان چاپ و نشر، ۱۳۸۷ش. است.

• تفسیر عیاشی، ابونصر محمد بن مسعود عیاشی، تصحیح سیدهاشم رسولی محلاتی، تهران، مکتبه العلمیة الاسلامیه.
• رُوح‌الجنان و رَوْح‌الجنان، ابوالفتوح رازی، قم، کتابخانه آیت‌الله مرعشی، ۱۴۰۴ق،
• الصحاح، تاج اللغة و صحاح العربیة، اسماعیل بن حماد جوهری، تحقیق احمد عبدالغفور عطار، بیروت، دارالعلم للملایین، چهارم، ۱۴۰۷ق.
• المصباح المنیر، احمد بن محمد فیومی، قم، دارالهجرة، دوم، ۱۴۱۴ق.
• معجم مقاییس اللغة، احمد بن فارس، تحقیق عبد السلام محمد هارون، قم، مکتب الإعلام الاسلامی، ۱۴۰۴ق.
• مفردات الفاظ القرآن، راغب اصفهانی، تحقیق صفوان عدنان داوودی، بیروت، دارالسامیة، ۱۴۱۲ق.
• مجمع البیان فی تفسیر القرآن، فضل بن حسن طبرسی، قم، کتابخانة آیت‌الله مرعشی نجفی، ۱۴۰۳ق.
• المیزان فی تفسیر القرآن، سید محمدحسین طباطبایی، جامعه مدرسین حوزه علمیه قم.